Verslag Reeperbahn Festival 2015: Dag 3

Delegates en het laatste Haagse feestje

Foto's en tekst: Joeri Gordijn ,

Al negen jaar lang worden Haagse bandjes op pad gestuurd. Naar SXSW (Verenigde Staten), The Great Escape (Groot-Brittannië) en naar het Reeperbahn Festival (Duitsland).
Showcase festivals waar de nieuwste bandjes van de wereld zich voorstellen aan ‘de industrie’. Maar hoe vergaat het die Haagse bands op die festivals? 3voor12 Den Haag is deze week mee naar de Reeperbahn en verslaat de avonturen van zes Haagse bands. Vandaag, deel twee, met de shows van WOOT, The Womb en Pat Smith.

Terwijl in Bahnhof Pauli WOOT tijdens de soundcheck werkt aan het beste geluid dat ze maar kunnen krijgen, en daarbij het begrip mierenneuken tot een kunst verheft (wat uiteindelijk wel resulteert in de beste sound van alle Haagse showcases), zijn de andere bandjes de hort op. Er is namelijk ook overdag een hoop te beleven in Hamburg. De havenstad is veel groter dan alleen de Reeperbahn; er zijn muziekwinkels in bunkers, hippe wijken, zakendistricten, een enorme haven en overal is wat te beleven.

Wat door de hele stad opvalt, is dat overal posters, stickers en spandoeken hangen, dat geen enkel pand nog gebruikt wordt waar het ooit voor gebouwd is, dat er overal kunstprojecten bezig zijn en dat creatievelingen in Hamburg de vrije hand lijken te krijgen. Elk gebouw heeft hier de potentie een nieuwe Binck of Caballero fabriek te worden. En dat is tof. 

Overdag zijn er voor de 'delegates' (waarover later meer) panels en masterclasses en wordt er overal genetwerkt. De Haagse muzikanten zijn geen 'delegates', dus doen niet mee aan die panels. Toch valt er veel te leren op het festival, en dan voornamelijk van elkaar.  ‘Ervaren’ muzikanten als Pat Smith, Robin Veldman en Jasper Lieuwma leren – vaak onder het genot van een biertje - de jongere muzikanten van Fexet en Friends of the Family graag de fijne kneepjes van het vak (oftewel, het wheelen en dealen in de muziekindustrie). Een aantal weken voor het Reeperbahn-avontuur was er een bijeenkomst waar naast Playground Zer0 ook Tim van der Zalm (manager Di-rect, Soul Sister Dance Revolution, Taymir) tips gaf over hoe je het meest uit een showcase kan halen. Misschien zou daar volgend jaar nog wel meer aandacht aan besteed kunnen worden.

WOOT is gezond gespannen wanneer hun show begint want er komen veel belangrijke mensen kijken. Bij de ingang ligt een lange lijst met namen. “Deze lijst met mensen mag om de rij heenlopen, want het is belangrijk dat zij de show zien”, wordt de bewaker bij de deur verteld. Rij? Ja, ook bij WOOT staat Bahnhof Pauli weer helemaal vol  en mag er niemand meer in. Dat heeft ook te maken met het tijdstip; om zeven uur 's avonds zijn er maar een paar andere zalen open. Als Pat Smith later op de avond speelt, telt het Reeperbahn Festival wel veertig andere podia waar op dat moment muziek gemaakt wordt. En is het dus wat rustiger in de zaal.  

Bij WOOT klopt het vanavond gewoon. De band speelt een zelfverzekerde set en het geluid is subliem. De hele zaal staat mee te deinen op de intense liedjes van de band. Zanger Tobias Wolring gooit tot tweemaal toe een single het publiek in en raakt daarbij steeds dezelfde man. “Aaah this guys keeps on hitting me”, zegt hij, terwijl zijn vriendin de tweede single ook in haar broekzak steekt. Meteen na de show staat er voor het podium een lange rij mensen die de band willen spreken.

Na WOOT is het de beurt aan The Womb om Hamburg naar een andere dimensie te spelen. Net als gisteren staat er bij de tweede band weer een totaal ander publiek in de zaal. Iets minder mensen dan bij WOOT maar elk van de Haagse bands heeft deze week toch voor een aardig volle zaal gespeeld. Altijd een goed teken. De huisfotografe van het Reeperbahn Festival kan tijdens het hele optreden haar hoofd niet stil houden, wat foto’s maken lastig maakt. ‘What it is’ , de afsluiter van de set, rolt als een psychedelische sneeuwbal naar het einde toe, steeds groter en intenser wordend. Misschien is dit wel het muzikale hoogtepunt van de Haagse showcases. 

Bij een festival als Reeperbahn gaat het voor een deel om de ‘delegates’, dit zijn mensen die een ander soort kaartje hebben gekocht. ‘Delegates’ hebben een pas om hun nek hangen waarmee ze toegang krijgen tot netwerkborrels, seminars en masterclasses. Deze 'delegates', fijn herkenbaar aan de groen/witte kaart die ze om hun nek hebben hangen, werken nagenoeg allemaal in de muziekindustrie. Ze kunnen dus wat voor je betekenen. Als een zaal vol staat met ‘normale’ mensen, is dat leuk, maar Truus werkt overdag bij de bratwurststand om de hoek en kan dus vrij weinig voor je bandje betekenen. Maar als je voor een zaal staat te spelen waar net die ene 'delegate' aanwezig is, kan het zijn dat je zomaar staat te spelen voor je nieuwe booker of platenbaas. Het is dus zaak om elke show te spelen alsof je leven er van af hangt, en dat kun je natuurlijk over laten aan Pat Smith.

Pat Smith (met achter zich DJ Friss en Camiel Meiresonne) speelt niet voor een volle zaal en de vrouwtjes die vooraan heftig aan het dansen zijn (met jas om de heup geknoopt), zijn niet het standaard publiek voor de Scheveninger. Maar Pat gaat er volledig voor. Misschien vanwege het hoge aantal groen/witte passen in de zaal of misschien kent Pat Smith maar één stand: gaan. De set is nog steeds een aaneensluiting van feestliedjes. Maar na het laatste liedje zit het Haagse feestje op de Reeperbahn er helaas op.

De volgende dag vertrekken een aantal bands pas laat richting Nederland. Waarom? Zaken doen. Zowel WOOT als Pat Smith hebben naar aanleiding van hun shows afspraken staan in Hamburg. “We kwamen naar Duitsland om een boeker te zoeken en misschien een Duits label. Dat hebben we nu misschien allemaal al geregeld.”, zegt Robin Veldman van Pat Smith. Spannende tijden dus. Ook Noblesse is al uitgenodigd voor een Oostenrijks festival. De bands en organisatie mogen dus tevreden terugkijken op drie dolle dagen op de Reeperbahn.