Het zou een aflevering kunnen zijn van ‘3voor12 Den Haag Cribs’: Barry’s rock’n’roll-royalty loft aan de rafelrand van één van de ruigere buurten van Den Haag. Drumstel naast het bed, Perzische tapijten, waterpijp binnen handbereik, pornokalender op het toilet en filterkoffie zo zwart als de hemel op een maanloze nacht. Dit is het leven. Over een paar uur vertrekken de mannen naar Antwerpen voor een try-out, de stad waar vierde album ‘At The Crack Of Dawn’ opgenomen is. “We werkten met een nieuwe producer, Martin Furia, onze live sound engineer. De sound op dit album komt dichter bij de ervaring van live.” Het album is gemastered bij Sterling Sound. “Wat ons betreft de beste masteringstudio van de wereld. Dit maakt dat het album op alle apparatuur super klinkt. De helft van de platen die daar gemastered zijn, staat bij iedereen in de kast. Van Guns N’ Roses tot Jay-Z en alles ertussenin.” Het geluid is inderdaad anders dan op eerdere albums: cleaner geproduceerd, korte pakkende liedjes en een diversiteit aan sferen. Barry: “De benadering bij dit album is anders, maar het is zeker een Vanderbuyst plaat. We hebben deze sound altijd voor ogen gehad. Zoveel mogelijk to the point, sterke liedjes. Het wordt steeds meer eigen. Er zit groei in.”
Vanderbuyst over inspiratie voor nieuwe plaat ‘At The Crack Of Dawn’
“Thin Lizzy is hoe hardrock moet zijn: goede popliedjes gespeeld door goede rockmuzikanten”
Het overwinningsgevoel van Queen, de samenzang van Fleetwood Mac, het verraderlijk simpele drumwerk van AC/DC, de productie van Motown. Al plaatjes draaiend onthullen drummer Barry van Esbroek en bassist-zanger Jochem Jonkman van eighties-traditie hardrocktrio Vanderbuyst waar zij de mosterd haalden voor vierde album ‘At The Crack Of Dawn’. Jochem: “Het resultaat is erg lekker.”
Het eindresultaat wordt ter plekke van het cellofaan ontdaan. Op de hoes zien we een mooi meisje dat bij dageraad, met schep in de handen, duidelijk iets doet dat het daglicht niet kan velen. Naast haar in het zand zijn twee lijkbleke voeten te zien. Barry: “Nee, dat zijn niet mijn voeten.” Jochem: “De foto is al twee jaar terug door Helmich van Herpt gemaakt, hier in de duinen. Het roept een verhaal op, het geeft een spanning weer. Verder is het aan de fantasie van de kijker.” De titel slaat op een nieuw begin, een wedergeboorte voor de band. “Maar zonsopgang is ook een moment dat je als band vaak meemaakt, werken doe je ’s nachts, het heeft een beetje mystiek. Dit gevoel zit ook in het nummer ‘At the crack of dawn’ en de bijbehorende clip, die dinsdag uitkomt.” Jochem heeft veel zin het titelnummer live te spelen: “Er zit zo’n groovy sound in, een nummer als dit hebben we niet eerder gemaakt.”
Plaatjes draaien
Eén van de meest opvallende popnummers op de plaat is ‘Lost in discotheques’. “Martin (Furia) stuurde een filmpje door over hoe het er in Argentinië aan toegaat op concerten. Alles wat er meegezongen kán worden, wordt meegezongen. Zo veel passie. De avond dat Martin het doorstuurde heeft Willem (Verbuyst, gitarist) dit nummer geschreven, met dat beeld voor ogen. Vorige week hadden we een echte metalman mee als sound engineer in de bus, die deed ons geluid bij een show. Zo één die bij het Black Album van Metallica al afhaakt wegens te mainstream. En hij vond juist dát nummer (Lost in discotheques) fantastisch. Dat vond ik frappant. Er gaan altijd mensen afhaken als je een nieuwe weg in slaat, maar ik denk dat dit album gaat beklijven.”
Ondertussen ligt Fleetwood Mac op de draaitafel. “We hebben heel vaak hun liveplaat ‘The Dance’ in de bus opstaan. De samenzang zit zo mooi in elkaar. En oprechte emotie. Iedereen snapt die liedjes. Relaties gaan stuk in de band, en ze bezingen dat samen. Dan schrijft de één een liedje over hoe slecht de relatie is, en degene over wie het gaat moet dat dan in gaan zingen. Totaal bizar, maar dat is echt professionaliteit.” Queen oogst ook veel bewondering bij de band. Jochem pakt er een hoes bij: “Moet je kijken hoe ze erbij staan. Ze hebben veel afkeer gehad uit de rockwereld, omdat hij erbij liep als een balletdanser. En dat ze nummers schreven als ‘We are the champions’, werd compleet verkeerd opgevat als arrogantie. Zo’n nummer gaat niet over de band: het is een overwinningsgevoel dat je het publiek de kans geeft om te ervaren.”
‘High ‘n’ dry’ van Def Leppard is aan de beurt. “Deze plaat is echt een classic.” Barry: “Deze muziek is groot, die ademt, die rockt enorm, er zit een enorme drive in, het is helemaal niet volgepropt en daarom gaat het leven.” Jochem: “Ze werden steeds meer pop, echt een stadionband van megaproporties. Dat gebeurt tegenwoordig niet meer, daar zijn we ook nuchter in hoor.” Geen Vanderbuyst stadion-optredens dus? “Als we een heel klein hoekje afzetten in het ADO stadion misschien”, zegt Jochem nuchter. Maar ze zijn wel degelijk tevreden met hun werk: “Ik vind het gaaf dat we deze sound dicht hebben weten te benaderen met de nieuwe plaat, ik ken toch niet veel bands anno 2014 die dit doen.”
Barry: “Ik ben van de band de grootste AC/DC fan. Die drums vind ik zo waanzinnig. Er gebeurt bijna niks maar het swingt zo de pan uit. Hij speelt alleen maar boem-tsjak, maar niemand kan dat zo laten klinken op de manier waarop hij dat kan. Dat rockt zó hard. Mij lukt dat ook niet, maar dat is wel iets waar ik naar streef. Om het heel groots te laten klinken door weinig te doen.” Jochem vult aan: “We hebben als band ook een grote liefde voor Thin Lizzy. Waanzinnige liedjes, drive, sound, frontman. Het is hoe hardrock moet zijn: goede popliedjes gespeeld door goede rockmuzikanten.”
Popliedjes, dat heeft in de rockwereld toch niet echt een positieve connotatie? Barry: “We bedoelen pop qua songstructuur. De eenvoud van een goed liedje. Wij snijden ook heel veel in nummers. Het langste nummer op de plaat is geloof ik vijf minuten. Herhaling wordt kritisch bekeken, het nut van elk stukje muziek.” Barry heeft intussen ZZ Top aangezet. “Een waanzinnige band. Een driemansformatie, dat brengt bij ons natuurlijk extra liefde met zich mee. En zoals je hoort, het is heel erg open. De drums doen boem-tsjak, de bas stuwt heel simpel, de gitarist kan daardoor heel open soleren en voor je het weet zit je met je hoofd mee te schudden.” Jochem schudt ritmisch de massa krullen met de muziek mee: “En een lach, hè. Ik zou niet weten hoe iemand hier boos naar kan luisteren. Misschien dat deze beweging wel een blij gevoel stimuleert. Daar is vast wel eens onderzoek naar gedaan.”
Om het geluksgevoel te onderstrepen klinkt daarna het intro van Michael Jacksons ‘Beat it’ uit de speakers. Barry: “Dit is gewoon een goed rocknummer. Eddie van Halen speelt die solo.” Jochem: “Michael Jackson heeft soul, dat is ook weer echtheid. Maar ook qua basloopjes inspirerend, qua drumpatroon, en zijn manier van zingen. Er zit een staccato-achtige hoekigheid in. En je krijgt er zin van om te dansen.” Barry onderbreekt: “Nu komt de gitaarsolo van Eddie erin.” Aan het respectvol zwijgen dat volgt kan de nationale dodenherdenking een puntje zuigen. Barry: “En zo zit je op de zondagochtend met twee hardrockers naar Michael Jackson te luisteren.”
Kwisje doen of je alle muzikale invloeden terug kunt horen? Luister hier naar ‘At The Crack Of Dawn’ op de Luisterpaal! Vrijdag 10 oktober staat het geheel vernieuwde Vanderbuyst in Paard van Troje. Kaarten winnen? Ga naar onze Facebook pagina en like en deel de post met dit artikel. Pluspunten voor leuke berichten en foto's. We geven 2x2 kaarten weg. Vrijdag 10 oktober hoor je om 13.00 uur of je gewonnen hebt!