Cutting Edge Jazzfestival, een nieuwe traditie of zwanenzang?

Tweede editie in Theater Dakota

Jan Piet Hartman ,

Op zaterdag 31 mei vond in Theater Dakota de tweede editie van het Cutting Edge Jazzfestival plaats, ‘The Young Spring Edition’ vol jong jazztalent. Was dit kleinschalige festival met een kleine 300 bezoekers op het hoogtepunt vorig jaar nog een tweedaags evenement, nu was het teruggebracht tot één avondvullend programma met onder andere Ntjam Rosie, Windkracht 7 en Miguel Rodriguez.

Tijdens de opening door Joris Wijsmuller, fractievoorzitter van de Haagse Stadspartij, wordt nadrukkelijk ingehaakt op het actuele nieuws van de afgelopen dagen. Immers, voor alle stichtingen die zich in Den Haag bezig houden met jazz is de subsidiekraan rigoureus dichtgedraaid onder, zoals ProJazz (organisator Cutting Edge) aangeeft, opmerkelijke argumenten. Volgens Joris Wijsmuller voldoende opmerkelijk om hier binnen de Haagse gemeentepolitiek aandacht voor te vragen.
 
Het programma wordt afgetrapt in de studio boven met een optreden door studenten van de Haagse Jazzschool. Een drietal zeer jonge muzikanten speelt hier een stuk jazz dat keurig binnen de lijntjes past. Gijs Idema (gitaar), Cas Jiskoot (bas) en Nitin Parree op drums laten horen dat er in het Haagse jonge amateur Jazz musici rondlopen.
 
In de Theaterzaal gaat om 19.00 uur het echte werk van start. De formatie TwentySomething, bestaande uit studenten van het Koninklijk Conservatorium en is bedoeld als showcase voor aanstormend talent. Het optreden wordt gestart zonder toetsenist en direct wervelend ingezet. Met het spelen van het eerste nummer is de zaal ingepakt. Klassieke jazzstandards worden omgezet in een jazzy, funky of poppy muziekstijl waarbij duidelijk is dat jazz zoveel meer is dan bebop. Tijdens ‘Jazz crime’ is duidelijk met weke passie deze band zich op het podium begeeft. Kortom, een fantastische openingsact met opvallend gitaarspel, soms streepjes Santana, en eindigend met mooie lijnen van de altsax en piano.
 
Boven het hoofdpodium hangt een grote haai, (onbedoelde) symboliek voor naderend onheil omdat dit wel eens de laatste editie van het festival zou kunnen worden voor Dakota en ProJazz?
 

Ondertussen is er in de studio weer een optreden met studenten van de Haagse Jazzschool. In deze sessie is er gekozen om de jonge drummer te vervangen door iemand met meer meters, Marcel Klaring, en Rinus Peltenburg op saxofoon. Duidelijk is dat men nog wat meters in het samenspelen moet maken en improvisatie nog niet aan de orde is. De jonge garde wil dat pad wel op, de oudere garde blijft angstvallig bij de boekjes.

Eén van de grote acts van de avond, Floris van der Vlugt met Windkracht 7, maakt om 20.30 uur zijn opwachting in de Theaterzaal. Na wat gemor rond de soundcheck trapt de band een kwartier later dan gepland af. In een iets andere samenstelling dan aangekondigd, Katharina Thomsen en Mark Haanstra zijn vanavond vervangen door andere musici. Windkracht 7 maakt het zich niet gemakkelijk. Als je zeven topmusici in één band zet krijg je vuurwerk. Maar of dat ook het vuurwerk is wat je wilt? In dit geval een volmondig ‘ja!”. Immers, alle musici hebben hun sporen verdiend in settings waar zij vaak bandleider of tenminste nadrukkelijk aanwezig zijn. Door elkaar de ruimte te geven en te gunnen ontstaat er een vruchtbare samenwerking met door ieder ingebrachte muziekstukken en het elkaar naar grote hoogten stuwen. Wat mag je dan verwachten? Jazz, funk, groove, fusion met hier en daar wat rockaccenten in een onnavolgbare mix. Waar stukken verstild klassiek beginnen vraag je jezelf halverwege af wáár die complete ritmeveranderingen plaatsvonden als de finale van het stuk uitmond in een combinatie van rock en jazz. Het is filmisch, het sleept je mee. Kortom, Windkracht 7 overkomt je.

Opnieuw een tussendoortje in de studio met de jazzschool. Nu speelt Bernardo Patti de sax en, verrassend, Dieuwke van Strien op dwarsfluit. De jonge helden van het eerste optreden spelen nu met een gezelschap dat meer durf heeft in haar spel. Het geeft direct een heel ander gevoel.
 
Tegen 22.00 uur is het tijd voor de volgende grote act: Miguel Rodriguez, een in Nederland opgeleide jazzpianist. In dit optreden liggen duidelijke Spaanse roots, ritmes en nabijgelegen Latin uitstapjes zijn dan ook niet van de lucht. Ongetwijfeld  dé pianist van deze avond. Met vloeiend pianospel wat soms doet denken aan Brad Mehldau, maar dan met spannende flamencoklanken als toevoeging. Zangeres Maria Marin zorgt voor het ‘echte’ flamenco gevoel met, naast het klappen, haar stem. Dat leidt tot soms fado-achtige stukken, iets wat niet door iedereen in de zaal gewaardeerd lijkt te worden. De redelijk gevulde zaal is echter wel muisstil als een volledig instrumentaal stuk wordt ingezet. Uitstapjes richting een verstilde Pat Metheny doemen op. Na afloop is er verdeeldheid onder het publiek. Men is over het algemeen onder de indruk van de musici, maar de stem van Maria Marin wordt lang niet door iedereen op waarde geschat. Misschien iets té experimenteel voor een deel van het publiek?
 

In de foyer trekt DJ Jazz Min Lau de registers open om de mensen in de sfeer te houden en de tijd naar het laatste optreden van de avond te bekorten. Hoewel er niet of nauwelijks gedanst wordt, blijft veel publiek daar wel rondhangen.

Met een halfuur vertraging (door eerder uitgelopen soundchecks bij alle optredens in de Theaterzaal) begint Ntjam Rosie aan haar optreden. Deze Kameroense van geboorte zingt in het Frans, Engels en Kameroens, maar spreekt het publiek aan in onvervalst Rotterdams. Deze wereldburger sluit het festival af met een mix van soul en jazz. Daar waar we met soul vaak denken aan de wat zware ‘Amerikaans getinte stemmen’ klinkt hier een helder, fris eigen geluid. Wellicht versterkt doordat er gedeeltelijk in het Frans gezonden wordt? Maandag duikt zij de studio weer in voor nieuwe opnamen, het publiek krijgt vanavond de primeur alvast twee stukken te mogen horen. Hoogtepunt voor de meeste aanwezigen is het stuk ‘Elle’, wat zij opdraagt aan alle vrouwen in de zaal. En zowaar, er wordt voorzichtig gedanst vanavond.
 
Cutting Edge is een klein charmant festival dat je nieuwe stijlen en combinaties laat ontdekken. Soms pakt het je bij de strot, soms brengt het controverse door de gekozen combinatie. Het zou voor jazzstad Den Haag absoluut de moeite waard zijn dit festival uit te laten groeien tot iets groters. Het zou zonde zijn als het stopzetten van de subsidie het festival tot een zwanenzang van de organisatie maakt.