The Cinematic Orchestra, Crossing Border 2015, The Royal, zaterdag 15 november
The Cinematic Orchestra; betoverend ontroerend
Orkest steelt letterlijk en figuurlijk de show; zalen andere optredens bijna leeg
En daar sta je dan, als afsluiter op Crossing Border 2015. Terwijl alle optredens nagenoeg verlaten zijn, verzamelt het publiek zich rondom dit stukje muzikale schoonheid in The Royal.
HET CONCERT
DE ACT
The Cinematic Orchestra is een ondertussen achtkoppige formatie van Engelse muzikanten die tot nu toe al acht(!) albums op haar naam heeft staan. The Cinematic Orchestra is begonnen als eenmansproject in 1997 door Jason Swinscoe. Vervolgens werd een vijftal muzikanten uit de underground jazzscene van Londen bijeen gesprokkeld en het orkest was geboren. En het succes ook; debuutalbum ‘Motion’ sleepte een award in de wacht voor ‘best album of the year’. Wat de gasten sinds de geboorte en anno 2015 nog steeds doen, wordt door Swinscoe zelf omschreven als “iets magisch’; een kunstwerk zoeken in muziek. Dat, vanavond, op Crossing Border.
HET NUMMER
Door de filmische structuur en opbouw van het optreden, is het praktisch onmogelijk om één nummer te kiezen dat er echt tussenuit springt. Zoals de frontman ook zelf beschrijft, is het hele optreden één verhaal dat overgebracht wordt. Ieder nummer - hier eerder een afbakening van stukken door een moment van rust - maakt daarvan deel uit in de vorm van een hoofdstuk. Het doet de act tekort om een specifiek nummer te belichten; de bijzonderheid van het optreden ligt juist in het geheel. Meeslepend en op momenten ook ontroerend. Toch bestaat er een goede balans en afwisseling tussen ruig en rustig - bepaalde delen van de performance zijn perfect rustig, harmonisch balancerend waarna vervolgens wordt gezocht naar veel hardere, opzwependere tonen.
HET MOMENT
Wanneer het tweede deel van het optreden begint, schakelt de formatie over van rustig naar snel in een tijdsbestek van een goede drie tellen. De manier waarop Swinscoe zijn orkest begeleidt in dit soort overgangen is krachtig. Zo gaat de gladde strijker opeens over in een melancholische saxofoon, en andersom.
OOK OPMERKELIJK
Kleur. Dat is volgens Swinscoe het allerbelangrijkste element bij de aankleding van het optreden. Het is namelijk allesbepalend voor het verhaal dat je wil overbrengen met je muziek; dan gaat het niet noodzakelijk om afbeeldingen, maar veel liever om het overbrengen, of beter: aanwakkeren, van emoties die horen bij de harmonie. De lichten en kleuren zijn nagenoeg prachtig georganiseerd in The Royal. De aansluiting ervan op de muziek is bijna betoverend.
HET PUBLIEK
Het publiek verroert zich niet tot nauwelijks bij dit optreden. De ogen worden gericht op de muzikanten als tijdens een spannende film op de buis; aandacht is van belang. Zoals The Cinematic Orchestra het ook bedoelt, wordt iedereen in de zaal meegezogen in het voor hen gebrachte verhaal.
HET OORDEEL
Met bijna twee decennia aan ervaring en de reeds bewezen gave van frontman Swinscoe om afbeeldingen en verhalen om te zetten naar muziek, valt er bijna niets anders te verwachten dan dat dit optreden gewoon goed zou zijn. Alleen ‘goed’ noemen, doet in conclusie de act eigenlijk tekort. De gebruikte tonen, de bescheidenheid en tegelijkertijd grootsheid waarmee de instrumenten worden ingezet en bespeeld, het gebruik van kleur, en veruit het belangrijkste: de harmonie. Dat is kunst en passie in de meest zuivere vorm die je maar kan hebben.