HET CONCERT
Iron & Wine, Crossing Border, The Royal, 14 november 2014
Iron & Wine laat stelletjes opnieuw verliefd worden
Zoetsappige gitaarmuziek Samuel Bean krijgt The Royal stil
Een hand door het haar, een kusje op de wang. De harten in het publiek smelten bij het zien en horen van de Amerikaanse singer-songwriter Samuel Bean, beter bekend als Iron & Wine.
DE MUZIEK
Iron & Wine klinkt misschien als een band maar er is vanavond geen & te bekennen bij de 40-jarige Samuel Beam. Helemaal alleen staat hij op het podium met zijn gitaar terwijl hij rustige folkmuziek maakt om bij weg te dromen en om iemand bij beet te houden. De singer-songwriter heeft al een jaar geen nieuw album uitgebracht maar dat was voor Crossing Border geen reden om deze held niet te boeken.
HET NUMMER
Het allereerste nummer dat Beam vanavond speelt is meteen al raak en is een goede indicatie voor de rest van het uur dat ons nog te wachten staat. In ‘Upward over the mountain’ stelt de singer-songwriter zijn moeder gerust met de troostende woorden: “Mother don't worry, I've got some money I saved for the weekend. Mother remember the blink of an eye when I breathed through your body.” Rustig, kalm, intens mooi. Maar ook het allerlaatste nummer ‘Flightless bird American mouth’ van het derde album ‘The Sheperd’s Dog’ moet genoemd worden. Het nummer dat op het album te vinden is met piano en gitaar wordt vanavond (bijna) volledig a capella gezongen in een muisstille The Royal. Het kippenvel is hierbij niet weg te wrijven.
PLUS
Is het niet geweldig als een artiest zo ongeveer al zijn eigen nummers kan spelen die hij ooit gemaakt heeft? Dat dacht Beam waarschijnlijk ook en er is vanavond dan ook geen setlist te vinden. “Just say whatever you want to hear and I’ll play it.” Meteen wordt er van alle kanten nummers naar zijn hoofd geslingerd. “You just need to work together on that one”, grapt de singer-songwriter, maar het laat wel zien hoe veel trouwe fans hier vanavond in de zaal zitten. Een feit waar Beam ook niet al te ontevreden mee is en met veel plezier zet hij dan ook de nummers in die hij kan opvangen tussen het geroep door.
MIN
Aan ieder voordeel zit een nadeel. Omdat er geen opbouw in de set zit, moet Beam na bijna ieder nummer zijn gitaar opnieuw stemmen. Dit betekent dus dat er meer nummers gespeeld hadden kunnen worden. Een andere hele irritante min: mensen uit het publiek die met flits en geluid aan foto’s aan het maken zijn.
HET OORDEEL
Soms kunnen veel rustige nummers saai worden. Niet alle singer-songwriters weten immers hoe je de aandacht van het publiek erbij kan houden. Beam heeft het echter allemaal onder controle. Het is dan ook een slimme keus om het publiek erbij te betrekken door ze zelf de nummers te laten kiezen. Als de laatste noot van een nummer nog door The Royal galmt, wordt er alweer vanuit het publiek meerdere aanvragen gedaan tussen het applaus door. Dit betekent ook een grote verscheidenheid aan muziekstijlen binnen het genre. Het ene nummer is mooi, licht en dromerig, maar het nummer erna kan juist weer een donkere toon erin hebben. Het ene nummer is standaard singer-songwriter spul terwijl een ander nummer weer de gekke kant van Beam laat zien door gebruik te maken van hoge stemmetjes en rare uitspraken. Het kan gewoon niet vervelen. Tot hij na veertig minuten een vriendin van hem het podium op vraagt om mee te zingen. Op het begin is de samenzang mooi, misschien wel geweldig te noemen, maar de overdreven gevoelige handbewegingen van de zangeres leiden af van de muziek en haar stem overheerst zo nu en dan. Heel erg is het dan ook niet als ze na tien minuten weer van het podium gaat en Beam weer doet aan verzoekjes. Een staande ovatie en het uitbundige applaus is niet ongepast aan het einde van zo een set.
CIJFER
8