HET CONCERT
The Delines, Crossing Border, The Royal, 15 november 2014
The Delines dwingt tot luisteren
Verschroeiend mooie alternatieve countrynummers klinken oprecht en bezield
The Delines is misschien wel de perfecte Crossing Border-band. De band is gesitueerd rondom schrijver en Richmond Fontaine’s frontman Willy Vlautin die de teksten schreef en tevens de leadgitaar en achtergrondzang voor zijn rekening neemt. Mede daardoor ontpopt elk nummer zich als een korte filmscène. Intens en intiem zijn de toverwoorden in The Royal.
DE MUZIEK
Dat The Delines geprogrammeerd staan in de prachtige Royal-zaal blijkt een gouden zet. Naast een aantal nieuwe nummers dicteert de band gretig uit haar sfeervolle luisterboek, het mooie ‘Colfax’ dat begin dit jaar uitgebracht werd. De albumtitel refereert aan een van de grootse verkeersaders van de Verenigde Staten en dat geeft meteen een mooi inkijkje in het klankpalet van de band. De alternatieve countrynummers bezitten een werkelijk prachtige intensiteit en nemen je direct mee naar de nachtelijke, vereenzaamde straten van Amerika. Terwijl zangeres Amy Boone op plaat soms nogal kil kan klinken komt ze live tot volle wasdom en brengt ze de nummers met een ontwapenende oprechtheid en bezieling. Bovendien is The Delines als band helemaal in evenwicht. De prachtige teksten van Vlautin zijn op zichzelf al mooi maar worden door Boone op zulke wijze gebracht dat ze bij de luisteraar als filmbeelden verschijnen.
HET NUMMER
Het middenstuk vormt het onbetwiste hoogtepunt van de set. Voordat titelnummer ‘Colfax’ ingezet wordt, vertelt Vlautin dat het gaat over een vrouw die, al rondrijdend op Colfax Avenue, op zoek is naar haar broer die net terug is uit Afghanistan. Het zijn interessante verhalen die allemaal bijdragen aan de intieme en intense sfeer die de band weet te scheppen. Als het nieuwe nummer ‘Rudy’ opgedragen wordt aan Vlautin’s paard, dat een rol in een spaghettiwestern ambieert, houd je even je hart vast. Het is niet nodig. Het instrumentale nummer gaat door merg en been. De toetsenist neemt zijn trompet ter hand en het resultaat is verschroeiend. Prachtig intens.
PLUS
Het is een zegen dat The Delines geprogrammeerd staat in de Royal. De songs van de band zijn bij uitstek luisternummers die de volle aandacht vergen. De band stelt alles in dienst van het liedje en zet zichzelf daarbij op de tweede plaats. Daarnaast klinkt de band live een stuk dynamischer als op plaat.
MIN
Eigenlijk is er weinig mis het optreden van de Amerikanen. Goed, Boone zingt zo gecontroleerd dat je soms héél stiekem hoopt dat ze het eens op rock ’n roll-achtige wijze zou uitschreeuwen, de controle zou verliezen en dampend in het zweet zou neervallen. Het is tegen beter weten in en dat is misschien maar goed ook.
HET OORDEEL
Naast de sterke nummers van het album ‘Colfax’ trakteert The Delines het publiek ook op een aantal nieuwe nummers. Kippenvelmomentjes zijn er niet bij de Amerikanen maar dat zegt niets over de intense manier waarop de band musiceert. De nummers van The Delines voelen immers als pijlen in je hart. Je droomt weg en het doet pijn. Alles in staat van het liedje en toevalligerwij zijn die stuk voor stuk erg fraai. Prachtig optreden.
CIJFER
9-