Daar staat Blue J dan, op een enorm podium voor al een aardige hoeveelheid mensen, en dat terwijl de band vanochtend nog dacht gewoon veilig en vertrouwd binnen in Musicon te spelen. Death By Oxygen heeft haar optreden moeten cancelen dus mag Blue J dit jaar Kaderock openen. Het jonge vijftal maakt vrolijke liedjes met rap intermezzo’s, nummers die gaan over uitgaan, liefde en de zomer. Ook al rammelt het nog wat in de ritmesectie en zijn de nummers soms iets te veel opgevuld met oeh’tjes e aah’tjes, Blue J staat er wel gewoon.
Kaderock 2015: Buitenpodium
Haagse muziekgeschiedenis op het buitenpodium
Het buitenpodium van Kaderock was dit jaar een ode aan vijftig jaar Haagse rock 'n roll. Met The Crazy Rockers, The Clarks, Livin Blues Xperience, Hallo Venray, Suburbs en Smutfish werden alle decennia aangedaan. Het resultaat was een geslaagde, warme, knotsgekke (met dank aan De Kraaien), dansbare dag. 3voor12 Den Haag was aanwezig, en hier lees je de recensies!
Rapper/zanger Eric gebruikt het hele podium, zonder dat het geforceerd aanvoelt. Ook gitariste Felicia maakt veel indruk, ze trapt haar pedalen in met een soort kinderlijke ondeugendheid en als haar versterker dan begint te loeien kan ze een kleine glimlachje niet onderdrukken. Blue J opent Kaderock met veel branie en bewijst daarmee maar weer eens dat er in Den Haag veel goede bandjes op de springplank staan. (JG)
Stel dat je anno 2015 als nieuwe band met een naam als The Crazy Rockers op de proppen zou komen, dan zou je waarschijnlijk nergens echt serieus genomen worden. Voor het tijdperk waarin The Crazy Rockers ontstond, eind jaren ’50–begin jaren ’60, waren dit soort bandnamen echter typerend, met ‘The Beatles’ natuurlijk als absoluut intellectueel dieptepunt (of hoogtepunt, het is maar hoe je het bekijkt).
In Nederland duurde het altijd even voor de nieuwste Amerikaanse of Engelse hits gedraaid werden en daar maakten indorockbands als The Crazy Rockers dan ook handig gebruik van: hits werden gecoverd voordat het origineel ook maar een beetje bekend was, waardoor de cover voor de meeste Nederlanders uiteindelijk de meest bekende versie werd.
Op Kaderock spelen The Crazy Rockers een keur aan covers uit de jaren ’50 en ’60, en dat doen ze niet onverdienstelijk. Ondanks de hoge leeftijd van de heren spat het enthousiasme er vanaf. Het wat oudere publiek vermaakt zich prima en hier en daar kunnen al de eerste dansende mensen worden gespot. Echt crazy zijn ze niet meer, maar rocken doen ze nog zeker. (KK)
Toen het programma van Kaderock werd aangekondigd en daar de naam van The Clarks + special guest op stond, waren de eerste grappen al snel gemaakt: de special guest zou wel weer Cesar Zuiderwijk zijn, waarmee The Clarks ieder jaar op Kaderock staan. Die special guest bleek uiteindelijk Johan Derksen te zijn, die naast bekend voetbalcommentator ook een groot liefhebber en kenner van de vroege Nederlandse popmuziek is. Samen met The Clarks gaat hij vanaf september de theaters langs voor een show waarbij bekende en minder bekende vroege Nederlandse popartiesten worden gecoverd en Derksen de presentatie doet. Kaderock krijgt vandaag alvast een voorproefje, en dat bevalt prima: Derksen lijkt zich goed te kunnen vinden als presentator en met scherpe, grappige anekdotes weet hij de stukjes tussen de nummers leuk in te vullen.
The Clarks, ja, die spelen even strak als altijd, maar het is zeker fijn om eens een jaartje níet de uitgekauwde Earring- en Police-covers te horen. Ook het scala aan gastartiesten dat meedoet is een goede zet, met het optreden van Johnny Kendall (van Johnny Kendall & the Heralds) als absoluut hoogtepunt. De zeventigplusser rent en vliegt over het podium, deelt high fives uit en blijkt aan stemkracht niets te hebben ingeboet. Het anderhalf uur durende voorproefje vliegt voorbij en geeft alvast een goed, positief beeld van de komende theatertour. (KK)
Even wanen we ons in Amerika als de Haagse country/americana band Smutfish begint te spelen op het buitenpodium. Bassiste en zangeres Janneke Nijhuis doet vandaag niet mee met de mannen, maar Suzanne Ypma (van Woof! Woof! Ridicule, dat later het binnenpodium mag afsluiten) blijkt een waardige en enthousiaste vervanger. De diepe en inspirerende teksten van Melle de Boer zijn meeslepend, maar de droge opmerkingen en bijna schokkende ‘menselijkheid’ van de band zetten de toeschouwer zo nu en dan weer op zijn plek.
Ondanks de sinistere onderwerpen van de muziek, tonen de bandleden oprechte vrolijkheid, zelfs wanneer er een keer een foutje wordt gemaakt. Terwijl gitarist Dick Zuilhof staat te zweten op een gitaarsolo, gaat Melle er al spelend even lekker bij zitten. Hij kijkt even voor zich uit wanneer er wordt gezegd dat de tijd er bijna op zit. "Doen we nog een liedje en dan houdt het op, of zo." De natuurlijke en ogenschijnlijk nonchalante vibe van de band doet vermoeden dat het concert niet op een festival, maar in een huiskamer plaatsvindt. Het is misschien juist deze vervreemdende en mysterieuze houding wat Smutfish tot één van de hoogtepunten van de dag maakt. (LM)
Wang Dang Doodle! Als een blueswolf sluipt Nicko Christiansen al huilend over het podium, terwijl achter hem zijn bluesband voort dendert. Met Livin' Blues Xperience gaat Kaderock verder met de Haagse muziekgeschiedenisles. Nadat The Crazy Rockers geluiden uit eind vijftiger jaren lieten horen en The Clarks ons door de beat van de sixties leidden, is het nu aan Livin’ Blues Xperience om de opgevoerde bluessound van de seventies te doen herleven.Het gaat er bij het publiek in als zoete broodjes, Christiansen is een echte frontman en speelt fantastisch saxofoon. Ook de rest van de band is van hoog niveau en houdt hun zanger goed bij, vooral de scheurende harmonica van Bas Kleine knalt het plein over. Livin' Blues Xperience ontvangt dan ook geen beleefd applausje maar een staande ovatie. (JG)
De zon schijnt en het plein is goed gevuld met zomers gekleed publiek dat met een biertje geniet van wat Kaderock te bieden heeft. Na de blues van eerder is het nu de beurt aan Monomyth. De band speelt instrumentale stonerrock, en de nummers zijn lang en draaien vaak om een groove die rustig aan wordt uitgebouwd om zich langzaam in het hoofd van het publiek te nestelen. Daarna rest er niets dan meebewegen en opgaan in de muziek. Op het podium gebeurt weinig, maar in het zonnetje is het zeker genieten van de hypnotiserende klanken van Monomyth. (MV)
Marcel Singor is een fantastische gitarist. Dat was al duidelijk toen hij op jonge leeftijd gitaarkampioen van Nederland werd, en zoals hij vandaag laat horen kan hij nog steeds een lekker potje soleren. In de loop der tijd heeft hij verschillende bands gehad zoals Maxville en BuckShot waarmee hij vooral Amerikaans getinte rock maakte. Helaas brak hij daar, ondanks dat ze prima albums afleverden, nooit echt mee door. Nu heeft hij met Bas Bron een album opgenomen dat hij vandaag op Kaderock komt voorstellen. De nieuwe nummers leunen stevig op synths en de jaren 80 zijn nooit ver weg. De aandacht van het publiek weet hij er echter niet mee vast te houden. De nummers zijn veelal midtempo en het optreden kabbelt wat voort. Het gitaarwerk is zoals verwacht uitstekend, maar kan niet voorkomen dat het veld na afloop een stukje leger is dan aan het begin van het optreden. (MV)
Hallo Venray is al heel lang een van de beste bands uit Den Haag. Ze maken prettige popliedjes die af en toe uit de bocht vliegen om het spannend te houden. Hoewel, er zit ook al de nodige spanning in de nummers zelf, dus dat gaat niet helemaal op. Vandaag loopt het plein langzaam vol als de heren hun set spelen. Het geluid dat uit de speakers komt lijkt niet helemaal naar behoren te werken. Gelukkig blijven de nummers ondanks het geluid overeind, en aarzelen de heren niet om tussendoor hun instrumenten er waar nodig stevig van langs te geven. Een Kaderock vol Haagse muzikale grootheden kan natuurlijk niet zonder Hallo Venray.. (MV)
Net als Hallo Venray heeft Suburbs te kampen met een geluid wat te wensen overlaat. De band heeft gedurende hun carrière de nodige nummers met pakkende melodieën en refreinen geschreven, maar door de muur van geluid komt dit niet echt naar voren. Dat is jammer want het is wel een erg leuk optreden. Als speciale gast heeft Suburbs Tim Akkerman meegenomen die een aantal nummers zingt, waaronder natuurlijk Rollercoaster. Ooit een hitje voor Di-rect, maar oorspronkelijk van de band uit Scheveningen. Tim is een betere zanger dan Arie Spaans, maar wel een stukje minder rock 'n roll. Suburbs is een leuke band en met de toevoeging van Akkerman is er misschien wel een nieuw hoofdstuk aangebroken voor de band. (MV)
Het buitenpodium van de twintigste editie van Kaderock wordt dit jaar afgesloten door de afsluiter der afsluiters: De Kraaien. Het is weer een fijne chaos op het podium, vooral als halverwege een live band aanschuift is het feest compleet. Jammer is wel dat nu de zon onder gaat, het podium wel erg donker is, nu kan je de danse… Bernd Ganzebev en Prins Clit in Paanham niet goed zien.
De nieuwe single ‘Kom maar lekker door’ borduurt voort op het bestaande werk, maar is natuurlijk te verwachten. Als bij het laatste nummer de groene gele rookbommen afgaan en de paaldanseressen boven in de paal klimmen, kan niemand een in het publiek een grijns onderdrukken of stil blijven staan. Na afloop van dit spektakel bedankt René Bom nog even vriendelijk de buren na een geslaagde, twintigste editie van Kaderock. De organisatie noemt het misschien wel één van de drukste edities in tijden. (JG)