HET CONCERT
Norma Jean Martine, Crossing Border, Heartbeat Hotel, vrijdag 14 november 2014
Norma Jean Martine sust Crossing Border geleidelijk aan in slaap
Piepjonge Amerikaanse springt jammerlijk weinig uit de ban
De 22e editie van het Crossing Border festival wordt door onder meer de Amerikaanse zangeres en liedjesschrijfster Norma Jean Martine geopend. Gezegend met een alom bejubeld stemgeluid en met een prima debuutsingle op zak en een volwaardig album op komst lijkt ze alles aan boord te hebben om binnen afzienbare tijd een doorbraak te beleven. Als we het optreden van vanavond als een tussentijdse toets mogen beschouwen slaagt ze, maar niet met verve.
DE MUZIEK
Ergens in het luchtledige tussen blues en pop bevindt zich het werk van de eenentwintigjarige Norma Jean Martine. Een dikke twintig lentes lijkt misschien wat weinig, maar de Amerikaanse zingt al zolang ze kan praten. Ze raakte op jonge leeftijd zelfs zo verslingerd aan het componeren van eigen nummers dat ze meermaals school en studie liet varen om maar te kunnen produceren. Haar talent, en dan met name haar rauwe, doorleefde stemgeluid, heeft behoorlijk wat deuren doen openen. Zo werkte en toerde ze reeds met lieden als Thomas Dybdahl, Nick Mulvey en Ed Harcourt terwijl haar enige echte wapenfeit haar debuutsingle (‘No gold’) is. Met dergelijke referenties op zak en een debuutplaat in het verschiet is het dan ook niet vreemd dat de jongedame op een tamelijk volle zaal kan rekenen wanneer ze tegen de klok van zeven het bal opent in het Nationale Toneel Gebouw.
HET NUMMER
Na twee nummers de toetsen van haar keyboard te hebben geaaid treedt ze dan eindelijk naar voren voor een nummer dat, afgaande op de tekst, ‘Can’t hold it’ heet. Tijdens dit nummer krijgt haar gitarist de permissie om eens flink door te halen en moet Norma Jean Martine vocaal werkelijk alles uit de kast halen om boven het bandgeluid uit te komen. Dat doet ze met verve waardoor het nummer een perfecte showcase blijkt te zijn voor haar bewierookte stemgeluid. Haar stem slaat tijdens dit nummer een enkele keer over en dat is bijzonder plezierig. Dat stemgeluid is sowieso hetgeen waar de hele performance om draait maar nergens pakt het zo goed uit als bij deze powerballad.
PLUS
Een x aantal ronde tafels met kleedjes en elk een stokoud lampje, een tweetal sfeervolle kroonluchters boven de bühne en subtiele rode verlichting die in een stripclub niet had misstaan. Complimenten aan de organisatie, de setting is nagenoeg perfect voor een optreden als deze. Met name omdat het overgrote merendeel van het publiek grotendeels zoniet volledig onbekend is met het nog jonge oeuvre van de Amerikaanse. De setting leent zich perfect voor een aandachtige luistersessie en ondanks dat Norma Jean Martine haar toehoorders niet bepaald bij de lurven grijpt blijft het publiek ogenschijnlijk moeiteloos drie kwartier bij de les.
MIN
Twee bandleden in laten vliegen om ze vervolgens op minimalistische wijze kleur te laten geven aan je nummers blijkt ietwat ongelukkig. De heren, drummer en gitarist, spelen tijdens een tweetal nummers zelfs helemaal geen rol. Op die manier lijkt Norma Jean Martine al haar geld in te zetten op haar strot. Hoe dynamisch haar stemgeluid ook mag zijn, het lukt haar niet om daarmee de aandacht drie kwartier op zich te vestigen - bij tijd en wijlen is het ronduit saai.
HET OORDEEL
Met een indrukwekkend stemgeluid, een aardige radiosingle (‘No gold’) en een betere op komst (‘Game over’) lijkt het een kwestie van tijd voor Norma Jean Martine naam en faam heeft in Nederland. Het is voor haar live reputatie echter te hopen dat ze iets minder op haar stem leunt en er iets meer pit in de show komt. Vanavond tilt de setting haar naar een ruime voldoende maar ze zal zich vast niet iedere avond gelukkig kunnen prijzen met een setting als deze.
CIJFER
6,5