Dit jaar mag de Nederlandse formatie The Hearted Westerpop openen op het tweede podium. Het Stage Europe Network podium staat inmiddels al een paar jaar voor een plek die de kans biedt aan flink wat Europees talent om haar kunsten te laten zien. The Hearted is enthousiast en probeert dit vol overgave aan het publiek over te brengen. Helaas is het publiek nog niet in grote getale op Westerpop af gekomen en blijven de Splendid-esque taferelen achterwege - maar enkele tientallen toeschouwers worden wel vermaakt. Fijne catchy punk, wat niet zou misstaan op een festival als Zwarte Cross volgend jaar. De frontman Harvey Sengers solliciteert daar op zich ook wel naar als hij het publiek vraagt of ze al dronken is en met “Bier en tieten” probeert hij de lachers op de hand te krijgen. 'Sorry For Apologizing' heet het album. Geen verontschuldiging noodzakelijk, heren en dame. Lekker blijven spelen en de cover van Ramones kan ook geen kwaad. (JT)
De zaterdagmiddag van Westerpop 2014; eclectische start van tweede festivaldag
Met Pangea, Candybar Planet, The Kik en meer
Droog weer, een vol veld en een mooie eclectische line-up op de zaterdagmiddag van Westerpop 2014. Geen format of formule: we krijgen voorgeschoteld wat programmeur annex stijlicoon René Steijger graag wil zien. En dat werkt – voor de vijfentwintigste keer op rij. De zaterdagmiddag ging van stonerrock naar Nederbeat en zelfs de zon kwam kijken naar nieuw talent uit alle hoeken van het continent op het Stage European Network.
Traditioneel opent op de zaterdag van Westerpop de winnaar van de Peter Tetteroo Bokaal het hoofdpodium. In 2013 won Pangea deze prijs. De band die naar eigen zeggen geïnspireerd is door Radiohead en Pearl Jam speelt jammer genoeg maar voor een handjevol mensen. Desondanks doen de vijf heren hun uiterste best om het publiek wakker te krijgen en mee te nemen in hun muziek. Een moeilijke taak wanneer je als band trage en meeslepende rocknummers speelt die het publiek eerder meer in slaap doen sukkelen dan andersom. Pas halverwege de show gaat het tempo iets meer omhoog en zie je af en toe wat handjes de in lucht gaan. Pangea toont lef door maar liefst zeven nieuwe nummers te spelen. Die zijn echter wel wat eentonig. Als de band meer gebruik gaat maken van harmonie in de zang en de toetspartijen beter ingevuld gaan worden dan zullen ze wel in staat zijn het publiek van begin tot eind te boeien. (JI)
De Noorse band Lost Woods speelt om kwart over twee op het door de vrienden van de popunie geprogrammeerde Europe Network stage. De band bestaat uit vier jonge pubers en speelt harde rockmuziek. Er wordt gezongen in het Noors, maar de zangeres is wel zo aardig om de nummers te introduceren in het Engels. Het gevoel wat de band je geeft is erg zwaarmoedig. De teksten gaan over duivelse vrouwen en de god van de dood. De muzikale uitvoering is matig. De drummer zit vaak naast de tel en de bassist raakt in de war als er problemen zijn met zijn versterker. Er is hier duidelijk sprake van een beginnend bandje. De stem van de zangeres komt nauwelijks boven de muziek uit en moet nog groeien. Tegen het einde van de set worden er nummers in het Engels gezongen wat de teksten wat begrijpelijker maakt. De band kan echter maar weinig toevoegen aan het verder, zeer goede, programma van Westerpop. (JI)
De zon breekt door, jassen gaan uit, het is tijd voor het eerste biertje. En wat past daar beter bij dan de zware groove van doorgewinterde stonerrockerts Candybar Planet. Wat Golden Earring voor Nederland is in de classic rock, is Candybar Planet in de stoner - al sinds de vroege jaren ’90 aan de top en altijd garant voor een ijzersterke set ronkende woestijnrock. Afgedaald van de Olympus die Eindhoven Rock City heet knalt het drietal openingsnummer ‘Hummin’’ over het veld, dat nog een beetje wakker moet worden. De gloriedagen van de desertrock zijn niet geheel doorgedrongen tot het collectieve onderbewustzijn in Delft, zo blijkt uit het uitblijven van vuisten in de lucht bij meebruller ‘Dirt track’, of ‘Dirty track’ als we de lichtkrant boven het podium moeten geloven. Voor de vlammenwerpers die we bij ‘Exposed’ voor de kiezen krijgen is het nog een beetje vroeg maar voor de solo’s van gitarist Murphy van Oijen mag je Westerpop ’s nachts wakker maken. Het hoogtepunt zit in het midden van de set waarin de mannen lekker losgaan in het fijnste potje jammen dat we gaan zien vandaag. De uit graniet gebeitelde set heeft naast een stevige bierbodem voor de rest van de dag, ook de muzikale lat een stuk hoger gelegd. (LL)
In de Stage Europe Network-hoek is de beurt aan The Esthetics. “Als ik aan Polen denk,” kondigt Gideon Rozendaal het viertal aan, “zie ik mooie stranden, hoge golven”. Het is een hint naar de curieuze combinatie surf en Oostblok, want The Esthetics profileert zich als surfpopband. Maar net als in de Oostzee is bij deze band goede surf moeilijk te vinden. Het neigt meer naar punkrock wat versterkt wordt door de zanger die het nasale en opgefokte van Green Day’s Billie Joe Armstrong in zijn stem legt. Een Billie Joe die er overigens vaak naast zit; we zien het publiek regelmatig naar de oren grijpen. Het sterkste nummer van de set is het hardste; de frontman schreeuwzingt hier de menigte toe, weet zijn stem daarmee in het gareel te houden en ons bij de les. De prima ritmesectie komt hier ook goed uit de verf; dit nummer staat als een huis. Het lijkt erop dat het vooral de gitarist is die prat gaat op surf, terwijl de andere vier gewoon lekker uptempo willen rocken en daarbij liever schatplichtig zijn aan punkrockgrootmeesters uit de jaren ’90 dan de ingehouden hysterie van de jaren ‘60 jasje-dasje surf. Eén Fender Jaguar maakt nog geen surfband, maar vier energieke Polen met een voorliefde voor rock ’n’ roll maken onbedoeld een prima screamo/punkbandje. Tijd voor een bottom turn? (LL)
"Er staan hier vier nozems in de coulissen", kondigt Rene Steijger aan. De vijfkoppige band speelt vandaag een thuiswedstrijd. Zanger Dave von Raven is namelijk recent verhuisd naar Delft en kijkt elke ochtend uit over de Schie. Het is duidelijk dat The Kik op tour is om hun nieuwe album ‘Twee’ te promoten. De band is een geoliede machine en geeft een erg goede show weg. De set knalt er meteen in met ‘Ik doe wat ik wil’. Tussen de nummers door vermaken ze het publiek met gortdroge humor. Er wordt zelfs een solo wedstrijd gehouden tussen gitarist Arjan Spies en toetsenist Paul Zoontjes, waarbij de laatstgenoemde liggend op het podium een solo weggeeft. Dit alles tot groot vermaak van het publiek. Natuurlijk mag de recente hertaling van Chef Special’s ‘In your arms’ niet in de set ontbreken, dat zachtjes door het publiek wordt meegezongen. De set wordt knallend afgesloten met het nummer ‘Verliefd op een plaatje’. (JI)
De SEN host Gideon Rozendaal mag de hele dag de acts op het podium aankondigen en hoopt op een muzikale vulkanische uitbarsting van Vio. Veel muziek van IJslandse maak is aardig te pruimen en dit geldt ook voor deze vier jonge gasten, die overigens pas zes maanden in deze samenstelling samenspelen. Ze hebben de band gevormd met als doel de Icelandic Music Experiments te winnen en deden dit ook meteen zonder hiervoor eerder samen te hebben gespeeld. Van de bandleden valt vooral zanger Magnús Thorlacius op. Hij is niet de meest virtuoze en beweeglijke zanger, maar wel een met een prima strot. Geen knallende of beukende metal. Ook geen atmosferische, idyllische, sprookjesachtige muziek in eigen taal, maar toegankelijke, prettige rock met een poppy en folk achtig randje. (JT)
Tussen vijf en zes is traditiegetrouw het bluesrockuurtje op Westerpop. Vandaag neemt The Delta Saints de honneurs waar. Een bluesrock-boyband uit Nashville die zich snel verveelt, getuige de grote mate van afwisseling die de set kenmerkt. Fotogenieke jonge mannen met veel oog voor show, veel energie en veel zin in een feestje. Verwacht geen Weltschmerz, geen geduld voor lange jams: deze blues is ongeveer zo diepdoorleefd en authentiek als de Ikea-kunst die je thuis boven de bank hebt hangen. Dat levert dus geen smerige delta-blues op, maar wel soulvolle en uiterst dansbare bluesy rock waar Westerpop van gaat glimlachen. The Delta Saints steekt meer energie in het plaatje dan in de originaliteit van zijn muziek, maar dat levert wel een mooi plaatje op. Kijkplezier alom: rondvliegende dreadlocks, een drummer met tandpastaglimlach die naar de zonnebril doet grijpen, en ha, een orgel! Of liever gezegd: een toetsenist die zo veel overtuiging aan de dag legt dat je vergeet dat je naar een synthesizer zit te kijken. Westerpop’s bluesrock-uurtje was niet eerder zo ongevaarlijk, fris en vrolijk. (LL)