Goran Bregovic maakt stilzitten onmogelijk

Opzwepende balkanpop in Dr. Anton Philipszaal

Sabrina Istha | Foto’s: Sanne van Bergenhenegouwen ,

De inmiddels 62-jarige Goran Bregovic, geboren in Sarajevo, liet zijn eerste sporen in de muziekwereld achter met de rockband Bijelo Dugme en composities voor verschillende films. Sinds 1995 omringt Bregovic zich met een bont gezelschap aan Balkanese muzikanten, waarmee hij traditionele zigeunermuziek voorziet van een modern sausje. Vanavond brengt hij met zijn Wedding and Funeral Band een exclusief bezoek aan Den Haag om zijn album ‘Champagne For Gypsies’ te promoten.

Het publiek zit nog vol verwachting te kletsen in de lichte zaal, wanneer de eerste tonen worden ingezet. Achterin zijn stiekem een aantal blazers in klederdracht binnengekomen die zich in een muzikaal dialoog naar het podium begeven. Dan gaan de lichten uit en verschijnen ook twee prachtig geklede dames, een drummer en Bregovic zelf op het toneel. Met zijn laptop, elektrische gitaar en gouden schoenen vertegenwoordigt hij de moderne noot in het verder folkloristische geheel. 
 
De band gaat enthousiast van start met het opzwepende ‘Gas gas gas’. Enkele bezoekers verlaten hun stoel en lopen naar de zijkant waar ze voorzichtig de eerste danspansjes laten zien. De muziek wordt gedragen door het vijftal blazers dat de melodie bepaalt, terwijl de drums en de laptop het dansritme aangeven. Het werkt aanstekelijk en steeds meer mensen hebben moeite om stil te blijven zitten. Alleen de muzikanten zelf hebben al hun energie nodig om lucht in hun instrumenten te blijven pompen.
 
De avond is een aaneenschakeling van energieke nummers, slechts af en toe onderbroken door wat rustiger materiaal. Het is jammer dat de band niet meer van deze gevoelige uitstapjes maakt, want na een uur begint het allemaal wat op elkaar te lijken. Een trage opening met galmende vocalen, gevolgd door een steeds sneller wordend ritme. Toch weet Bregovic de sfeer erin te houden. Met zijn vinger in de lucht lijkt hij de bewegingen van het publiek te dirigeren. Zowel vrouwelijke als mannelijke heupen verspreiden zich over de zaal en nummers van het nieuwe album, zoals ‘Presidente’ en Bella ciao’, worden al luidkeels meegezongen. Alleen een paar stijve harken blijven stilletjes vanuit hun stoel naar het podium staren.
 
Hoewel Goran Bregovic de spil is van het gezelschap, is het de Bulgaarse Lyudmila Radkova die de aandacht naar zich toe trekt. Haar zuivere, hoge zangstem bezorgt je kippenvel, maar ook haar hele aanwezigheid is een waardevolle toevoeging. Samen met haar zus staat ze links in het hoekje, rustig heen-en-weer deinend in traditionele Romakledij. Maar ondertussen werpt ze speelse blikken de zaal in alsof ze het publiek probeert uit te dagen.
 
Bregovic en zijn Wedding and Funeral Band zetten een feestelijke avond neer, waarbij de sfeer nog liefdevoller is dan op een hippiebijeenkomst in de jaren zestig. De mix van zigeunermuziek, blaasinstrumenten en elektronische begeleiding geeft je kriebels in je buik. Ruim twee uur lang weet het gezelschap de zaal in beweging te houden om haar vervolgens zwetend naar buiten te sturen, waar de temperatuur onder nul is gekropen.