Zoals altijd begint Waterpop ook dit jaar weer met een kinderband. Op het kleine Podium 1 is het aan 4Beat om de kleintjes - die in overvloed op het festival rondlopen - al vroeg te vermaken. De band zou moeten klinken als een mix van Afrikaanse, Aziatische en Latijns-Amerikaanse muziek maar het enige dat daadwerkelijk te horen is zijn Hollandse aanstekelijke nummers die enorm geschikt zijn voor de kleinsten onder ons.
Verslag Waterpop 2015
Van De Staat en Orange Skyline, tot headbangen met Wolfskop
Volgens de organisatie bezochten een kleine 25.000 bezoekers de afgelopen editie van Waterpop. Naast het programma was ook het weer een grote motivator. Het zonnige en warme weer zorgde ervoor dat veel mensen wat afkoeling probeerden te zoeken in het Wateringse Hofpark onder genot van de muzikale verscheidenheid wat het festival te bieden had.
In een langzaam vollopend Hofpark en op het heetste punt van de dag, verschijnen negen excentrieke personen op Podium 2. Zanger Paul Istance staat in zijn pyjamabroek al snel te hupsen over iedere centimeter van het podium met The Magic Mumble Jumble die ongegeneerd meedoet. Love, peace and happiness is waar het om draait bij deze band en de energie die ze iedere keer weer in een optreden stoppen is bewonderenswaardig.
Paul Istance & the Magic Mumble Jumble is een leuke act die het goed doet op een zomers festival als Waterpop en het kan ook echt wel wat gaan worden met de band, maar echte hits missen ze. Het is zo'n band die nu nog als duizenden andere acts klinkt, maar waar meer in zou kunnen zitten.
Het verschil tussen een band mét hits en een band zónder hits is goed te merken als meteen na Paul Istance & the Magic Mumble Jumble, Sue the Night verschijnt. Waar Paul Instance inspiratie en dynamiek mist, heeft Sue the Night het in overvloed. Catchy popliedjes vullen het Hofpark en de geweldige stem van zangeres Suus de Groot weet aandacht te trekken van het meestal snel afgeleide Wateringse publiek. Sue the Night is in de trant van de Amerikaanse band Haim maar dan niet zo hinderlijk overdreven. De fijne Hollandse nuchterheid krijgt een podium door deze Haarlemse band. “Ik ga bijna van m'n stokkie hier!'”, grapt De Groot terwijl ze niet weet dat Paul Istance backstage wordt weggevoerd met een ambulance om precies die reden.
De zon brandt en zweetdruppels zijn bij iedereen waar te nemen. Dat er haast geen wind staat maakt de hitte extra moeilijk draagbaar. De helft van het publiek kan de fut ook niet vinden om zelfs bij een bazenband als Sue the Night te blijven staan. Van de schaduw die de ene boom biedt bij de twee grote podia, wordt gretig gebruik gemaakt.
De zon is op zijn heetst wanneer het Groningse Orange Skyline op Podium 1 aan zijn set begint. Als de Nederlandse inzending naar de Global Battle of the Bands van vorig jaar heeft het viertal intussen al bijna alle festivals van het land afgewerkt, inclusief een optreden op Parkpop, iets meer dan een maand geleden. Hoewel de jongens het in hun jasjes en strakke broeken erg warm moeten hebben, slaan ze zich naar het zich aanziet vrij makkelijk door het optreden heen. De britpop a la Arctic Monkeys en Blur doet het prima op Waterpop, ondanks dat de liedjes, misschien door het warme weer, niet écht blijven hangen. Orange Skyline heeft het echter zo naar zijn zin dat nadat ‘echt het laatste nummer’ al diverse malen is aangekondigd de band uiteindelijk zo’n kwartier uitloopt.
Niet dat De Staat, dat direct na Orange Skyline op Podium 2 staat geprogrammeerd, zich daar iets van aantrekt: frontman Torre Florim kondigt al vroeg in de set aan gewoon een uur te zullen spelen. De verhoudingen tussen De Staats drie albums zijn op de setlist van vandaag mooi uitgebalanceerd: van gouwe ouwe ‘The fantastic journey of the underground man’ tot recent hitje ‘Input source select’, ze komen allemaal voorbij en De Staat weet er zelfs nog drie nieuwe nummers van het aankomende vierde album tussen te proppen. Wat verder opvalt is dat De Staat vandaag veel van zijn ruwere, hardere en meer monotone beukwerk speelt. Best lekker met dit weer: weinig nadenken, gewoon gaan (en natuurlijk niet vergeten genoeg water te drinken). De machine van De Staat komt na een uur tot zijn hoogtepunt met het beukende ‘Witch doctor’, waarop verrassende en strakke wijze de bekende melodie van het klassieke ‘In the hall of the mountain king’ van Edvard Grieg doorheen wordt geweven. Vette afsluiter van een prima optreden.
Opvallend is hoe goed het geluid op Waterpop is. Dat gebeurt niet altijd bij festivals en al helemaal niet vaak bij gratis festivals. Pure geluiden schallen over het Hofpark waarbij ieder instrument goed te onderscheiden is.
Ook buiten de drie podia is er genoeg te beleven. Het festivalterrein is klein, dus kan er makkelijk een rondje worden gemaakt om te zien wat Waterpop dit jaar nog meer te bieden heeft. Zo is het mogelijk om er voor één dag te trouwen, is er een festivalmarkt en een kinderhoek. Opvallend zijn de twee steltenlopers die boven het publiek uittorenen.
Verkleed als Superman en Batman doen ze tot gelach van het publiek grappige poses en gaan ze met iedereen die dat wil op de foto. We kunnen er alleen maar aan denken hoe warm ze het in die pakken wel niet moeten hebben, totdat we zien hoe Batman tegen de patatkraam even uitrust. Ach, ook superhelden moeten weleens bijkomen.
Brother & Bones past mooi in het ritje van de folkrockers met & in de naam: Boy & Bear, Mumford & Sons. Maar veel interesse in de band is er niet. Niet raar ook want de band probeert ook niet op wat voor manier dan ook het publiek erbij te betrekken. Ze mogen dan wel vaak gedraaid worden op 3fm en het voorprogramma hebben gedaan van koning singer-songwriter Ben Howard maar ervan iets leren hebben de Engelse mannen niet. Het draait om zo veel mogelijk nummers spelen in de aangegeven tijd en dan is het ook wel weer goed. Ze gooien soms een vleugje bombastische Kensington erin waarmee ze een arena vol met mensen mee kunnen laten zingen. Maar in Wateringen neemt niet één persoon de moeite om maar enige energie in de band te steken – en dat is niet de fout van het publiek. Er kan niets anders over gezegd worden dan dat het een saai optreden is.
Ook al zijn er al tien minuten uitloop, als Dario Mars and the Guillotines hoort te beginnen zijn ze nog lang niet klaar met opbouwen. Een extra tien minuten wordt toegevoegd aan de steeds verder oplopende vertraging en het is de eerste keer vandaag dat er geen muziek over het veld te horen is. Dus wordt er gegeten en is het veld lang niet meer zo vol als tijdens de afgelopen twee bands. Als Dario Mars and the Guillotines dan eindelijk het podium bestijgt, wil je ook nog eens bijna wegrennen. De Waalse band is steen goed maar enorm angstaanjagend. Multi-instrumentalist en componist Renaud Mayeur nam voor zijn nieuwe project twintig nummers op en vond in Bineta Saware de perfecte zangeres. Flamboyant en krachtig staat ze in haar groene swingende jurk op het podium maar haar doordringende blik kijkt diep, heel diep, in je ziel. Het past perfect bij haar gekraai en gebijt en voegt veel toe aan de duistere soulrock. Het is als je ergste nachtmerrie wat je onder ogen moet kunnen zien en dat is ook te merken aan de reactie van het publiek. Grote gaten vallen en het trekt alleen de meest aparte personen aan. Misschien een iets te moeilijke band voor het Wateringse publiek maar wel een verrassende afwisseling.
Voor Podium 1 heeft zich een klein groepje metalheads verzameld. Metalheads worden vaak omschreven als zeer trouw, en dat blijkt ook maar weer eens bij het optreden van het Eindhovense Wolfskop: de gehele set wordt er vollop geheadbangd. Wolfskop is inderdaad hard, maar door de melodieuze, aanstekelijke liedjes en loepzuivere meerstemmige zang is de net-niet-metal van het viertal ook prima geschikt voor een groter publiek. Zowel het viertal als het publiek heeft het goed naar zijn zin en het is dan ook jammer dat Wolfskop door het uitlopen van Orange Skyline zijn set wat moet inkorten, want het had best nog wel iets langer mogen duren. Op Waterpop laat de band in korte tijd in ieder geval een sterke indruk achter.
De pas 17-jarige Aaron Keylock is zeker de jongste artiest die we vandaag te zien krijgen, al zou je dat niet direct zeggen wanneer je zijn muziek hoort. Blues blijft natuurlijk het genre voor oudere, gekwelde mannen vol levenservaring, maar ook Aaron Keylock laat horen er best iets van te kunnen. Met zichzelf op gitaar en leadzang en verder slechts ondersteund door een bassist en drummer staat er een traditioneel bluestrio op het podium dat af en toe wat meer naar hardrock neigt dan je zou verwachten. Het gitaarspel van Keylock is prima en ook zijn bassist en drummer spelen strak, maar vocaal is de tengere jongen helaas niet de sterkste. Niet dat het slecht is, maar het komt nergens écht boven de middelmatigheid uit. Aarons gitaarsolo’s dragen het optreden, want ook de nummers zelf zijn eigenlijk een beetje saai. Het gitaartalent is zeker aanwezig, maar qua zang en songwriting valt er nog heel wat te behalen.
“Hallo Wageningen!”, is nooit een goede opener als je in WATERingen speelt. Rappers Dret & Krulle (die Podium 1 mogen afsluiten) doen meerdere keren een Pharrelltje - die tijdens zijn optreden op Pinkpop nog Amsterdam aansprak. Heel de dag is het nog niet zo leeg geweest bij een act en heel veel voller wordt het ook niet. De twee rappers zullen waarschijnlijk herinnerd worden als de grap van het festival en zullen niet zo zeer een plekje krijgen in de muziekkast (of downloadlijst)
Magnus verandert gelukkig meteen daarna het grote veld van Waterpop in een ondergrondse nachtclub in Berlijn of Parijs. Het mist de kleine, benauwde ruimte en de duisternis (waarom zijn ze niet de afsluitende act?) maar Magnus doet precies wat het moet doen. Onze Zuiderburen staan dan ook bekend om hun goede muziek en wanneer je de frontman van een band als dEUS (Tom Barman) een zijproject laat hebben waarin hij zijn electro-dancemoves kwijt kan, is dat het beste dat er is. Opvallend zijn het aantal kledingwissels van Barman, van spijkergilet naar wit overhemd en zo door. Het nut ervan is niet te bedenken want zonder al die kledingwissels zou de muziek nog steeds geweldig zijn. Toegegeven, de eerste paar nummers was even inkomen voor band en publiek maar zodra het rolt is het als een sneeuwbal die alleen maar groter en groter wordt. Als de nacht valt komen de dansmoves naar boven en begint de spetterende lichtshow pas echt te spreken.
Magnus verplettert en daar had Waterpop mogen ophouden. Maar de organisatie wilde de dag liever feestelijk afsluiten met een mix van jazz, hiphop en dance door de Franse band Lyre le Temps die voor het eerst in Nederland optreden. Zonde, want veel beweging zit er niet in. Twee verhogingen staan op het podium waarachter een deel van Lyre le Temps schuil gaat en alleen de zanger springt energiek heen en weer, proberend om zo veel mogelijk mensen mee te krijgen. Het Wateringse publiek vermaakt zich er ook wel mee en zulke muziek op zo een tijdstip heeft altijd kans tot slagen. Lyre le Temps is geen slechte act maar het verkiezen van hen tot afsluiter was een veilige keuze van het festival die nog best wat spannender had gekund.