Twaalf uur ’s middags; het legertje Musicon- en Kaderock-vrijwilligers is druk bezig een laatste hand te leggen aan de opbouw van het gezellige festivalterrein. Een groep vroege vogels struint rond om de eerste soundchecks van de eerste acts mee te kunnen pakken. De eerste uren van Kaderock voelen aan als een bonte avond en reünie van de muziekschool, wat Kaderock stiekem eigenlijk ook wel is. Van de bandcoaching Ready to Play’s piepjonge Dosis Audio tot Kaderock’s vaste prik senioren Cesar Zuiderwijk & The Clarks, biedt het programma een ruime selectie aan beginnende muziekmakers en oudgedienden. Waarbij de bezoekers van het festival ook een perfecte weerspiegeling van deze generaties vormen. (RS)
Kaderock: Jong geleerd, oud gedaan
Sfeervol festival biedt weer voor ieder wat wils
Zaterdag 7 juni was de omgeving rondom het Haagse Musicon getransformeerd tot het grootste muzikale buurtfeest dat menig wijkvereniging zou laten watertanden. Waar het drie podia tellende Kaderock begon met bewolking en plagende regendruppels op een plakkerige zaterdagmiddag, eindigde het festival prachtig zonovergoten.
Er zijn fans en er zijn Fans, en vanaf het moment dat het viertal het podium betreedt is het duidelijk dat tributeband Fan Halen tot die laatste categorie behoort. Een levensgrote Van Halen-vlag waarin de V door een F is vervangen, Eddie’s trademark strepen op gitaar, bas en schoenen plus een wild rondspringende frontman. Alle ingrediënten voor een wervelende show zijn aanwezig en dat is precies wat het publiek krijgt voorgeschoteld. Vanaf de allereerste tonen van ‘Unchained’ blijkt dat gitarist Ruud Groenendijk de zogenaamde brown sound tot in de puntjes weet te reproduceren. Dat hij in de klassieke gitaarsolo ‘Eruption’ een paar nootjes mist wordt hem dan ook niet aangerekend door de aanwezige Van Halen-fans. De ritmesectie dreunt en pompt net als ‘in het echt’ en ook de achtergrondvocalen van de bassist benaderen het origineel zeer dicht. Frontman Fred ‘David Lee’ Pieters is echter een verhaal op zich. Gekleed in spandex beweegt hij zich al heupwiegend en springend over het podium, onderwijl ontucht plegend met zijn sombrero, microfoonstandaard en raket-ijsjes. De man is onvoorstelbaar lenig voor iemand van zijn leeftijd (en postuur), maar een tikkeltje minder excessen van zijn kant had het optreden zeker goed gedaan wat een band van dit kaliber zeker verdient. (MK)
Met voornamelijk rock acts op het binnen- en buitenpodium is er ook plaats voor The Holland International Singer-Songwriter Festival. Het rondreizende THISSfest eert de kunsten van singer-songwriters en doet in zeven dagen verschillende steden in Nederland aan. Het carrousel podium is ingebouwd tussen bomen en een alternatief marktje, waar de bezoekers flink hun slag kunnen slaan aan allerhande batik-artikelen, tie dye shirts, kralenarmbanden, wierook, Kaderock merch en een ‘geeky’ stand vol gameconsoles en gealfabetiseerde spelletjes, cd’s en vinyl. (RS)
Het is binnen warm en donker, maar de zaal is goed gevuld. Wie even een stoot energie nodig heeft met dit klamme weer haalt zijn hart op met The Black Veins, want de drummer gaat aardig te keer en klapt je zó wakker. En als de stampende drums je niks doen, dan slingert frontman Lesley wel even zijn smekende zang of scheurende riffs de zaal in. De bas wordt stevig bespeeld door een lieflijk ogend meisje. Het drietal gaat volledig in de rock op die af en toe wat psychotisch aandoet. Terwijl in het eerste deel van de gig het drietal meer haar rauwe en snerpende randje laat horen (inclusief Jack White invloeden) komt na een paar nummers de groovende blues meer naar boven. Helaas loopt de zaal wat leeg, het weer blijft de grote concurrent. Onterecht, want The Black Veins blijft boeien. Veel catchy elementen en een dosis instrumentaal en vocaal geweld. Dat laatste misschien wat teveel, om het geheel meer te balanceren mogen de vocalen hier en daar iets minder explosief. Maar het powertrio is geloofwaardig, smaakt naar meer en stáát gewoon! (KW)
De vijf dames van Bells of Youth staan gewapend met zonnebril en instrument klaar om de denkbeeldige sterren van de hemel te zingen en het publiek te betoveren. De harmonische samenzang bekoort menig Kaderockbezoeker en het publiek blijft gebiologeerd luisteren en kijken, het blijft namelijk wel een verrassing wie bij welk nummer de lead heeft. De dames staan met z’n vieren op een rij, dat houdt de mysterie in stand. Ook drummer Hellen draagt vocaal haar steentje bij, zoals verwacht van een band waarvan vier van de vijf leden afgestudeerd zijn in zang. Het publiek is óf zwaar onder de indruk van de dames óf moet nog wat wennen aan de muziek die beduidend verschilt van de rest van de programmering. Naast de eigen nummers komt er ook een cover van Fleetwood Mac voorbij. De band pakt het optreden goed aan, het is één mooi geheel en komt los wanneer Estelle aan het soleren slaat en Marcia op het voorpodium de aandacht opeist met haar rauwe stem. Met het optreden op Kaderock heeft de band ongetwijfeld nieuwe zieltjes gewonnen. (KW)
Voor de sweettooth of door munchies bevangen “Kaderockertjes”, zoals presentator en uber-Hagenees René Bom a.k.a. Bommetje de bezoekers noemt, is er in verhouding tot de grootte van het festival genoeg te happen. De geuren van Surinaams geïnspireerde broodjes en snacks, burgers, schijven watermeloen, ijsjes, suikerspinnen en chips op stok, zorgen voor een nog groter buurtfeest elan. (RS)
Wie het binnenpodium betreedt schrikt in eerste instantie. Vier vrouwen met nogal opvallend geschminkte ogen kijken je intimiderend aan vanaf het podium. Wanneer frontvrouw Selma haar strot open gooit wordt de intimidatie alleen groter. Ok, Cheap Thrills windt er geen doekjes om. Head bangen, schreeuwen, het publiek induiken; interactie ten top, met elkaar én met de zaal. Bassiste Dorien en gitariste Hermance gaan los in een duel of liefdesdans en schuren vol overgave de snaren tegen elkaar aan en over elkaar heen. Drummer Nienke tikt er op haar beurt met een big smile snelle ritmes doorheen terwijl Selma je vocaal omver maait. Niet alleen vocaal bezit ze veel lef, ook haar podiumpresentatie klopt, evenals dat van de rest van de band. Ze zijn niet voor de poes en wie niet luistert wordt opgegeten. Muzikaal is het niet ingewikkeld maar vooral doelgericht. Show maken, dáár gaat het ze om. En dat gaat ze zonder problemen af, het publiek vindt het muzikale geweld fantastisch. Cheap Trills: Full force in rock ‘n’ roll attack. (KW)
Niet alle aanwezigen kunnen genieten van de muziek en het mooie weer. De tien bands in de finale van de Popgroup Olympics strijden voor een plekje op het hoofdpodium. Met vijf geestige te overwinnen obstakels als ‘Slachtgitaar’, waarbij bandleden balancerend op een balk elkaar te lijf gaan met opblaasgitaren, tijgeren-rennen-klimmen op stormbaan ‘Dodge the Bouncer’ en ‘Karaoke-rodeo’ op een enorm roze rodeo varken, die zelfs door de 3voor12 Den Haag redactie niet te beslechten viel. De Popgroup Olympics eindigt met een tiebreak tussen 0900-VIKTOR en All Saints Flood en wordt uiteindelijk met een overtuigende doldrieste air guitar battle gewonnen door laatstgenoemden. (RS)
Drie man en een drumcomputer, dat is Laura Palmer. De drumcomputer wordt aangezwengeld door de bassist. De computer biedt aardig wat vrijheid en geeft ruimte voor creativiteit in deze vernieuwde shoegaze muziek, maar een drummer van vlees en bloed stuwt vaak ook de band aan en kan ook energie laten stromen. In nugaze, de huidige variant van shoegaze wordt er steeds vaker live een drummer ingezet. Dat zou de optredens van Laura Palmer ook niet misstaan. Hoewel het wel bij shoegaze ‘hoort’ om vooral stil en zonder interactie de muziek te brengen, ligt het ook in de lijn der verwachtingen om een muur van geluid en effecten te horen die de luisteraar in een bepaalde dromerige sfeer brengt. Helaas lukt het de band niet om die sfeer te scheppen en het handjevol publiek aan zich te binden. Wellicht komt het doordat de band moet opboksen tegen Elle Bandita op het hoofdpodium. De band heeft het niet makkelijk en de zanger lijkt ietwat gedemotiveerd. Een paar tips voor de toekomst: meer sfeer brengen door de melodieën, vocalen en instrumenten nóg meer te laten vervloeien en voor de live dynamiek een drummer erbij. Dan er zelf in verdrinken, dan verdrinkt de echte shoegaze liefhebber ook mee. (KW)
Het is logisch dat de wat grotere acts een plek op de Mainstage verdienen, maar met het toch al bonte avond gevoel van Kaderock en veel muziekschoolbandjes in de programmering, zou het mooi zijn als de twintigste editie in 2015 wat meer jonge talenten op het buitenpodium laat spelen en ze daarmee letterlijk in het zonnetje zet. Al met al kijken we terug naar een onwijs gezellige editie van Kaderock en uit naar een nog betere oorstrelende en hopelijk even zonnige opvolger volgend jaar! (RS)