HET CONCERT
Low Roar, Crossing Border, Heaven, 14 november 2014
Low Roar is niet voor iedereen
IJslanders nemen je mee op reis, als je wilt
In The Heaven sluit de band Low Roar Crossing Border 2014 af. Het optreden is zonder meer sfeervol te noemen, met vreemde, maar lekkere muziek waarmee je héél even meegenomen wordt op reis..
DE MUZIEK
Nadat Ryan Karazija’s brit-rock band, the Audrye Sessions, in 2010 uit elkaar gingen, is hij zijn jarenlange droom achterna gegaan; verhuizen naar IJsland. De grote reis van thuishaven Californië naar een ver land, en de emotie die dat met zich meebracht, vormt het centrale thema in zijn nieuwste project: Low Roar. Het eerste album neemt hij door geldgebrek bescheiden op in zijn keuken in Reykjavik op zijn laptop. Het project dat begon als een eenmansklus heeft zich ondertussen uitgebreid naar een performance van drie artiesten, ten minste vanavond in Den Haag. Na het uitbrengen van het eerste album, begint Karazija het toch maar druk te krijgen. Hij breidt ook zijn managementsectie uit en begint aan een tweede album, nu onder wat betere omstandigheden. Bij deze zanger is één ding duidelijk: het gaat om de kunst die muziek is, om de kracht waarmee het mensen roert. Losstaand van alle andere dingen. De hindernissen onderweg, het geldgebrek en de vreemde, koude plek die IJsland is zetten de toon voor deze prachtige, rustige indiemuziek, die toch nog even een bas erdoor heen gooit.
HET NUMMER
Er is niet echt een specifiek nummer te kiezen dat er tussenuit springt. Eigenlijk vormt het hele concert tezamen één verhaal. Tussen de nummers door wordt er weinig ruimte gelaten om te pauzeren. Daarom vormt het optreden ook globaal een eenheid, maar is er qua inhoud ook een zekere samenhang te herkennen.
PLUS
Mensen zweven mee met de trance waarin ze mee worden gesleurd door deze (enigszins moeilijk grijpbare) muziek. Al bij al klinkt het totaalplaatje behoorlijk experimenteel. Een paar akoestische instrumenten onderbouwd met enorm veel elektronische invloeden is moeilijk te interpreteren, maar als je eenmaal in die flow getrokken wordt, wil je er liever niet meer uitgezogen worden.
MIN
Maar stel nu dat je niet in de flow meegenomen wordt? Dan klinkt het optreden misschien een beetje saai. Er is weinig variatie in toonhoogte en stemgebruik en dat is gewoonweg een beetje jammer voor de mensen die het niet gewend zijn op reis te gaan samen met muziek. De muziek is daarom weinig toegankelijk en maar voor een klein publiek bestemd.
HET OORDEEL
Of je het nu leuk vindt om in die experimentele trance rond te reizen of niet, over de kwaliteit van de muziek kan maar moeilijk gediscussieerd worden. Dat Karazija kan performen is wel duidelijk, dat hij een passie heeft eveneens. En blijkbaar is hij bereid om die passie te delen met maar een klein publiek. Al met al is die muziek weinig toegankelijk voor het publiek dat ‘gewoon even langskomt’. Dat blijkt ook uit het verschil in publiek vóór en na het optreden. Aan het begin is de zaal namelijk bomvol en de performance slechts halfvol. Maar wat maakt het ook uit. Het publiek - in ieder geval de vrouwelijke helft - had ten minste iets behoorlijk lekkers om naar te kijken.
CIJFER
7