‘The path of destruction’ wordt op een scherm op het podium geprojecteerd. Niets minder dan een voorbode van wat er komen gaat vanavond. De Zweedse Christine Owman mag de avond openen. Op haar derde album ‘Little Beast’ werkt ze onder andere samen met niemand minder dan Mark Lanegan (Screaming Trees en Queens of the Stone Age). Nu zit ze alleen op het podium met haar cello, een dot aan effecten en een gitarist aan haar zijde. Hoewel ze haar set begint met ‘one for the money, two for the show’, een verwijzing naar ‘Blue suede shoes’, is het alles behalve vrolijke rock ‘n’ roll wat hier de klok slaat. De donkere en slepende tonen op de cello worden ondersteund door ietwat saaie, voorgeprogrammeerde beats en een met reverb en delay dichtgesmeerde gitaarsound. De zang is even monotoon als de muziek. Een welkome afwisseling is het lieve liedje ‘Apart’ dat op de ukelele gespeeld wordt en eindigt met een solo van een zingende zaag. De Zweedse eindigt haar set met de song ‘Familiar act’, op de plaat een duet met Mark Lanegan. De afwisseling die Christine op de plaat wel heeft is vanavond jammer genoeg afwezig.
Wovenhand verkondigt zijn evangelie
Bezield optreden van een rasmuzikant
Het Paard van Troje is woensdagavond voor een keer geen poptempel, maar een kerk waar ‘predikant’ David Eugene Edwards, bekend van de folk-rock band 16 Horsepower, zijn woorden met overtuigingskracht en bezieling over Den Haag uitstort.
Tijdens het wachten op Wovenhand zijn er Ennio Morricone-achtige soundscapes te horen die je doen wanen in het oude Westen van de Verenigde Staten. Het is duidelijk dat er een bepaalde sfeer wordt neergezet vanavond. Een sfeer die ook aanwezig is op alle platen van Wovenhand, het solo project van David Eugene Edwards waarin hij vele muziekstijlen met elkaar combineert. Van folk, post-punk en metal tot gospel, Native American en Afrikaanse invloeden, we horen ze vanavond allemaal. De uit Colorado afkomstige Edwards is een imposante verschijning met zijn karakteristieke cowboyhoed en een groot zilveren kruis om zijn nek. Bezield en bijna bezeten zingt, praat en reciteert hij teksten die blijk geven van een diepgewortelde religiositeit.
Het eerste half uur van het optreden krijgt het publiek geen adempauze en wordt het overdonderd door de zware en diepe metal die de band over de zaal heen stort. Van subtiliteit, die op de nieuwe plaat ‘Refractory Obdurate’ nog wel te horen is, is geen sprake. Nummers als ‘Hiss’ en ‘Fields of Hedon’ zijn live nog heftiger en intenser en worden gebracht met een evangelische intensiteit die kenmerkend is voor het werk van Wovenhand. Pas wanneer Edwards van gitaar wisselt en zijn viersnarige banjola tevoorschijn komt is er iets van melodie in de muziek te horen, wat de sfeer meteen wat minder benauwend maakt. Dit komt het optreden absoluut ten goede. Wovenhand trakteert ons vanavond op een bezielde show waar de urgentie van afspat. Het is zonder meer een intense ervaring, maar wel een avond voor de echte liefhebber van het genre.