Indieband Causes blijft grote onbekende

Rubert Blackman vertegenwoordigt Causes met rustige softpop

Mick Claessens | Foto's: Samantha Stauttener ,

Er zijn niet veel muzikanten die Londen voor Utrecht verruilen. De Brit Rubert Blackman deed het en werd ontdekt toen hij op straat stond te spelen. Als soloartiest brengt hij voornamelijk akoestische popliedjes maar hij wilde wel eens muziek maken waar je lekker op kon dansen. De band Causes werd opgericht en het debuutalbum is al opgenomen. Desondanks vertolkt Blackman de liedjes vanavond in zijn eentje.

HET CONCERT
Causes, Crossing Border, The Palace, 15 november 2014

DE MUZIEK
Indieband Causes was vooraf al de grote onbekende op het affiche en daar komt na dit optreden eigenlijk nauwelijks verandering in. Blackman speelt de enige single ‘Teach me how to dance with you’ als afsluiter op gitaar. Het nummer bestaat uit een rustig elektrisch gitaarlijntje en bevat een pakkend refrein. Puur afgaande op de kale uitvoering heeft de song wel wat weg van het werk van Daughter. Heel verrassend is dat niet aangezien het debuutalbum van Causes (dat in de zomer werd opgenomen) geproduceerd werd door de Engelse producer Ian Grimble, onder andere verantwoordelijk voor de productie van platen van Mumford & Sons en Daughter. Zoals gezegd is het vanavond dus alleen zanger Rupert Blackman die het podium bestijgt. Hij brengt een zevental zoetgevooisde softpopliedjes met een ietwat pathetische uitstraling. Door zijn oprechte performance en sterke stemgeluid blijft hij aan de goede kant van de streep, maar het scheelt niet veel.   

HET NUMMER
Het is lastig om er een nummer uit te pikken vanavond. Onmogelijk eigenlijk. Daarvoor lijken de nummers eenvoudigweg teveel op elkaar. Bovendien passeren vanavond slechts zeven nummers de revue. Wel speelt Blackman het nummer ‘Where does love go when it dies’ een pianonummer dat hij aanvankelijk schreef voor iemand anders. Hij vond echter dat het zo goed was dat hij het graag zelf wilde houden. Alhoewel deze uitvoering dat gevoel niet direct lijkt te rechtvaardigen zou wat extra instrumentatie wonderen kunnen doen. 
 
PLUS
Blackman weet wel hoe je pakkende poprefreintjes schrijft. Het refrein van afsluiter ‘Teach me how to dance with you’ zingt wel nog even na in je hoofd. Zijn zelfverzekerdheid is groot en zijn stemgeluid sterk.
 
MIN
De songs kunnen dan wel pakkend zijn, het voornaamste minpunt hangt daarmee samen. De nummers die Blackman ten gehore brengt volgen immers constant hetzelfde stramien. Telkens verzandt een rustig tokkelend couplet in een refrein waarin Blackman gretig de hoogte opzoekt. De hoge tonen haalt hij steevast feilloos, maar het gaat op een gegeven moment wel een beetje op een kunstje lijken. 
 
HET OORDEEL
Doordat Rupert Blackman in zijn eentje staat te spelen moeten de songs vooral als geraamtes van de uiteindelijke songs gezien worden. In die zin luisteren de songs lekker weg maar toch behelsen ze allemaal niet zo gek veel. Vernieuwend is het al helemaal niet. Door slechts één enkel bandlid vooruit te sturen houdt de band het in ieder geval spannend. Dat dan weer wel. 
 
CIJFER
6