Voorprogramma The Lucky Ones dendert als een agressieve diesel de zaal in. Lekkere zware bas. Het optreden van de nieuwe Haagse combinatie van oude bekenden wordt echter geteisterd door een te harde gitaaraanslag des frontmans: “Bij de eerste noot die ik aansla heb ik mijn snaar gebroken”. Ook op de reservegitaar sneuvelt onmiddellijk een snaar. Het leidt hem af. Drummer Jochem Jautze houdt het hoofd koel en brengt de spanning terug met een lang donker percussie intro. Een goede drummer is goud waard; een open deur die we vanavond nog een paar keer fijn gaan intrappen.
The Lucky Ones doet grungy Seattle rock met een jaren ’90 feel, maar goed zwaar, Martijns bas drukt op de borstkas. De zang haalt de nummers naar het hier en nu en dat is jammer, want we missen toch een beetje het diep doorleefde houthakkershemdengegrom dat bij deze sound past. Soleren op de gitaar doet Leon Sibum dan weer uiterst fijn, ook op de geleende gitaar die de set komt redden, maar echt spannend wordt het niet. De liedjes missen bezieling, het lijkt of ze glimlachend covers staan te spelen. Het laatste snelle nummer is echter een fijne afsluiter waarin drummer Jautze eindelijk goed los mag, iets waar zowel het publiek als hijzelf erg content mee lijken te zijn.
Birth of Joy laat Paard mauwen om meer
Drietal verheft volk met Woodstockwaardige orgelrock
Dit gaat verder dan “ha, een orgel”. Dit is “Hosanna, prijs de hemelse heerscharen voor de inventie van het orgel”. Dit is “Orgel, waar was jij heel mijn leven”. Birth of Joy kwam, keek niet eens en overwon moeiteloos. De Randstedelijke orgelrockerts trekken inmiddels volle zalen over de grens maar moeten in Nederland de schellen nog van de ogen laten vallen. En dat lukte ze vrijdag 21 februari in de kleine zaal van Paard van Troje op overdonderende en seksuele wijze.
Dan het drietal Birth of Joy. Hou je van The Doors, vind je dat DeWolff goed bezig is maar dat het allemaal nog wel wat harder mag, dan kun je je aan Birth Of Joy geen buil vallen. Een bassist hebben ze niet en dat lossen ze elegant op met de lagere registers van het orgel. Zanger/gitarist Kevin Stunnenberg heeft duidelijk podiumpanache vergaard in het afgelopen jaar; met één vingerbeweging dirigeert hij het publiek naar voren, laat ons klappen, laat ons joelen. “We bijten niet”, zegt hij alvorens ons een ferme knauw te verkopen met zijn speelhout waar hij de heerlijkste riffjes en solo’s uittrekt. De set start met een effectief slangenbezweerdersriedeltje. De in het nummer aanwezige harem-erotiek benadrukt hij door zijn bloesje open te gooien en met zijn heupen te draaien: Iggy Pop op de Kama Sutra beurs. Sodeju zeg, we schrikken er een beetje van. Ze laten het nummer als klap op de vuurpijl stevig ontsporen aan het eind en krijgen daarmee de zaal aan het joelen. Wie schreef er ook alweer dat dat Haagse publiek moeilijk los komt? O ja, dat was ondergetekende. Birth of Joy verliest geen tijd, we zijn los.
Het Instrument, De Groove, Het Jammen - hoog in het vaandel bij Birth Of Joy.
Alles wat ze doen valt onder het wapperend banier van de sixties-geïnspireerde bluesrock, maar elk nummer heeft wat aparts. Opeens mooie samenzang tussen gitarist en drummer. Een ritmetartende versnelling die de krankzinnige kant van drummer Bob Hogenelst laat zien (mens of machine?). Een dialoog tussen orgel en gitaar zo beeldend dat je je afvraagt waarom Shakespeare ooit woorden nodig had voor zijn toneelstukken. Je komt oren tekort.
Gemene delers zijn jams, en in elk nummer een sexy beat. En dat onontkoombaar opzwepende geram op dat orgel van Gertjan Gutman - dansen zal je, kreng! Maar het aan het ongeloofwaardige grenzende energievertoon van de drummer is nog wel het opmerkelijkst. Die groove, die sfeer, die wisselingen - dit is potverdorie Woodstockwaardig. Het zou overdreven zijn om Hogenelst te vergelijken met Santana drummer Mike Shrieve maar kijk diens legendarische solo uit ’69 even terug en je krijgt wel een idee. Het laatste nummer wordt aangekondigd, gemauw stijgt op uit de zaal. We worden echter verzorgd achtergelaten met een lange jam, duister en ingetogen, opnieuw met bizar creatief drumwerk. Onder welke steen heeft Nederland geleefd dat Birth of Joy nog in zulke kleine zalen staat? Laten we om te beginnen 21 februari tot Nationale Orgeldag uitroepen. Kleine zaal Paard van Troje is vóór.