HET CONCERT
Stu Larsen, Crossing Border, La Gayola, vrijdag 14 november 2014
Stu Larsen grossiert in voorspelbaarheid
Nietszeggende folkliedjes maken weinig indruk
Hij heeft geen vaste verblijfplaats, weinig bezittingen en geen label. Het is dus eigenlijk al een wonder dat de Australiër Stu Larsen überhaupt een plaatsje op Crossing Border heeft weten te bemachtigen. Zoals het een hedendaagse singer-songwriter betaamd beklimt hij het podium in zijn eentje. De man en zijn gitaar. Waar andere singer-songwriters sterke troeven in handen hebben, blijkt Stu Larsen vooral uit te blinken in met clichés doordrenkte reisverhalen. Zowel tekstueel als muzikaal is het één uur lang voorspelbaarheid troef in de La Gayola.
DE MUZIEK
Het leven van Stu Larsen speelde zich grotendeels af op een boerderij, totdat hij op een gegeven moment besloot dat het tijd was om de wijde wereld in te trekken. Hij bood zich aan als chauffeur van de band Boy & Bear en raakte bevriend met Passenger. Ondertussen begon hij ook aan zijn eigen nummers te sleutelen, wat afgelopen zomer resulteerde in debuutalbum ‘Vagabond’. Tegenwoordig trekt hij de wereld rond met zijn gitaar en mondharmonica, voortdurend op zoek naar plaatsen waar hij zijn zielenroerselen kwijt kan. Het gros van zijn nummers is gebaseerd op die reisverhalen. Uit het leven gegrepen dus. De folkliedjes die Larsen brengt zijn simpel in hun vorm, volgen grotendeels dezelfde akkoordenschema’s en bezitten vrij weinig diepgang. Oftewel: niets-aan-de-hand folkliedjes.
HET NUMMER
Het meest tot de verbeelding sprekende nummer van de set is ‘Some kind of gypsy’ waarbij Larsen het publiek vraagt samen met hem het refrein te zingen. Na een voortkabbelend begin gebeurt er eindelijk iets in de set en dat is een regelrechte verademing.
PLUS
Larsen oogt sympathiek, probeert zijn nummers op een leuke wijze aan elkaar te praten en brengt zijn nummers met de nodige toewijding.
MIN
De emotionele overdracht verloopt echter moeizaam in zijn eentje. Liedjes die op plaat sprankelend en verhelderend klinken, zijn live een stuk minder karakteristiek. Hij mist simpelweg de middelen om de intensiteit dat op het album te horen is, te vertalen naar het geluid van één enkele akoestische gitaar. Het kabbelt allemaal maar voort, zonder dat er echt iets verrassends of overwachts gebeurt. Bovendien verwacht je van een man met zo’n reisachtergrond ietwat diepgaandere overpeinzingen dan meisjes die de ferry naar Dublin nemen en verhalen over zwervers op de hoek van de straat.
HET OORDEEL
Het is niet druk in La Gayola, maar het aanwezige publiek lijkt desondanks te genieten van het optreden. Zo blijkt immers uit het luide gejuich waarmee de onverwachte toegift wordt begroet. Toch is het één lange voorspelbare reis met Larsen. De clichés stapelen elkaar op en de nummers zijn voor de neutrale luisteraar nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Stu Larsen met band zou absoluut een stuk interessanter geweest zijn.
CIJFER
5,5