Al jaren timmert hij aan de weg als muzikant, maar Lucas Hamming werd door zijn deelname aan het programma ‘De beste singer-songwriter van Nederland’ - waarin hij finalist was - pas echt bekend bij het grote publiek. Op het hoofdpodium mag hij vandaag zijn kunsten vertonen. Met een enthousiast “Schollenpop, laat je horen!” steekt de jonge rocker van wal, maar het festival is pas net begonnen en het nog geringe aantal bezoekers voelt zich niet echt geroepen om hierin mee te gaan. Scheveningen is nog aan het ontwaken en laat zich het stemgeluid van Hamming, waar niks op aan te merken is, daarbij goed smaken. Desondanks worden verwoede pogingen gedaan om de Schollenpoppers mee te laten doen met diverse activiteiten. Hierbij slaat “Ham” de plank een beetje mis met een ‘reggaetonintermezzo’, waarbij hij al heupwiegend en -draaiend Daddy Yankees ‘Gasolina’ ten gehore brengt (en deze moves ook van het publiek verwacht). Schoenmaker, blijf bij je leest.
Schollenpop 2015: Main Stage
Met Lucas Hamming, The Elementary Penguins, The Indien, Death Angel, Novastar en The Deaf
Terwijl de allerjongsten zandkastelen en metershoge torens van plastic bekers bouwden, genoot Scheveningen op 1 augustus van een heerlijk zonnige, 19e editie van Schollenpop. Al rustig in het zand liggend, heupwiegend of zelfs headbangend werden de grote acts op de Main Stage aanschouwd.
Hierna rockt hij gelukkig weer lekker verder en met zijn hit ‘Mojo mischief’ sluit hij de set af. Is het vernieuwend? Nee. Maar Hammings catchy pop-rocksongs zijn toegankelijk en liggen lekker in het gehoor, dus het is ongetwijfeld een kwestie van tijd voordat er weer een hit gescoord wordt. (EN)
Ondanks dat de band door de jonge presentatrice wordt aangekondigd als Friends of the Family, blijkt toch dat het blokkenschema klopt en dat The Elementary Penguins het podium betreedt. Tijdens het openingsnummer is het even alsof U2 op het Zuiderstrand staat te spelen. Galmende gitaren en de nodige whoa's schallen over het terrein.
Gedurende het optreden verschuift de stijl meer richting prettig in het gehoor liggende poprock met af en toe een uitschieter, zoals het uitermate dansbare 'Dance floor'. Het is dan ook niet gek dat 3FM de band op basis van dit nummer uitriep tot Serious Talent. Britse zanger Dale Wathey probeert het woord Scheveningen uit te spreken en dat gaat hem redelijk af. Hij woont dan ook al een tijdje in Nederland. Desondanks wordt in het publiek opgemerkt dat hij er wel enorm Brits uitziet. Dat is overigens zeker geen belediging; de band ziet er verzorgd uit. Net als vele andere optredens van vandaag past het optreden van The Elementary Penguins prima bij de ontspannen sfeer op dit zonnige Schollenpop. (MV)
2015 is het jaar van The Indien. Begin dit jaar werd de band Serious Talent op 3FM, kort daarna werd hun single ‘Done’ 3FM Megahit en nu reist het viertal stad en land af voor optredens op allerhande festivals en poppodia. Vandaag kon het Haagse kwartet op de fiets naar het Zuiderstrand voor een zomerse sessie in eigen stad.
Frontvrouw Rianne Walther, zoals bij elk optreden gehuld in een tweedelig ensemble, is klaar om er een zonnig feestje van te maken.
Na het eerste nummer, ‘Fire’ (waarbij Riannes stemgeluid soms een beetje wegvalt tussen het bombastische geluid van de instrumenten), moet er een technisch mankementje gefikst worden, maar daarna kunnen ze los. De nieuwe single, ‘Summer night’, waarvan gisteren de clip is uitgekomen, past perfect bij de zomerse setting op het strand (met je voeten in het zand).
De sound van The Indien maakt dat je je op deze zonovergoten zaterdagmiddag zomaar even in de sixties waant. De vier hebben zichtbaar plezier in het spelen en ze verliezen elkaar niet uit het oog. Daarnaast is er ook meer dan genoeg ruimte voor interactie met het publiek en hier en daar een grapje en een praatje. Van de tweede EP, die in het najaar uitkomt, speelt de band het nummer ‘Running’. Er wordt afgesloten met het swingende ‘Done’, waarbij de muzikanten zich nog één keer helemaal geven. Lekker. (EN)
Het Amerikaanse Death Angel is niet voor één gat te vangen. De gelouterde (in 1987 deden ze Nederland voor de eerste keer aan) metalband uit San Francisco Bay weet wel hoe je een menigte voor je wint. Het vijftal springt, stuitert en headbangt er lustig op los. Terwijl kleine kinderen op een steenworp afstand van de mainstage druk in de weer zijn met zandkastelen, stort Death Angel vernietigende thrashmetal uit over het festivalterrein.
Ondanks het gitaar- en drumgeweld dat het podium afspat, zijn er toch heldere songstructuren te ontwaren en blijkt Death Angel bijzonder vindingrijk in het benutten van de mogelijkheden binnen het genre. Zo spelen de sympathieke heren (regelmatig is er leuke interactie met het publiek) het uit 1990 afkomstige 'Veil of deception', dat voor Death Angel begrippen behoorlijk ingetogen is. Het loopje van bassist Damien Sisson in het intro heeft zelfs iets weg van The Cure ten tijde van 'Seventeen Seconds'. Ook het voornamelijk instrumentale 'Bored' is relatief rustig. Met de afsluiter, luisterend naar de sympathieke titel 'The dream calls for blood', gooit het kwartet dan weer werkelijk alle registers open. Zo doorkruisen de Amerikanen het complete landschap van de thrashmetal. Dat doen ze perfect en vol overgave. De show van Death Angel is een eldorado voor metalliefhebbers. (KA)
Dat Novastar minstens een kwartier later begint dan gepland, wordt de band compleet vergeven op het moment dat zanger/gitarist/toetsenist Joost Zweegers met zijn akoestische gitaar het optreden opent. Met ‘The best is yet to come’ zet hij de toon voor de rest van het optreden. De band, verder bestaande uit drumster Karin Willems, bassist Pascal Deweze en gitarist Aram Van Ballaert, brengt alleen maar hits ten gehore die een gevoel van nostalgie en harmonie met zich meebrengen. Dit gevoel wordt versterkt tijdens het nummer ‘Never back down’. Zelfs zonder Ozark Henry raakt Novastar een gevoelige snaar met deze publiekstrekker. Ook het bekende ‘Wrong’ brengt het publiek in extase.
Wanneer leadzanger Joost zijn gitaar verruilt voor de toetsen, spat de energie van hem af en speelt hij zo passievol dat hij de toetsen nog maar net heel laat. Drumster Karin speelt onwijs krachtig, maar doet dat wel met zeer ongebruikelijke bewegingen. Ook krachtig is het spel van Joost en Aram die met hun akoestische gitaren als het ware tegen elkaar opspelen en daarmee het publiek meevoeren in de sfeer van deze zomerse setting. Met Joost achter de toetsen speelt de band het laatste ‘strandwaardige’ nummer als de zon langzaam onder gaat. (RK)
Tot slot verzamelt het gemêleerde publiek zich nog eenmaal voor het inmiddels duistere hoofdpodium. Daar verschijnt, van alle kinderen die vandaag op de diverse podia waren te bewonderen, Schollenpops meest aandoenlijke presentatrice om zonder enige gêne de allerlaatste act van deze succesvolle editie aan te kondigen. Net als drie jaar geleden staat wederom Den Haags enige echte garagerockband The Deaf op de affiche. Deze keer heeft de band rondom Spike echter de eervolle taak gekregen om als afsluiter te dienen en die taak wordt met volle overtuiging uitgevoerd. Vanaf het moment dat de twee heren en dame onder begeleiding van Kit Carrera’s opruiende drumbeats de bühne betreden, staat het optreden meteen als een huis.
Tijdens ‘Go lose yourself’ springen en rennen met name Spike en Maurizio heen en weer als twee losgeslagen kangoeroes in een brandende zandbak. Het orgel van de laatstgenoemde heeft het vanavond wederom zwaar te verduren en staat als vanouds te wankelen. Naast het aan gort slaan van de tamboerijn krijgt de toetsenist tevens de mogelijkheid om z’n mondharmonica-skills te vertonen tijdens ‘I got love’. Het Haagse kwartet straalt uit een steeds hechter collectief te zijn. Je kan je daardoor ook afvragen waarom Spike zich niet volledig op The Deaf richt in plaats van Di-rect. De frontman kan vanavond zoveel energie kwijt, waardoor het publiek ondanks de pit en crowdsurfers zelf redelijk tam lijkt. Nadat de gevraagde wall of death omgedoopt wordt tot een “wak of death”, staakt de rocker dan wijselijk z’n opjutpogingen. De bezoekers hebben er immers al een hele dag strandhangen en metalgeweld op zitten. Dronken, moe en sommigen knalrood verbrand door het verraderlijke zonnetje, verlaten de bezoekers tenslotte voldaan het Zuiderstrand. Schollenpop van dit jaar was er weer eentje om in te lijsten. Op naar de 20e editie in 2016! (NvdB)