Kane stopt.

Loslaten om door te kunnen

Frank Veldkamp ,

Na zestien jaar zetten Dinand Woesthoff en Dennis van Leeuwen gezamenlijk een punt achter Kane. Via de website van de band laat het tweetal weten het vorig jaar ingezette sabbatical om te zetten in een definitieve status, waarmee een einde komt aan een van de meest succesvolle maar ook meest bekritiseerde bands uit Den Haag.

Kane ontstaat in 1998 als Woesthoff en van Leeuwen vanuit hun gedeelde passie voor muziek besluiten een bandje te beginnen. Via jamsessies komen ze in Haagse cafés als De Paap terecht en de rest van het verhaal is genoegzaam bekend: HenkJan Smits ontdekt de band die dan nog Citizen Kane heet (naar de film van Orson Welles) en brengt ze in contact met Edwin Jansen van AT productions die als manager optreedt. ‘Where do I go now’ is in de zomer van 1999 de eerste hit voor de band en er zullen er nog vele volgen.

Met hits als ‘So glad you made it’ en ‘Rain down on me’ wordt Kane een gevestigde naam in de Nederlandse muziekscene. De band verkoopt zalen als Ahoy en zelfs de Amsterdam ArenA uit en beleeft haar commerciële hoogtepunt in 2005, met twee opeenvolgende nummer 1 hits, ‘Something to say’ en ‘Fearless’. In 2009 is ‘Surrender’ de laatste top 10 hit voor de band, zowel in de originele versie als in een live uitvoering samen met Carice van Houten. 

Kritiek

Maar ondanks dat Kane zich een van de meest succesvolle Nederlandse bands van de afgelopen twee decennia mag noemen, is er ook kritiek op de band. Heel veel kritiek zelfs. De handelswijze en opstelling van met name Woesthoff bij het bereiken van het beoogde succes valt niet bij iedereen in goede aarde. Het zelfvertrouwen wat hij uitstraalt wordt nogal eens geïnterpreteerd als arrogantie en zijn stemgeluid en articulatie maakt hem middelpunt van spot en kritiek.

De band verslijt in haar bestaan een klein leger aan muzikanten die net zo makkelijk worden ingehuurd als weggestuurd. In interviews klappen muzikanten die bij Kane gespeeld hebben uit de school over de sfeer binnen de band en het heersende regime, waarbij U2 regelmatig als voorbeeld van hoe het zou moeten wordt genoemd. In de media verschijnen artikelen waarin hard wordt uitgehaald naar Woesthoff en Van Leeuwen en waarbij het allang niet meer om de muziek gaat. Televisieoptredens bij De Wereld Draait Door waarin new-age goeroe Deepak Chopra als inspiratiebron wordt genoemd en verhalen over on-Nederlandse eisen die de band stelt bij optredens maken dat het imago van Kane flinke deuken oploopt.  

Love to hate

De band verkoopt er geen plaat of concertkaartje minder om, maar nadat het satirische programma Koefnoen met de parodie ‘Washed out wannabe’ olie op het vuur gooit is ‘Kane Haten’ de nieuwe nationale hobby. Fans krijgen het op internet hard te verduren en proberen tegen beter weten in hun favoriete band te verdedigen. De Facebookpagina ‘Bij een miljoen likes stopt Kane’ haalt de landelijke media, maar uiteindelijk nemen maar 17.000 ‘antifans’ de moeite de pagina een duimpje te geven. Het is een van de weinige aanvallen waarop Dinand reageert met de mededeling dat als de miljoen likes worden gehaald hij er nog zeker 10 jaar achteraan plakt.

Met de melding ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ zetten Dinand en Dennis op 27 december 2014 een punt achter het stormachtige verhaal van Kane. “Loslaten om door te kunnen”, schrijven de mannen onderaan hun bericht. De haters kunnen nog één keer hun hart ophalen en losgaan op twitter, terwijl de overgebleven fans in de commentaren op het afscheidsbericht vragen om een afscheidsconcert. Of dit concert er komt is maar de vraag, maar het zou voor zowel de fans als de haters een happy end zijn.