EP-recensie: Knight One - ‘Swords Cry’

Seventies disco revisited

Cok Jouvenaar ,

Knight One is een pseudoniem van Billy Burki, geen onbekende in de Haagse dj- en dancewereld. Met regelmaat van de klok laat hij Paard van Troje kolkend achter en laat een club als De Vinger binnenstebuiten keren. Den Haag en Nederland zijn ondertussen al te klein voor deze man, want ook in het buitenland is Burki al een graag geziene gast. In februari zal hij onder andere Jakarta en Parijs bezoeken voor een performance.

In de hoedanigheid van Knight One bracht hij begin januari zijn debuut-EP ‘Swords Cry’ op de markt. En we mogen niet klagen, niets heftige herrie of hoofdschuddend wippend in de schoolbanken. Nee, onvervalste seventies disco met een hedendaagse beat vervolmaakt met een snufje jazz. Menig danshart gaat hier sneller van kloppen. We zijn eerlijk als we zeggen dat dit alleen maar naar meer smaakt, want vijf tracks is net te weinig om eens lekker los te gaan.
 
‘Swords Cry’ heeft een soort frisheid die we de laatste tijd maar weinig tegenkomen. Niks zwaarmoedig, maar lichtzinnig en vooral heel vrolijk en open. Er is ruimte opengelaten voor het toeval. Je zou bijna zeggen dat Burki ergens om een antwoord vraagt. Hierdoor blijft een dichtgeplamuurde geluidsmuur achterwege. De funky openings- en titeltrack is hier een perfect voorbeeld van. Opkomend vanuit de zee komt Knight One de luisteraar een verhaal vertellen die gaandeweg door drie vocalisten een extra zetje krijgt. Achtereenvolgens horen we ‘Poindexter’, ‘L’étranger’ en ‘Patrick Baker’ voorbij schieten. Alle drie pakken ze vocaal uit in de hoge regionen. Alsof deze lui in de leer zijn geweest bij John Ewbank, de componist van Marco Borsato zet namelijk altijd hoog in. Zeker ‘A second time’ pakt enorm goed uit. De zang in ‘L’étranger’ klinkt volkomen natuurlijk en stuwt deze track naar een hoger niveau. Het is hierdoor net of we ‘A second time’ al jaren kennen. Herkenbaar en zelfs een beetje radiogevoelig. Dit horen we graag.
 
Daarentegen laat ‘Moments before’ de gouden jaren van de disco voorbij komen. Er wordt uitgepakt met een vette basgroove die doet denken aan Tom Browne’s ‘Funkin for Jamaica’. Vocalist Patrick Baker doet hier in ieder geval niet voor onder. In een kleine twintig minuten weet Knight One ons te verassen en maakt het zichzelf hiermee niet gemakkelijk. Hoe overtref je dit, als je debuut al zo ijzersterk is. Als dit nog niet genoeg is, springt ook het artwork in het oog. Jack Crossing is hier verantwoordelijk voor en vervolmaakt het geheel van Knight One. Kortom, een puik werkje.