Melancholische herfstliederen met Dakota Suite en Quentin Sirjacq

Een ode aan de vergankelijkheid in Zaal 3

Stephan Kaffa ,

Zondagmiddag 30 november. Het is duidelijk herfst; donker, guur en deprimerend. Het grauwe mistige weer en de regen en wind onderweg naar Zaal 3 voor de tweede Haagse editie van Fluister zorgen niet voor een al te best humeur. Tijdens Fluister zijn vanmiddag concerten met solo- en duowerk Quentin Sirjacq en Chris Hooson (Dakota Suite). Helaas wordt al snel duidelijk dat ook deze mooie muziekmiddag weinig vrolijks aan de dag gaat toevoegen.

De gigantisch droge, directe sound van de piano, gitaar en zang aangevuld met de extreem zwarte teksten van Hooson zorgen voor een uiterst beklemmende en melancholische sfeer. En ondanks een vrolijke Sirjacq achter de piano is het echt Hooson die de show steelt, of beter gezegd, domineert. Tussen de liedjes door legt Chris uit dat hij niet vaak live speelt omdat zijn teksten te zwaar voor hem zijn: “When people ask me why my lyrics are always so dark? I reply with: Try to lead the life that lead up to these songs!”
 
Ook de geprojecteerde foto’s van dode bloemen en vergane huizen (gemaakt door Hooson’s vrouw) blijken een erg zware lading te hebben. De meeste foto’s zijn genomen op plekken waar Chris naar eigen zeggen zelfmoord heeft geprobeerd te plegen. Zwarter dan dit kan het haast niet worden. Gelukkig is het niet alleen ellende deze middag. Tussen de zware liedjes door mag de immer glimlachende Sirjacq gelukkig ook, in schril contrast tot de Dakota Suite liederen, wat lichter solowerk presenteren waardoor het publiek weer even op adem kan komen.
 
Na ruim een uur van uiterst intense muziek is het dan wel welletjes geweest.
Het publiek klapt , bedankt en verdwijnt langzaam aan met een ietwat dubbel gevoel het donkere herfstweer in. Meende Chris nou echt alles wat hij vertelde? Waar hij over zingt? Was die traan echt? En waarom was het nodig om op haast komische wijze zo open te praten over zijn autisme, depressiviteit en zelfmoordpogingen? Een zeer emotionele, zware editie van Fluister die de gemoederen nog een tijd bezig houdt. Ook dit is wat muziek met je kan doen.