Alison Moyet hinkt op twee gedachten

Kwantiteit boven kwaliteit

Frank Veldkamp ,

Alison Moyet? Was dat niet die ietwat gezette zangeres uit de jaren tachtig? Die met dat clipje met die geinige getekende duiveltjes? En daarvoor zong ze toch bij, kom, hoe heet dat elektropopgroepje ook alweer? Die met dat liedje met dat lachje er in en dat deuntje wat je niet meer uit je hoofd krijgt?

Ja, bijna goed. Dat liedje was ‘Situation’. En die andere hit was ‘Don’t go’, ook al zo’n oorwurm. Het bandje heette Yazoo en na twee albums ging Alison solo. ‘Alf’ was haar debuutalbum en bijnaam in die tijd en had niets met die kattenvretende haarbal uit de gelijknamige televisieserie te maken. Het clipje hoorde bij ‘That ‘ol devil called love’, maar dat speelt ze tegenwoordig niet meer. En dat mollige is ook verdwenen: Alison Moyet is anno 2015 gehalveerd qua omvang en bij opkomst onherkenbaar. Tot ze begint te zingen.
 
Haar unieke soulstem is haar grootste handelsmerk en in de afgelopen decennia heeft deze niets aan kracht ingeboet. Begin jaren tachtig was het de stem van Alison die de nummers van Yazoo boven het monotone geneuzel van menig collegasynthpopbandjes deed uitstijgen. Op haar soloalbums kwam ze met jazzy arrangementen en grootse producties helemaal goed tot haar recht.
 

En daar zit hem vanavond in een uitverkochte Boerderij precies het probleem: begeleid door slechts twee keyboardspelers richt Moyet zich op de elektrokant van haar carrière. Op haar meeste recente album 'The Minutes' voert elektronica weliswaar de boventoon, maar de twee muzikanten zijn simpelweg niet in staat om voor voldoende begeleiding te zorgen. Af en toe wordt er een gitaar bij gepakt, maar drums, bas en de meeste melodieën komen allemaal uit de laptop. Het maakt dat nummers als 'Changeling' en 'Filigree' veel te mechanisch klinken en het drietal opgesloten zit in de kaders die de laptop oplegt. Alleen hit 'All cried out' krijgt een ander arrangement mee, maar deze van origine meeslepend geproduceerde popsong gaat in de elektroversie jammerlijk kopje onder. Alison slaat zich er dapper doorheen en met wat gekunstelde danspasjes is ze in staat alle aandacht naar zich toe te trekken.

Uiteindelijk blijken de Yazoo-songs en de in het verlengde daarvan liggende My Robot Friend cover ‘Waiting’ de grote publieksfavorieten. Al gooit ook hier de computer roet in het eten. De voorgeprogrammeerde beats duren nergens langer dan drie minuten, zodat er voor Alison niets anders opzit dan braaf de singletjes te zingen in plaats van even lekker op een extended version uit haar plaat te gaan. Met 21 nummers in krap anderhalf uur en geen enkele muzikale uitspatting is 'Don't go' als laatste nummer dan ook een erg toepasselijke smeekbede.