Conjunctie ontbreekt bij Symphonic Junction #8

Desondanks mooie uitvoering De Vier Jaargetijden

Peisam Tsang | Foto’s: Stephan Kaffa ,

De Symphonic Junction avonden, waarbij een muzikaal avontuur wordt aangegaan en onder meer bedoeld is om een crossover te maken tussen klassiek en pop, is een samenwerking van Paard van Troje met Residentie Orkest. Vanavond geeft het orkest in afgeslankte vorm samen met blokfluitist Erik Bosgraaf en DJ DNA (Urban Dance Squad) hun interpretatie van Antonio Vivaldi’s De Vier Jaargetijden. Bosgraaf heeft een scala aan blokfluiten mee en DJ DNA is gewapend met een batterij draaitafels (twaalf stuks maar liefst; voor elke maand één) en oscillatoren.

‘Le Quattro Stagioni’, speciaal gecomponeerd voor de viool rond 1723, is misschien wel het bekendste werk van Vivaldi. Deze programmatische composities, vernieuwend, helder en met harmonische contrasten maken het mede uniek. Niet voor niets zijn er door de eeuwen heen diverse uitvoeringen en bewerkingen hiervan te vinden. Helaas zijn niet alle implementaties geslaagd, toont ook Classic FM presentator/programmeur Floris Kortie ons aan de hand van wat beeldfragmenten. In aanloop naar het concert geeft hij ons een korte introductie. Op de vraag wie er iets bijzonders verwacht vanavond, steekt bijna iedereen in de grote zaal de hand op. “Maar, ís het ook bijzonder?”, vraagt Kortie nogmaals.
 
De opstelling is anders dan anders; het orkest, incluis klavecimbel en kistorgel en bevindt zich gelijkvloers, op de rand van het podium staan de twaalf draaitafels in een lange rij naast elkaar opgesteld, het publiek zit er omheen, zelfs op het podium. Tijdens het plaatsnemen, worden de bezoekers met een mantel van vogelgeluiden bedekt, (afkomstig van de platenspelers), een aanloop naar het eerste concert, ‘La Primavera’, oftewel de lente.
 
Bosgraaf en DJ DNA (Arjen de Vreede) lopen rond met een verrekijker en dollen wat met elkaar. Bosgraaf is met diverse prijzen erkend , heeft met diverse orkesten samengespeeld en is vaak te gast in tv programma’s. Daarnaast is hij ook bekend van poprockband Echos Minor. Voor DJ DNA’s ‘The Sum Of The Sound’ hebben hij en De Vreede bovendien al eerder samengewerkt. Naast fervent vogelaar in het echte leven en regelmatig te spotten op Vlieland, is De Vreede bekend van Urban Dance Squad en Stuurbaard Bakkebaard. Ooit wil hij een optreden geven op talloze draaitafels met alleen maar vogelgeluiden, vanavond komt die droom een beetje uit.
 
Voor nu is de hoofdrol weggelegd voor Bosgraaf, met zijn lange lijf zwiert hij bevlogen alle kanten op, onderwijl glijden zijn vingers met souplesse over de blokfluit. Hij heeft er diverse meegenomen, ook een torenhoge basblokfluit. Daarnaast maakt hij ook gebruik van twee aan elkaar geplakte pvc-buisjes. Met zijn lippen beroert hij lustig het mondstuk, dan weer met zijn neus of op één been, terwijl hij met zijn andere bovenbeen het hoogste geluid aftopt. Om het volgende moment zijn voet plotsklaps neer te laten komen, een draai om zijn as te maken en contact te maken met het orkest dat om hem heen zit. Omringd door het geluid van ranke violen, het timbre van cello en contrabas, het typische kortere triggergeluid van de klavecimbel en de kistorgel is Bosgraaf helemaal in zijn sas. Tussen de Lente, Zomer, Herft en Winter concerten door mag DJ DNA zijn meng- en samplekunsten laten horen. Het is een hele kunst om zoveel draaitafels tegelijk met elkaar te laten communiceren en zo nu en dan een kruisbestuiving aan te gaan met Bosgraaf.
 

Om terug te komen op de vraag van Kortie, eerder gesteld op de avond, moeten we helaas concluderen dat deze samenwerking niet zo bijzonder is als we hadden verwacht. Het avontuur is vanavond ver te zoeken en niet geheel in lijn met de avontuurlijke Symphonic Junction concertreeks; er wordt netjes binnen de lijntjes gekleurd en daardoor ligt de uitvoering te dicht bij het origineel van Vivaldi. De moderne twist komt echter van DJ DNA, met zijn drones en soundscapes afkomstig van het sampelen van het orkest, het scratchen op de draaitafels en van de oscillatoren. Tussen de concerten door, wordt hij slechts ‘ingezet’ als intermezzo, waarna het klassieke gedeelte weer deugdelijk wordt opgepakt. Er is nauwelijks conjunctie; wat dat betreft had er veel meer uit deze samenwerking gehaald kunnen worden. Nu was het weinig spannend. Ondanks deze kritische kanttekening is De Vier Jaargetijden perfect uitgevoerd, met glansrijke rol voor Bosgraaf. Het is absoluut een geslaagd concert an sich met een verdiende, staande ovatie.