HET CONCERT
Horse Thief, Crossing Border, Heaven, 15 november 2014
Horse Thief laat nummers debuutalbum live sprankelen
Ingetogen vijftal overtuigt met geconcentreerd spel
Het tegenwoordig vanuit Oklahoma City opererende Horse Thief eindigt haar internationale tour met een sprankelend optreden op Crossing Border. Het vijftal onder leiding van zanger/gitarist Cameron Neal heeft er duidelijk zin in om de nieuwsgierige festivalgangers mee te laten genieten van hun prettig in het gehoor liggende mix van countryfolk met een vleugje psychedelica. Stads- én labelgenoten Flaming Lips (Bella Union) hebben er op het podium een zelfbewuste en eigenwijze concurrent bijgekregen. Horse Thief is wars van theater. Ze moet het hebben van hun subtiele en melodieuze nummers.
DE MUZIEK
De thematiek van het debuutalbum ‘Fear of Bliss’ liegt er niet om en komt in het kort hier op neer: wees niet bang en accepteer de eindigheid van het leven. Cameron Neal zingt in ‘Devil’, een van de prijsnummers: “It’s getting better everyday now, but we’re al going to die”. Het kwaad is overal. Niks aan te doen, toch gewoon genieten. Dat het album, maar zeker ook het optreden in de Heaven (hoe toepasselijk!) geen depressieve bedoening is, danken we aan de gedrevenheid van een band die na drie maanden toeren door Noord-Amerika en Europa het materiaal goed in de vingers heeft gekregen . De voorlopig laatste keer dat het vijftal op het podium staat, en het enige concert in Nederland (schande natuurlijk), geven ze alles. Hoewel ze uit Oklahoma City komen, refereert hun countryfolk niet aan stadsgenoten Flaming Lips. Horse Thief heeft meer weg van de oude My Morning Jacket (rond debuut ‘The Tennessee Fire’).
HET NUMMER
Het meest intieme nummer van ‘Fear of Bliss’, ‘Already dead’, is het buitenbeentje op het album. Live wint het akoestische nummer alleen maar aan intensiteit door de samenzang van de voltallige band. Zo haal je dus het maximale uit een klein nummer. Nu valt het ineens wél op en blijft het nog lang hangen ook.
PLUS
Op ‘Fear of Bliss’, en in mindere mate ook op de in 2013 verschenen ep ‘Grow Deep, Grow Wild’, is de rauwe wat geknepen hoge stem van Cameron Neal de overheersende factor, soms op het vervelende af. Juist zijn stem, soms in prachtige samenzang met gitarist Alex Coleman, is met de juiste dosis galm en lange slepende uithalen de bepalende factor. Het zorgt dat het optreden een intense ervaring wordt. Niet in de minste plaats voor de bandleden zelf. Drummer Alberto Roubert gaat zo op in het spel van zijn maten dat het soms lijkt of hij achter zijn kit in slaap is gesukkeld.
MIN
De podiumpresentatie is in niets te vergelijken met de georkestreerde shows van Flaming Lips. Hoeft ook niet. Toch kunnen wat kleine aanpassingen de meeslepende nummers net dat beetje meer lading meegeven dan nu het geval is. Ideeën? Het prachtige artwork van ‘Fear of Bliss’ met als decor een desolaat naaldbos in herfsttinten hoog in de bergen mag best als vertrekpunt voor de optredens gebruikt worden. Sommige leden moeten ook even bij Cécile Narinx langs voor een kledingadvies.
HET OORDEEL
Afgaand op het album van Horse Thief zou je een wat plichtmatige afwerking van de songs op het podium verwachten. Dat had goed gepast bij de wat zware thematiek van het album. Gelukkig is de band zo wijs de albummix niet als vertrekpunt te nemen. De paardendief is live in staat de songs een opgewekte sprankeling mee te geven. Net als keyboardspeler Zach Zeller zing je ongewild “When you’re born you’re already dead. It takes a soul to wake your head/and when you die you’re happily sad/I’ll be good I’ll be safe for the rest of our days”.
CIJFER
8