Zondagmiddag 13.00 uur ‘s middags. Middenin de drukte van het Haags UIT Festival op het Lange Voorhout, dromt een grote groep mensen om het tafeltje van Lucy en haar leuke meisjes voor de laatste toegangskaarten en indeling in een favoriete kleur. Een achttal gekleurde vlaggen prijkt hoog in de handen van nog een lading leuke jongens en meisjes, en boven alles uit zijn de enthousiaste welkomstkreten uit een megafoon te horen en is de verwachtingsvolle nieuwsgierigheid van de aanwezigen te voelen. Niet gek die nieuwsgierigheid, gezien niemand weet waar Lucy ons gaat brengen.
Flierefluiten met Lucy door Den Haag
Lucy's Wijsje tijdens Haags UIT Festival 2014
Zondag 7 september was het weer tijd voor Lucy’s Wijsje in de vorm van een muzikale en culturele ontdekkingstocht dwars door het centrum van Den Haag. Zes vooraf niet bekende locaties werden bezocht, alwaar de bezoekers een eveneens verrassende act kreeg voorgeschoteld.
“Hi, welkom bij Lucy’s Wijsje! Jullie zitten in groep donkerblauw. Ga maar jullie vlag zoeken”, roept Lucy met een grote glimlach. Gewapend met een dropsleutel aan een donkerblauw wollen koortje, vinden we een blauwe en een iets minder blauwe vlag. Gelukkig weten Nick en Thomas ons snel te vertellen dat zij de gidsen van groep donkerblauw zijn en voegen we ons bij de groep.
De bergen van enthousiasme van Lucy en haar wijsjes zijn helaas niet opgewassen tegen vertragingen en men moet eerst tien minuten op het Lange Voorhout wachten, om vervolgens nog eens vijftien minuten langer in spanning te blijven. Gelukkig schijnt de zon, zijn alle ‘wijsjes’ rete-vrolijk en is het hopelijk verrassende programma de moeite waard.
En dan mogen we toch echt starten. Achter vlaggendrager, gids en trekker Nick aan, banen we ons met een groep van veertig man een weg door de drukte van het Haagse centrum naar de eerste ‘location unknown’ en sluit Thomas als ‘duwer’ de rij. Het gemêleerde publiek van mensen met kinderen, jonge en oudere stelletjes, een plukje media types inclusief uw verslaggevers en wat ouderen van dagen kletst er in de opvallende stoet lustig op los en al snel bereiken we het Korzo Theater. Via een sluip en kruip route worden we naar de kerk studio geleid, die zijn naam dankt aan de prachtige glas-in-lood raampartij. Men neemt plaats op de grond langs de wanden, een door deep house en hiphop geïnspireerde track wordt aangeslingerd en er stappen een jonge meid en jongen in het midden van de ruimte. Stijn en Lloyd Marengo vertellen met hun lichamen op de maat van de muziek het verhaal van samen zijn, aantrekkingskracht, verwijdering en afstoten in een kunstig staaltje moderne dans op fashionable sneakers.
“Ik heb altijd al een trekker willen zijn!”, grapt Nick. Onder zijn met Ray-Ban bebrilde toeziend oog komen we door een paar mooie straten van Den Haag aan bij Theater PePijn. In de zaal klimt Kiki Schippers het podium op in een glimmend groen vintage jurkje. Kiki trakteert ons op een try-out van haar aanstaande stand-up show inclusief tranen-van-het-lachen en blosjes-op-de-wangen liedjes onder andere over een Gentse Kees die een meisje wil zijn en een gevecht met de knoopjes op de boezem op haar opvallende jurkje. De vooraf aangekondigde nazorg voor de aanwezige kinderen blijkt niet nodig te zijn en men vertrekt met een glimlach naar de volgende locatie. “Komen we ook nog langs een een Koek en Zopie?”
In het Atrium van het stadhuis slalommen we door de uitgestalde kiekjes van het World Press Photo en nemen we de lift naar de elfde etage. Aan het einde van de loopbrug wacht singer-songwriter Geert van Emden ons op en tokkelt een eind weg met mooie dromerige liedjes over Parijs en andere typische onderwerpen in het genre. Zijn doorleefde stem versus zijn jeugdige leeftijd is even opvallend als het rode bezwete gezicht. Maar dat geeft niet hoor Geert, we hebben allemaal last van het broeikaseffect in het glazen gevaarte wat het stadhuis heet. Helaas wordt het optreden abrupt ingekort door zelfbenoemd ‘tijdnazi’, maar desondanks zeer charmante en sympathieke gids Nick. Snel door naar de volgende dan maar, we begonnen immers al te laat.
Via het stadhuis belanden we in de foyer van Filmhuis Den Haag, waar we dan eindelijk wat te drinken kunnen kopen. De zon en het lopen in de menigte van plek naar plaats hakken er wel in. De achteraf online onvindbare en dus extra mysterieuze jazzformatie Footprints bestaande uit een drietal middelbare mannen, spelen een indrukwekkende set jazzklassiekers terwijl iedereen onderuit geleund van wat verkoeling geniet. Hup, hup, door naar de volgende!
Een mevrouw uit Wassenaar compleet uitgedost in blauwe accessoires vertelt dat ze het zo ontzettend naar haar zin heeft. ‘Mevrouw Blauw’ bleek het Haags UIT Festival te bezoeken en op het tafeltje van Lucy op het Lange Voorhout de donkerblauwe koortjes te hebben gespot en aangetrokken door de kleur op de bonnefooi aan de tocht mee te doen.
Via de backstage ingang van ‘t Paard van Troje worden we geleid naar het podium in de grote zaal, waar we de groots grijnzende kleine mannen van The Hague Idiots treffen. De rollen zijn een keer omgedraaid, want waar wij mogen genieten van de liedjes van de jongens in de zaal, hangen en staan wij op het podium hun meegebrachte snoepjes te pikken. En zo vonden de heren het zelf ook wel een keertje leuk. “Normaal kijken wij vanaf de stage naar duizenden gillende tieners, haha!”, lacht tienerzanger Dylan. Kleine jongens, grote dromen. In de geest van Ramones, zelfs aftellend met “Hey Ho”, doen de jochies vooral actief of hyperactief, maar maken ze een imposante bak herrie. En dat ze maar twee turven hoog zijn, compenseren ze met een overdosis energie en high-end instrumenten. Je moet toch ergens je kleedgeld aan uitgeven?
Dan is het alweer tijd voor de laatste surprise. Het tempo wordt vertraagd voor de langzaamaan moeier wordende jeugd en ouderen en Thomas en Nick nemen ons mee naar de instrumentenopslag van het Koorenhuis. Tussen de stellingkasten vol bongo’s en bladmuziekhouders branden waxinelichtjes, liggen Café Noir koekjes en een aangevreten stokbrood. Tess van der Zwet vertelt ons dat we in Parijs zijn aanbeland en moet tegelijk eerlijk bekennen dat ze geen idee heeft hoe de stad uit de zuchtliedjes in elkaar zit. In gedachten zit ze onder de Eiffeltoren en zingt ons toe en hoewel het koude metaal van de stellingkasten in de opslag er met geknepen ogen misschien iets van weg heeft, weet ze niet iedereen mee te voeren naar de hoofdstad van haar verbeelding. Tess is met haar knappe stem zeer luid, zeer uit de boekjes en vooral heel hard bezig de wereld ervan te overtuigen dat chansons ‘het’ zijn. Gelukkig zijn haar Moutons Magnifiques ook nog van de partij, want magnifieke artiesten zijn deze mannen zeer zeker. En als er al iets schaapsachtigs is aan dit optreden, is het wel dat met name het oudere publiek zich geroepen voelt om net uit de maat mee te ‘padam’en op haar bistromuziek.
“Lieve mensen”, roept Thomas met zijn meest gezellige ‘wijsjes’ stem. “We hebben nog een verrassing voor jullie!” Wederom kris kras door de stad worden we meegenomen naar het backstage gedeelte van het hoofdpodium op het Lange Voorhout, waar iedereen een totebag in handen krijgt gedrukt en in een speciaal frontstage area naar DI-RECT mag gaan kijken. Een mooie afsluiter van een intrigerende, gezellige, muzikale middag die doet uitzien naar wat Lucy en haar eigenwijsjes de volgende keer in petto hebben.