Bij aanvang van het concert is het voor Janne Schra en het Residentie Orkest merkbaar nog een beetje aftasten. Voor Schra hangt er veel vanaf, want ze heeft hier lange tijd naar toe gewerkt. Ze vertelt dat ze zelfs in de aanloop naar deze voorstelling met smetvrees heeft geleefd. Ze ontweek elke kuch en elke nies, om haar keel en stembanden veilig te stellen. De in de zaal voelbare zenuwen maken het optreden wel heel erg persoonlijk en intiem. Het voelt heel bijzonder dat wij hier bij de geboorte van haar geestenkind aanwezig mogen zijn. Bij bijvoorbeeld het nummer 'Beeping' van Schra's laatste album wordt duidelijk waarom het orkest en Schra voor elkaar hebben gekozen. Het nummer is jazzy en meeslepend, Het publiek wordt meegenomen naar een dromerige wereld. Het nummer 'C'est si bon' van Eartha Kitt uit 1943 is een erg leuke verrassing, waarbij de mannen van het orkest ook blijken te kunnen zingen. Het nummer past zo goed bij Schra's stem, dat het bijna voor haar geschreven lijkt te zijn.
Janne Schra betovert met Residentie Orkest
Onzekere start met zeer krachtig einde
Negen jaar lang was Janne Schra het gezicht van de band Room Eleven, sinds 2010 is ze solo aan de slag. Onder de naam Schradinova bracht zij het album 'India Lima Oscar Victor Echo You' uit en in 2013 was daar haar meest recente album, dit keer onder haar eigen naam. In het kader van de zesdelige serie Symphonic Junction zoekt het Residentie Orkest het avontuur op door met verschillende artiesten uit verschillende muzikale werelden samen te werken. Op zaterdagavond 22 februari stond de samenwerking met Janne Schra op het programma in de bijna uitverkochte grote zaal van Paard van Troje.
De avond lijkt te zijn opgebouwd uit drie delen. Het Residentie Orkest komt ook solo een aantal keer aan bod en Schra hijst zich tijdens deze momenten steeds in een andere outfit. Met het stuk ‘Pastorale D'été’ van Honneger laat het orkest aan het publiek zien wat zij waard is. In een kort persoonlijk gesprek vraagt Schra aan dirigent Bas Wiegers, waarom er gekozen is voor dit stuk. Hij vertelt dat hij het stuk, wat over het beginnen van een zomerse dag gaat, net zo poëtisch is als de stukken van Schra. Dit heeft hij goed aangevoeld, want het stuk past perfect bij haar muziek.
Het publiek lijkt helaas niet alle nummers even goed te begrijpen, al wordt daar vooral achterin de zaal ook niet altijd even veel moeite voor gedaan. Er wordt veel gesproken tijdens de show. Het optreden zou mogelijk beter tot haar recht komen wanneer de zaal van het Paard meer ingericht zou zijn als een theater, dus met zitplaatsen. Zo'n indeling zou ongetwijfeld meer aanzetten tot stilte tijdens het optreden. 'Speak up', een van de laatste nummers, zorgt er gelukkig voor dat het publiek wel helemaal stil is. Als Janne Schra aankondigt dat na vijftig minuten het laatste nummer 'al' is aangebroken, is eigenlijk voor iedereen het concert veel te kort. Janne Schra, het orkest en het publiek zijn eindelijk aan elkaar gewend. Na opnieuw een prachtig intermezzo neemt Schra ons met het swingende 'Take off' mee op reis naar een ver en vreemd land. Gelukkig besluit Schra om nog twee keer met een toegift terug te keren, waarbij ' Ces't si bon' dan nog maar een keer ten gehore wordt gebracht. Ditmaal zingt zowel het orkest als het publiek nog harder mee.