Om 13.00 uur ‘s middags wordt het veld bevolkt door de vele vriendelijke Waterpop vrijwilligers, persmedewerkers allerlei en wat verdwaalde net iets te vroege festival die hards. Een berg ouders met minstens tweemaal zoveel kinderen houden zich op bij stage 1. Daar staat namelijk de onofficiële openingsact Samba Salad, die voor de muzikale liefhebber bloedende oren zouden kunnen veroorzaken, maar het bij het kleine volk erg goed deed. Gelukkig voor de grote mensen onder ons is het snel voorbij en is het dan hoog tijd voor echte muziek. (RS)
Verslag Waterpop 2014
Met The Posies, Heymoonshaker, Hallo Venray, Great Minds en meer
Het Westlandse Waterpop heeft zaterdag 9 augustus wederom bewezen dat zij hun naam als een van de leukste en meest kindvriendelijke festivals waar kon maken. De zon was fel, de wind waaide rokjes op, iedereen vond het gezellig en de line-up was om van te water(pop)tanden. Kortom, een geslaagde 37e editie!
Het Delftse Andere Koek! is de winnaar van de bandwedstrijd Waterproof en mag daarom Waterpop 2014 openen voor het grote publiek. Het is om 13.45 uur nog vrij rustig op het veld maar dat tempert het enthousiasme van de zes jongens en twee meisjes op het podium geenszins. Spelend alsof hun leven en carrière ervan afhangt brengen ze een mix van ska en punk met rap-achtige vocals en een heuse blazerssectie. Het geheel doet bij tijd en wijle denken aan de brave versie van het lang vergeten Dog Eat Dog dat midden jaren negentig bescheiden succes kende. In het publiek werden echter ook de termen “de ska-versie van Van Dik Hout” en “de muziek van Phineas en Ferb” gehoord. Met name de twee gitaristen en de drummer lijken steeds te trappelen om een berg extra pit in de muziek te gooien. Je krijgt de indruk dat er stiekem een metalband onder de motorkap schuilt. Al met al (nog) niet geheel overtuigend, maar met het doorzettingsvermogen en plezier van deze jeugdige groep lijkt het wel goed te zitten. (MdK)
Als derde act van de dag betreedt het Amsterdamse Wooden Saints om 14.25 uur het podium en vanaf de eerste aanblik en bijbehorende klanken is het duidelijk dat we met een serieuze groep muzikanten te maken hebben. Serieus groot, want er staan liefst negen mannen en vrouwen op het podium. Maar ook serieus goed, want de eclectische mix van hedendaagse indie, pop en folk ‘klopt’ gewoonweg. De aankleding is ook prima, het is duidelijk dat er moeite is gedaan om goed voor de dag te komen. Het gemak waarmee de berg instrumenten – waaronder twee drums en drie gitaren – worden behandeld is indrukwekkend en de wisselingen tussen de vocalisten zijn een waardevolle toevoeging. Het gebeurt geregeld dat overdaad on stage schaadt, maar bij Wooden Saints maken de delen het geheel sterker. Gooi ook het feit dat de nummers stuk voor stuk sterk zijn nog in de mix en je kunt spreken over een geslaagd optreden van een veelbelovende band. (MdK)
Waterpop begint in de loop van de middag langzaamaan op gang te komen qua bezoekersaantallen. Toch is het verrassend rustig voor het kleine podium één. Volgens de Waterpopkrant kunnen we een Amsterdams garage rockbandje verwachten, Apneu. Apneu is een medische term voor de onderbreking van de ademhaling van meer dan tien seconden tijdens de slaap. Het kwartet heeft in januari van dit jaar de plaat ‘Hard Feelings’ uitgebracht. De nummers van dit album galmen door het Hofpark. Het begint allemaal veelbelovend, garage rock is het niet te noemen. Eerder catchy poppy songs, met een zeurderige zang als boventoon. De nummers zijn kort, de meesten halen de twee minuten niet eens, maar vandaag op Waterpop is dat maar goed ook, de zang is vals en de tweede stem is nog valser. Het optreden rammelt. De start is goed, dan zakt het vreselijk in en als je net weg wil lopen komt de band weer aardig op gang en klinkt alles bijna lekker. Ook ontbreekt het groepsgevoel, ieder speelt voor zich en interactie met publiek is er nauwelijks. De Waterpoppers maken van de gelegenheid gebruik eens lekker rond te kijken en bij te kletsen. Eigenlijk doet de band vandaag zijn naam eer aan. Het optreden wordt telkens abrupt onderbroken door valsheid, slecht spel en je wordt er uitermate moe en prikkelbaar van. Een nachtje goed slapen voor de band kan wonderen verrichten! (AvE)
Het debuutalbum van The Posies stamt alweer uit 1988 wat betekent dat Jon Auer en Ken Stringfellow een dikke 25 jaar meedraaien in de muziekindustrie. Dat de heren ervaring hebben is te zien en te horen. Het zou zomaar kunnen dat ze ergens onderweg naar het podium bedacht hebben “dat het wel eens leuk zou kunnen zijn om een compleet album ten gehore te brengen vandaag” en dat is ook precies wat ze doen, want waarom ook niet. Vanaf de openingsklanken van ‘Daily mutilation’ en het daarop volgende ‘Ontario’ is het duidelijk dat The Posies er zin in hebben. Er wordt gelachen, er wordt gesprongen, er wordt zelfs gespuugd (“nothing personal” aldus Stringfellow) en intussen staat de muziek ook twee decennia later nog als een huis. Tegen het einde van het optreden wordt de Nederlandse zangeres Eva Auad nog voor een paar nummers het podium opgetrommeld. Dat het geen bijzonder nuttige toevoeging is ligt niet aan haar stem, want die is fraai, maar voornamelijk aan de keuze voor twee minder bekende en daardoor wellicht minder beminde nummers. Het gevolg hiervan is dat de band slechts twaalf van de veertien tracks van ‘Amazing Disgrace’ speelt hetgeen niet iedereen in het publiek kon waarderen. De set werd verder nog aangevuld met de onvermijdelijke klassiekers ‘Flavor of the month’ en afsluiter ‘Solar sister’. The Posies zijn een band die het grote succes altijd is ontgaan óf een band die het grote succes altijd heeft vermeden, dat kan namelijk ook. Aan de kwaliteiten van de mannen ligt het in ieder geval niet. Dit was een mooie trip down memory lane voor alle thirtysomethings in het publiek. (MdK)
Diablo Blvd is een Belgische hard rockband die al sinds 2005 bestaat. De band is vernoemd naar een nummer van Corrosion of Conformity, de Amerikaanse heavy metalband. De frontman van het vijftal heren is Alex Agnew, een voormalig standup comedian en cabaretier uit Antwerpen en dat deed hij niet geheel onverdienstelijk. Zo won hij als eerste Belg het Leids Cabaret Festival. In 2012 is hij gestopt als komediant om aan zijn muzikale carrière te gaan werken. De eerste rijen van de Hofparkbezoekers bestaan voornamelijk uit metalpubers en ze staan vol verwachting het leuke intro van de band te luisteren. Het klinkt veel belovend duister, ook de afbeelding op het drumstel doet een sterk satanisch schouwspel vermoeden. Vijf vrij gewone heren, zonder lange manen, betreden het podium en het vermoeden wordt meteen sterk afgezwakt. In sneltreinvaart komen nummers als ‘Beyond the veil’, ‘Builders of empires’, ‘Rise like lions’ en ‘Between the hammer and holy cross’ voorbij. Ondanks dat de muziek niet zo duivels is als verwacht, buiten wat textuele verwijzingen, is de muziek heel melodieus en dansbaar, een soort metal voor beginners in de Waterpop-pit. Zanger Alex heeft een prettige stem en de hele band weet een aardig feestje te creëren zowel op het podium als op het veld. Alle duivelshandjes de lucht in en beuken maar! Het optreden staat als een huis en klinkt onwijs strak. Echte metalfans zullen dit niet waarderen, of neemt de standup comedian ons nu allemaal in het ootje? (AvE)
Het kan al eigenlijk niet misgaan met een coole naam als Hunting The Robot en een stel bandleden die de meest waanzinnige, doch stylish verantwoorde fro’s op het Oostelijk halfrond bezitten. Gekleed in het zwart met her en der een psychedelisch aandoend printje maken de vijf mannen uit Eindhoven optisch alvast een uitstekende indruk. Uit hun kelen en instrumenten komt een mix die ze zelf omschrijven als “Groovy Afro Indie Rock” en dat is eigenlijk best een prima duiding. Voeg hier nog de tags Soulful, Funky en Tropical aan toe en het plaatje is compleet. De tropische invloeden van (een deel) van de mannen komt ze op Stage 1 van Waterpop goed van pas. Het podium staat om 17.45 uur namelijk vol in de zon en dat zal je vast merken wanneer je gekleed in jas en das vol overgave muziek maakt zoals de groep dat doet. Het in groten getale aanwezige publiek vreet het in ieder geval allemaal op als koek. Er wordt misschien niet heel veel gedanst, we zijn in het Westland immers, maar dat mag de pret niet drukken. Hunting The Robot doet overtuigend aan zieltjes winnen hier in Wateringen! (MdK)
De vijfkoppige band start met hun laatste single 'Shoot' die er meteen lekker in knalt. Ze laten zien als groep gegroeid te zijn zowel met de zang als instrumentaal vullen de meiden elkaar perfect aan. Mooie, energieke en pakkende popliedjes zijn het resultaat. Ze hebben het - vooral mannelijke - publiek meteen in hun zakken. Al bij hun tweede nummer zingen de mannen op de voorste rijen uit volle borst mee. Hierdoor hebben Bells Of Youth er ook zin in en staan ze zelf eveneens te swingen op het podium. Ze zoeken elkaar op en dansen samen, maar pakken ook hun eigen solomomentje om te laten zien wat ze kunnen. Als de nummers hierom vragen, doen ze juist een stapje terug. Deze tegenstelling is mooi te zien bij 'She said, he said' waarbij de vrouwen het nummer staand achter hun microfoon a capella beginnen en hevig door elkaar dansend afsluiten. Als de energie hierna bijna dreigt in te dutten, beuken ze wat bassen en extra vrouwelijkheid erin en dat lijkt te werken. De aandacht raken ze niet meer kwijt en zo mogen Bells Of Youth dit in hun boekje schrijven als een uitstekend optreden. (WdK)
Tijd voor iets vernieuwends op podium 1. Heymoonshaker uit Groot-Brittannië kan zonder ook nog maar een voet op het podium gezet te hebben, rekenen op een bomvol Waterpopveld. Het duo bestaat uit Andy Balcon (zang/gitaar) en Dave Crowe (“mouth percussion”/beatbox) en maken Beat Box Blues. Aan het begin van het optreden is het Hofparkpubliek nog wat afwachtend, maar al snel is iedereen diep onder de indruk van wat het tweetal produceert, uiteraard ook omdat dit nog niet vaak tentoongesteld is. Andy, die op een nog zieliger kijkend broertje van John Mayer lijkt en Dave een typische kale Engelsman weten met hun muziek het gehele publiek te raken. Andy met zijn rauwe stemgeluid en Dave met zijn beatbox kwaliteiten. Maar wat vooral opvalt zijn de onwijs spastische bewegingen van Dave. Af en toe lijkt het alsof zijn arm in het publiek zal worden geslingerd. Soms is er veel feedback en de geluidsman staat tijdens het optreden te smikkelen van een broodje frikadel. Wanneer de zanger/gitarist zijn snaar breekt speelt hij gewoon door, wisselt even naar zijn Dobro gitaar en zet er rustig zittend op het podium een nieuwe snaar op terwijl zijn maatje even alleen zijn beatbox kwaliteiten laat zien. Enig minpuntje aan het optreden is het gewauwel van Dave, “I'll give you a look inside my head and if you don't like fucked up places you should go now” en “If you think you’re sexy, raise your hands.” Hij komt tot de conclusie dat 45% van het publiek zichzelf sexy vindt, maar al dit gebrabbel tussendoor heeft de muziek niet nodig, die staat als een huis. Voor de Waterpoppers is dit een van de beste, leukste optredens van de dag! (AvE)
The Hypnotic Eye uit Groot-Brittannië heeft afgezegd voor het Waterpopfestival en Hallo Venray neemt vanavond haar plaats in. Het is niet de eerste keer dat de band het Waterpop-podium betreedt. In 1993, alweer 21 jaar geleden, stond het drietal er ook al. Weliswaar in een iets andere samenstelling, maar dat terzijde. Inmiddels heeft de groep al hun dertiende album uitgebracht. Snel opvolgend en zonder echte aankondigingen worden onder andere: ‘Jungle town’, ‘Bob Dylan lyrics’, ‘Leather’ en ‘Simple’ gebracht. Buiten “het volgende liedje is simpel en het heet Simple” wordt er niet veel, buiten onwijs strak gespeelde nummers, aan het publiek voorgedragen. Heel even ligt het drumstel van drummer Henk Jonkers aan duigen, maar dat weet zanger Henk Koorn op te vangen met een korte introductie van de leden van de Haagse pop/rock band. De mannen spelen ieder op een eigen eilandje en kijkt elkaar niet aan. Er lijkt totaal geen interactie onderling te zijn. Maar wat wil je als je al zo lang samen speelt en als zo'n geoliede machine het ene na het andere perfect uitgevoerde liedje uitspuugt. Leuk detail is dat het publiek voor even uit voornamelijk grijze lokken bestaat, met enkele peuters voorzien van vrolijk gekleurde koptelefoons. Een 1-jarig ventje, net zo kaal als zijn papa, lijkt er maar geen genoeg van te krijgen en heeft een enorme smile op zijn gezicht. Dit optreden staat als een huis en heeft geen minpunten. Enig puntje van kritiek zou smaakgerelateerd kunnen zijn, je houdt van dit genre muziek of niet. (AvE)
Hoewel de verschijning van Great Minds wordt aangekondigd met de vraag of Waterpop klaar is voor hip hop begint het optreden met een pianospel. Hiermee zetten de Grote Geesten meteen hun geheime wapen in, namelijk Wudstick, die mensen die onbekend zijn in de hiphopscene wellicht kennen van The Voice. Als dit talent zijn stembanden ten volste benut, is de toon gezet. Het publiek is onder de indruk en wacht vol verwachting wat er komen gaat. Winne, Sticks en Jiggy Djé zetten de stijgende lijn door met een nummer waarmee ze een deel van het publiek zelfs al aan het springen krijgt. Bij hun tracks worden ze af en toe nog bijgestaan door de gouden keel van Wudstick, wat zorgt voor een extra lading aan de scherpe en rake teksten. Liedjes van Great Minds worden afgewisseld met solo nummers van de mannen. Zo krijgt Sticks een daverend applaus bij zijn solo en lukt het Winne om een deel van het publiek weer aan het springen te krijgen met zijn 'W.I.N.N.E.'. Toch is er klaarblijkelijk maar één manier om het Waterpoppubliek écht los te krijgen en dat is met hun hit 'Doag', waar ze dan - ookal hebben ze 'm al gedaan - terecht mee afsluiten. (WdK)
Aan Yes Sir Boss de taak om Great Minds te overtreffen en hiermee Waterpop knallend af te sluiten. Met een leadzanger die beschikt over een rauwe maar topzuivere stem en blazers die de bellen aan de blues rock toevoegen, kan dat eigenlijk niet misgaan. De zes bandleden zijn goed op elkaar ingespeeld, hebben energie en het publiek is enthousiast. Toch is het lastig het publiek echt los te krijgen; bij Great Minds bleek al dat Waterpopgangers vooral bier willen drinken en een praatje willen maken. Klappen voor de bandjes is er nog wel bij; maar daar houdt het bij Yes Sir Boss verder mee op. Als de organisatie ballonnen in het publiek gooit moeten de bandleden nog meer moeite doen om het publiek vast te houden. Ze knallen er een instrumentale cover van Black Eyed Peas’ ‘Louder’ in, wat inderdaad schijnt te werken. De heupen zijn los en die blijven ook meebewegen op eigen nummers als ‘Not guilty’ en ‘Beautiful sin’. Met ‘Will you ever leave?’ gaan zowel de lichtman als de bandleden los en dat zorgt voor een toch spetterende afsluiting van deze editie van Waterpop. (WdK)
Stagecrew is druk bezig met het afbouwen van de podia, andere crew en muzikanten vleien neer in het backstage gedeelte voor een afterbiertje, de laatste mensen rapen hun kleedjes bij elkaar en lopen het terrein af. Het duister van de nacht valt over Waterpop, het zit er weer op. En hoe! (RS)