Crossing Border 2014 belicht: Low Roar

“Muziek zet mij aan het denken, en soms wil ik niet denken”

Tessa Bentvelsen ,

Terwijl in Amerika de zon opkomt, is het in Nederland tijd om aan het avondeten te beginnen. Ryan Karazija verschijnt op het beeldscherm, net wakker geworden van een avond spelen als voorprogramma van Ásgeir in het land waar dromen uitkomen. De van oorsprong Californische singer-songwriter verhuisde vier jaar geleden naar IJsland, is sinds drie jaar aan de weg aan het timmeren met zijn band Low Roar, heeft twee albums uitgebracht en heeft maar liefst 46.000 Facebook-likes. Op vrijdag 14 november staat de band op Crossing Border.

Het succesverhaal van Low Roar staat nog in de kinderschoenen. Veel aandacht van de pers kreeg het dromerige eerste album namelijk niet - vooral niet in Nederland - en ook een Amerikaanse tour zat er tot voor kort nog niet in. “Veel mensen komen nu pas achter de eerste plaat. Voorheen deed ik dan ook niet aan promoten maar nu heb ik een heel management en een platenlabel waardoor ik sneller opgemerkt word.” De 32-jarige Karazija heeft het nu zo ver geschopt dat hij met zijn twee bandleden een maand lang Amerika mag doorreizen als voorprogramma van een van de meest belovende bands van het jaar, Ásgeir.
 
Maak kennis met Low Roar
Low Roar, is het nou een soloproject of een driekoppige band? Het begon in ieder geval allemaal met Karazija op eigen houtje. Op zijn zestiende pakte hij voor het eerst een gitaar op, op zijn twintigste startte hij een band genaamd Audrye Sessions en op zijn achtentwintigste viel de band uit elkaar. “Het werkte niet meer, we hadden te veel meningsverschillen dus hebben we het stop moeten zetten en ben ik naar IJsland verhuisd.” Van het zonnige Californië verhuizen naar het ijskoude IJsland waar het zelfs in de zomer niet warm te noemen is. Wat ging er om in zijn hoofd? “Niet veel. Ik was er al een paar keer geweest en ben er verliefd op geworden. Na twee jaar het land meerdere malen te hebben bezocht heb ik de keuze gemaakt er naartoe te verhuizen. Ik dacht niet aan het grote verschil. Ik wilde verandering en dit was perfect. Het was een nieuw begin, een hergeboorte.”
 
Zonder na te denken een nieuw leven opbouwen, het is een grote stap die je moet durven te wagen. Heel simpel was het dan ook niet. Vooral het vinden van een baan ging niet vanzelf. “Alles wat ik hiervoor deed in Californië was verdwenen. Maar ik heb nu mijn plek gevonden.” Eén ding was voor Karazija wel zeker: “muziek zal voor mij nooit eindigen”. En zo was Low Roar geboren, in de keuken van Karazija in IJsland.
 
De muziek
Low Roar is misschien wel het best te omschrijven als een duistere Thom Yorke. Vooral bij de eerste plaat zou je denken dat het geschreven en gezongen is door de zanger van Radiohead. Pas bij het tweede album - uitgekomen halverwege dit jaar - komt het donkere en mysterieuzere naar voren. “Het eerste album heb ik in mijn eentje opgenomen, voor 95 procent in de keuken, de andere vijf procent in mijn slaapkamer. Daarom is het dan ook heel simpel. Voor het tweede album kon ik meer gedaan krijgen via mijn management dus daar heb ik ook gebruik van gemaakt. Ik ben een studio in gegaan met wat vrienden en daar is die nieuw plaat het eindproduct van.”
 
Voor Karazija is het raar om te horen met wie hij allemaal vergeleken wordt. “Mensen willen je altijd vergelijken met iets of iemand, dat is natuurlijk. Het maakt mij niet uit wat ze zeggen maar ik hoor het niet. Ik denk daar niet zo over na, ik doe gewoon wat ik wil.” Tijdens het maken van het laatste album heeft de frontman zelfs helemaal nergens naar geluisterd en nu hij op tour is ook weer niet. “Dat komt vooral omdat ik al de hele dag door omgeven word door muziek. Ik denk de hele tijd aan dingen die we moeten doen en regelen. Muziek zet mij aan het denken… en soms wil ik gewoon niet denken.”
 
De waarheid rond het tweede album
Vragend naar het tweede album ‘0’ komt er slechts een ‘nee’ uit Karazija’s mond. Nul? O? Wat is het dan? Geen van allen. “Toen ik begon met dit project wilde ik geen titels bij mijn albums. Het is dezelfde reden als waarom ik nooit mijn nummers wil uitleggen, omdat je het dan prijsgeeft. Je geeft geen ruimte om het anders te interpreteren. Je labelt het, je geeft het een richting en dat wil ik niet.” Het eerste album dat meestal ‘Low Roar’ wordt genoemd heet dus ook eigenlijk niet zo. Karazija wil veel liever dat je de cover beschrijft, dus de eerste plaat is ‘die met het hert op de hoes’ en de tweede plaat is ‘die met het gezicht’. “Bij het nieuwe album werd aan mij gevraagd hoe ik het wilde noemen maar ik zei tegen mijn manager dat ik geen titel wil. Voor iTunes heb je echter een naam nodig dus ik vroeg of we niet iets van een vierkant konden neerzetten zodat het geen titel heeft maar zodat er toch iets staat voor iTunes. De volgende dag zag ik een post voorbij komen dat zei dat nul of O of hoe je het ook wil noemen, binnenkort zou uitkomen. Dat is dus helemaal niet de titel. Iedereen denkt nu van wel maar het was dus niet mijn keus, maar die van de manager.”
 
Crossing Border
Na drie jaar begint het balletje voor Low Roar dus eindelijk te rollen. De band heeft nog nooit in Nederland gespeeld, maar na de ontgroening op Crossing Border is de band ook al geboekt voor Eurosonic “en nog andere dingen waar we nog mee bezig zijn. Nu begint het druk te worden. We zijn er goed op voorbereid omdat we op het moment al veel touren. Normaal gesproken raak ik al gestrest als ik twee weken niet met mijn band heb gespeeld, maar dat hoeft nu niet. We zullen live veel bas in de muziek gooien maar tegelijkertijd willen we mensen ook meenemen in een sleur.”
 
Low Roar is vrijdag 14 november te zien om 23.00 uur in de Heaven, Koninklijke Schouwburg.