Schuilend voor de regen verzamelt een stuk of dertig man zich onder de parasol die pal voor het buitenpodium staat. Het is nog vroeg als Brother Dege het Sniester Festival aftrapt en de kou is om te snijden. Goede omstandigheden zijn het dus niet, maar de drie heren uit Louisiana weten hun Louisiana Swamp Blues toch redelijk neer te zetten, ook al missen ze ook nog eens Michael Juan Nunez op de gitaar en Sara Jayde Williams op viool.
Sniester 2015 - De vrijdag
Verslag van sfeervol Haags festival
Vrijdag 29 mei 2015, de regen kwam met bakken uit de lucht, op en rond de Grote Markt en het Paard van Troje startte de tweede editie van Sniester. Gelukkig kon de regen de pret niet drukken! Op deze eerste dag waren onder andere Paceshifters, The Great Communicators, Raketkanon, Wolfskop, Boss Capone, Brother Dege en Cannonball String Band te bewonderen.
Buitenpodium Grote Markt
Zanger Dege Legg en bassist Ian Guidroz voeren het gehele optreden een soort van yoga oefeningen uit op het podium. Vooral Guidroz denkt een aantal keer dat hij in de Matrix zit. Brother Dege klinkt vanavond goed, maar het gemis van de andere twee bandleden zorgt al snel voor een saai optreden. Dat is ook te merken aan het publiek, want veel toeschouwers lopen na een half uur alweer weg. Leeg wordt het echter niet voor het podium, want de vertrekkers worden afgelost door een vers bosje mensen.
Ondertussen laait de storm op en vliegen de menukaarten van de cafés aan de Grote Markt door de lucht. Het lijkt alsof de band daarop inspeelt, want de laatste paar nummers zijn gelukkig minder sloom en vernieuwender dan daarvoor. Hiermee wint de band toch wel weer punten. (TB)
Kwart voor negen zou Sue the Night moeten beginnen maar precies op dat moment trekt de grootste plensbui van de dag over de Grote Markt. Het was al de hele avond niet zulk mooi weer, maar dit is te veel. De apparatuur moet beschermd worden en het podium moet worden droog gemaakt voordat de band echt kan beginnen. Met bijna een half uur vertraging en de ergste regen achter de rug, kan Suus de Groot met haar blauwe gitaar toch het podium op komen. Sue the Night draait om singer-songwriter De Groot die een sterke band om zich heen heeft verzameld. Het mooie is dat De Groot niet boven hen staat – wat vaak te zien is bij dit soort bands - want op het podium zijn ze allemaal gelijk. Met z’n zessen weten ze het Fleetwood Mac-gevoel, waaruit ook de grootste inspiratie is gehaald, goed terug te laten horen. Ook al heeft Sue the Night afgelopen januari pas zijn debuutalbum uitgebracht, toch is dit geen klein, net beginnend bandje dat nog rammelt aan alle kanten. Dit is een band die al staat met hele professionele muzikanten en een goede zelfverzekerdheid. (TB)
Om half acht staat vanavond eigenlijk Lydia Loveless op het programma maar er was een klein probleem: ze kon pas op zaterdag. Gelukkig dat Paul Istance & the Magic Mumble Jumble zo gul waren om een dag eerder te spelen dan gepland. Tijdens de soundcheck staan op het podium haast nog meer mensen dan in het publiek. Een aantal jonge meiden heeft zich wel verzameld, waarschijnlijk zijn het grote fans. Ergens is het ook wel te begrijpen, want wie zou er niet blij worden van de zomerse hippiemuziek van Paul Istance & the Magic Mumble Jumble.
Zoals ze zelf al aangeven is het een ‘community’. Maar als je naar het technische plaatje kijkt, worden er ook genoeg fouten gemaakt. Dat wordt goed gemaakt door het enthousiasme van de bandleden. Al bij het tweede nummer trekt de band mensen uit het publiek het podium op, die vervolgens energiek meedoen. Mensen hebben het er zelfs voor over om in de regen te staan. Het zijn stuk voor stuk charmerende karakters op het podium; dan maakt het bij velen niet meer uit of de muziek ook daadwerkelijk goed is. (TB)
Zodra het Russische La Minor aan zijn set begint, trekt er een enorme regenwolk over de Grote Markt. Een enkeling deert het niet, maar het gros van het publiek kruipt toch snel onder de grote parasols. De muziek van de band - een soort van Russische folk met jazz- en klezmer-invloeden - mag niet gedraaid worden op de Russische radio en dat is een beetje moeilijk te rijmen met het ietwat belegen voorkomen van het zestal. Het zijn nou niet bepaald toonbeelden van verzet.
Mede door de regen komt de set van La Minor aanvankelijk ook niet echt van de grond, totdat de saxofonist het voortouw neemt en de zanger een stapje terug doet (lees: aan de zijkant van het podium rustig een sigaretje rookt). De regen is dan inmiddels gestopt en plots begeven tientallen mensen zich al dansend richting het podium. Het opzwepende geluid van de band komt vanaf dat moment eindelijk tot wasdom. Goed, echte rasentertainers kun je de Russen nog steeds niet noemen (publieksinteractie is niet echt hun ding), maar de menigte is vrijgevig en geniet met volle teugen. (MC)
Paard van Troje, Kleine Zaal
Nog geen half jaar geleden stond Pauw nog in precies dezelfde zaal, als voorprogramma van Taymir. Sinds die tijd is er, buiten een nieuwe bassist, niet veel veranderd, zo lijkt wanneer de Twentse band vanavond de kleine zaal van het Paard van Troje mag openen.
De set klinkt precies als die van toen. Of lijkt dat zo omdat de psychedelische seventiesrock van het viertal door het royaal gebruik van echo, reverb en dergelijke weinig variatie toont voor de gemiddelde niet-ingewijde?
De band weet al snel een geheel eigen sfeer neer te zetten, die de zaal pas een uur later weer verlaat.
Aan interactie doet Pauw niet heel veel, maar dat is ook niet nodig: de band weet van zichzelf dat hij een zuigende, hypnotiserende werking heeft en hoeft er alleen maar voor te zorgen dat deze niet verstoord wordt. Lange in- en outro's en interludes zijn dan ook eerder regel dan uitzondering. Zo weet Pauw vroeg op de avond op knappe wijze de kleine zaal een uur lang bij zich te houden. Prima optreden. (KK)
Raketkanon komt uit België en mag de kleine zaal van het Paard van Troje onveilig maken. De bandnaam doet vermoeden dat dit optreden wellicht niet geschikt is voor tere zieltjes, en al vrij snel wordt duidelijk dat dit zeker zo is. Raketkanon brengt vol overtuiging zijn loodzware, trage riffs, vervormde vocalen en heeft een drummer die zonder enig mededogen zijn drumstel mishandelt.
Soms heeft het wat weg van Deftones, en meestal kan er prima op geheadbangd worden. En niet alleen dat, want er wordt zelfs gestagedived. Ook de bandleden zijn af en toe in het publiek te vinden. Kortom, Raketkanon maakt er op dit Sniesterfestival een interactief feestje van. Tegen het eind van het optreden roept de bebaarde gitarist dat Raketkanon in vrede komt. Na het in deze mate omver blazen van de zaal is dat nog maar de vraag, maar lekker was het wel. (MV)
Paardcafé
Op de Grote Markt worden burgers verkocht die vernoemd zijn naar de diverse bands die op Sniester spelen. De Wolfskop bevat jalapenos en piccalilly. Een scherp randje dus. In het Paardcafé kunnen we de heren uit Eindhoven live aanschouwen en zien of dat scherpe randje daadwerkelijk aanwezig is.
Wat styling betreft ziet het er in ieder geval goed uit. De bandleden dragen allemaal een zwart shirt met het bandlogo erop. Het shirt van de bassist is niet gestreken, maar ergens past dat wel bij de gruizige partijen die hij uit zijn basgitaar tovert. Dat doet hij niet alleen, want Wolfskop grossiert in de lekkere, stevige nummers. Het Paardcafé vult zich met hoofden die meebewegen op de catchy rock van het viertal. Op het podium ziet het er ook gezellig uit, met een hoofdrol voor de drummer die als een ware Animal volledig losgaat op zijn drumstel. Als de Wolfskopburger net zo lekker is als het optreden van vanavond, kan het niet anders dan dat het nog druk wordt bij de food yard. (MV)
Het leuke aan een festival als Sniester is dat het genoeg mogelijkheden biedt om potentieel succesvolle artiesten in een kleine setting te zien. Zo ook met het Belgische Robbing Millions, want het moet wel heel gek lopen wil deze band niet binnenkort op alle grote festivals staan.
Met lekker eigenwijze bas en drums, melodieuze synthesizers en vrijwel perfecte tweestemmige leadzang doet de band enorm denken aan MGMT, maar dan met gitaar. Psychedelische electropoprock die vaak teruggrijpt op de jaren '80 maar toch opvallend eigentijds en, misschien nog wel belangrijker, écht origineel klinkt.
Robbing Millions is aanstekelijk, dansbaar, rockend en groovend. Excentrieke frontman Gaspard Ryelandt is een man van weinig woorden, maar geniet tijdens de nummers zichtbaar van zijn eigen muziek, en terecht. Goede booking van Sniester, en een onverwacht aangenaam topoptreden voor het gezellig volle Paardcafé. (KK)
Hoender & Hop
Terwijl de gebraden kippenlucht nog in de Hoender & Hop rondhangt, begint achterin het restaurant de Amsterdams/Haagse vijfmansformatie Sleeptalker aan haar optreden. De band speelt indie/poprock en klinkt best aardig, met een zanger die qua stem enigszins doet denken aan Alex Turner en loepzuivere, vierstemmige zang. Voeg daar een violiste aan toe en je hebt de ingrediënten voor een potentieel interessant optreden... maar dat is het niet echt, eerder een beetje saai. De muziek is veel te lieflijk en eerlijk is eerlijk: we hebben dit al 1000 keer gehoord. Nergens durft Sleeptalker echt buiten de lijntjes te kleuren en ook de aanwezigheid van een viool voegt eigenlijk maar weinig toe. De liedjes liggen wel lekker in het oor, maar ze zijn stuk voor stuk nét geen hits en willen dan ook niet blijven hangen. De band heeft absoluut een kiem van potentie, maar moet deze alleen nog iets beter bewateren. (KK)
In de voormalige Supermarkt mag Boss Capone - de band rondom The Upsessions’ Boss van Trigt - de avond afsluiten. Net als The Upsessions maakt Boss Capone onvervalste reggae die met zijn voeten stevig in het verleden staat.
Het viertal betreedt het podium als rasecht collectief, inclusief klassieke Engelse petjes en donkerblauwe Boss Capone-polo’s. Frontman van Trigt werpt zich op als uitstekend bandleider en geeft elk bandlid volop de ruimte om te floreren. Het aanstekelijke spelplezier en de ontwapenende podiumpresentatie hebben hun weerslag op het publiek, dat enthousiast meedanst en in hemelse gedachten lijkt te verzinken.
Ook de kwaliteit van het songmateriaal mag echter niet uitgevlakt worden. Zeg nou zelf, bij een nummer met de naam ‘Funky donkey’ ("Oh yeah, do the funky donkey now") kun je eigenlijk toch ook niet stil blijven staan? Het publiek in Hoender & Hop in ieder geval niet. Wat kan ongedwongen genieten toch mooi zijn. (MC)
De Zwarte Ruiter
Terwijl de Grote Markt kennismaakt met Sue The Night loopt de Zwarte Ruiter vol voor The Great Communicators. De Haagse band wordt gekenmerkt door een fijne, volle sound die het midden vindt tussen postrock, garagerock en indiepop. Dreigend, aanstekelijk en doordacht, maar bovenal krachtig en spannend.
Het collectief bracht enige tijd geleden de EP ‘Bide Your Time’ uit en duikt volgende week de studio in voor zijn debuutalbum. Afgaande op de set van vandaag mag daar best reikhalzend naar uitgekeken worden. Het zestal knalt er direct lekker in en zet een superstrakke set neer waarin de verveling geen moment toeslaat. De meerstemmige zang komt goed uit de verf en de aanstekelijke coupletten vol fijne gitaarlijntjes ontaarden steevast in snedig geschreven refreinen. Als de band er dan ook nog overduidelijk plezier in heeft en een mooie gedrevenheid aan de dag legt, dan kun je alleen maar concluderen dat de bomvolle Zwarte Ruiter de band meer dan toekomt. Strakke set! (MC)
UNO
Wie voorafgaand aan het optreden in de UNO alleen had vernomen dat er een Franse pianist zou spelen, had zich waarschijnlijk verheugd op een set vol lieflijke chansons. De Franse invloeden zijn echter nergens te bekennen bij de bevlogen Henri Herbert, die zich liever laat inspireren door rock ’n’ roll-muzikanten als Jerry Lee Lewis. Het voormalig lid van het ter ziele gegane Jim Jones Revue maakt de podia immers onveilig met zijn boogiewoogie blues pianoklanken. En hoe. Terwijl het publiek rustig binnendruppelt razen Herberts vingers als een wervelwind over zijn toetsen. Hoewel hij zijn instrument tot in de puntjes beheerst, weet hij diezelfde finesse niet door te voeren in zijn muzikale overdraging. Enerzijds komt dat omdat het redelijk rumoerig is, anderzijds omdat de Fransman een sparringpartner mist. Het gebrek aan een ritmesectie waartegen hij kan duelleren laat de aandacht gaandeweg verslappen en maakt dat de Fransman in de UNO vooral als achtergrondmuziek voor een goed gesprek dient. (MC)
In Uno worden normaal gesproken Italiaanse specialiteiten geserveerd, maar de Cannonball String Band brengt het publiek vandaag terug naar het Amerika van enige decennia geleden met zijn traditionele bluegrass. Het viertal, gewapend met banjo, mandoline, contrabas en viool, is geheel in stijl aangekleed en klinkt alsof ze rechtstreeks uit de film ‘O brother where art thou’ komt.
De meerstemmige zang maakt het helemaal af. Met nummers als ‘Drink all night with a bottle in your hand’ is het stampvoetgehalte groot. De enige vraag is of Uno de meest geschikte locatie is voor de Cannonball String Band. Zo is het achterin de zaal vrij rumoerig en zou wat aankleding betreft een tent als Hoender en Hop, misschien met wat hooibalen op het podium, toch beter passen. (MV)