Het is nog vroeg. Ruim honderd uitgelaten strakgespannen trillende soppende hormonale tienermeisjes houden zich op voor de Mainstage waar de lichtelijk overtrokken, hetzij effectieve, populaire boyband B-Brave om zaterdagmiddag 13:00u zijn ding mocht doen. Uit betrouwbare bron vernemen we dat een handjevol meisjes van wie de ouders ergens in het buitenland de overwerkte melkflessen in vurige vakantiebenen omtoveren, al op vrijdagnacht hun plekje voor de kleine grote idolen probeerden te claimen en uiteindelijk backstage een slaapplekje aangeboden hebben gekregen. Meisjes meisjes toch! (RS)
Schollenpop 2014: Middag
Met Town of Saints, B-Brave, Suburbs, Tessa Rose Jackson en meer
Schollenpop werd dit jaar eindelijk ‘volwassen’. De achttiende editie van het zand-, strand- en muziekspektakel vierde dit feestje dan ook op het Duindorpse Zuiderstrand met een line-up waar je Blauwvintonijn tegen zegt! De constante spanning van een mogelijke onweersbui mocht bij de bezoekers de pret niet drukken en men genoot juist van de aanhoudende zon.
Voor de kat z’n viool. Om des keizers baard. Voor jan met de korte achternaam. Natuurlijk. Mehdi en zijn door hem heen rappende muzikale vriend hadden aan het spreekwoordelijke kortste eind getrokken. Het Zuiderstrand was om 12.30 uur nog leeg, op de groep hysterisch gillende tienermeisjes voor het hoofdpodium na. Helaas voor Mehdi stond hij echter op het podium ernaast... Nu kan je in zo’n geval een paar dingen doen, zoals écht moeite doen om de gillende meisjes toch zover te krijgen om aandacht voor je optreden te tonen. Door van het podium te springen en voor de dranghekken je ding te doen bijvoorbeeld. Mehdi koos er echter voor om de B-Brave fanbase van om het hoekje toe te roepen dat hij hun idolen backstage zag lopen, met een oorverdovend meisjesgekraai tot gevolg. Mehdi koos er helaas ook voor om zijn enthousiasme voor zijn eigen optreden te verliezen, wat ronduit jammer was. Ook al ben je nog jong, maar als je de branie hebt die Mehdi uitstraalt dan kan je ook van deze situatie nog proberen iets moois te maken. Het had in ieder geval de drie mensen die wél aandacht voor hem toonden het juiste respect getoond. Dit was een valse start. (MdK)
En dan is het tijd voor B-Brave. De popgroep werd gevormd in het tv-programma X Factor en de vijf heren zijn sindsdien alleen maar populairder geworden. Voor deze Nederlandse boyband heeft zich een grote menigte voor het hoofdpodium verzameld. Een menigte voornamelijk bestaande uit gillende jonge tienermeisjes, die stuk voor stuk de teksten van alle liedjes mee kunnen zingen. De vijf jongens van B-Brave hoeven weinig moeite te doen om het publiek op hun hand te krijgen. Goede zet van de organisatie om de band te boeken, want het zorgt voor veel publiek. Het is jammer wanneer blijkt dat het publiek alleen gekomen is om uitsluitend die act te zien. (RJ)
Zodra de brave boys het podium verlaten, verdwijnt ook het overgrote deel van in extase verkerende meisjes dromerig en zwevend van het terrein. Jammer genoeg lijkt het overige publiek in schril contrast te staan met de hoeveelheid Schollenpop crew mensen en zeemeeuwen, waarvan de laatste met veel enthousiasme het gekrijs van de pubertutjes hebben overgenomen. (RS)
Om even voor half twee staan de leden van Replayced met big smiles klaar om op te gaan op de House of Rockstage. Een spannend langzaam begin van het eerste nummer, waarin zangeres Eline van Liere het publiek toezingt dat ze ‘once again, left alone’ is. De lage tonen maken al snel plaats voor een snerpende solo hoog op de blauwe Fender van gitarist Daan. Drums en basgitaar leggen een strak fundament, slaggitarist Charlie maakt veel oogcontact met het publiek dat de nummers goed lijkt te kennen. Wijsvingers priemen goedkeurend de strakblauwe lucht in op het Scheveningse Zuiderstrand. In het derde nummer voegt zangeres Michelle zich bij de band. Ze speelt akoestisch gitaar en haar zuivere tweede stem vormt een mooie aanvulling op de vocalen van Eline. Zonnestralen weerkaatsen op de ringen van Michelles ‘fingerpicking’ rechterhand. De bassist laat het geluid aanzwellen met zijn stompende bas, het ritme wordt versneld, gitaareffecten doen hun werk. Hier is een prima poprockband aan het werk. (HS)
Een Hammond XB2, een glockenspiel, een trombone. Alleen al de instrumenten op het podium stemmen vrolijk voor de act van Tessa Rose Jackson. En de verwachting wordt meer dan ingelost. Tessa Rose is een charismatische persoonlijkheid op het podium. Vanaf de eerste seconde brengt ze het publiek met haar rijke, catchy popliedjes in de stemming om te bewegen en mee te zingen. Tot de ingrediënten van hitgevoelige liedjes als 'Change time' (‘Jump to the beat of the kickdrum pounding/Here on the ground there's a new beat sounding’) en 'All the king’s horses' behoren aanstekelijke koortjes (‘Oh, oh, oh’) en ritmisch handgeklap. Veel van de liedjes worden zes- of zevenstemmig gezongen. De achtergrondzang van Simone van der Vlugt geeft de nummers extra warmte en vrolijkheid. De muzikaliteit en de professionaliteit van de overige groepsleden roept een band als Belle and Sebastian in herinnering. Het spelplezier van Tessa Rose Jackson spat ervanaf. Aan het begin van het laatste nummer buigt toetsenist Darius Timmer zich gretig voorover, als een wielrenner in de startblokken, vastbesloten om nog even te genieten van het optreden. Net als het publiek op het strand, dat enthousiast is over de liedjes die zo mooi passen bij een dag vol zon, blote voeten in het zand, zee en zomerjurken. (HS)
Het piepjonge viertal In Your Face kijkt schuw vanuit de Scholtainer naar het selectieve gezelschap voor het ijzeren bakbeest. Het is niet gek dat die groep toeschouwers niet erg groot is aangezien men aan de andere kant van het terrein vanaf één comfortabele plekje in zand beide grote podia prima kan bekijken. In Your Face is in ieder geval voornamelijk onder de indruk van het spelen an sich en niet zozeer van de toeschouwers. Muzikaal zijn de guppies sterk, met name de rechter lang behaarde gitarist en hebben ze het voordeel dat hun getalenteerde onzekere frontmeisje lijkt op een jonge Debby Harry. Nog even door oefenen jongens. (RS)
Net als tijdens de vorige edities wist de organisatie van Schollenpop ook ditmaal een aantal verrassende nieuwe namen uit de haagse muziekscene te strikken. Eén daarvan is het vijftallige poprockbandje Mik Adrian. Vol enthousiasme en overgave wordt begonnen met twee vrolijke uptempo nummers, waarbij de samenzang tussen frontman Michiel Kleykamp en zangeres Thyrza van Raalte direct opvalt. Na een frisse start neemt Michiel vervolgens het woord om de volgende track droogjes op te dragen aan z’n kat. Naast de relaxte muziek, is dus gelukkig ook de haagse nuchterheid vandaag weer van de partij op het Scheveningse strand. Muzikaal gezien is het prima in orde, maar helaas valt er weinig variatie tussen de nummers te ontdekken. Wellicht heeft dit te maken met het feit dat deze nieuwkomer pas in z’n eerste levensjaar zit of dat er tijdens de korte set vandaag geen ruimte is voor een gewaagde uitschieter. Voor de toeschouwers die voornamelijk liggen te genieten van de zon en de zomerse muziek maakt het echter niet veel uit. Zolang het maar droog blijft en de band laat zien dat ze voldoende potentie hebben om uit te groeien tot een heus blijvertje. (NvdB)
De Scholtainer barst bijna uit zijn voegen vandaag, vanwege de diversiteit aan bandjes die er optreden. Van rock tot een intiem optreden van een singer-songwriter. De container heeft voor iedereen wel iets te bieden. Sommige bezoekers blijven meteen na binnenkomst nieuwsgierig hangen, anderen komen kijken wanneer er op een van de twee andere podia niks van hun gading staat. Na het punk-rock bandje Maple is het de beurt aan de Haagse Fabian Schrama. Je zou hem kunnen kennen van het tweede seizoen van De Beste Singer-songwriter van Nederland van Giel Beelen. Daar imponeerde hij de jury met zijn bijzondere combinatie van blues en hiphop. Ook deze combinatie slaat goed aan bij de bezoekers van Schollenpop. Wanneer hij zijn nummer 'Spit that blues' speelt wordt er vrolijk meegeklapt en gedeind op de aanstekelijke tune. Dat Fabian een veelzijdig artiest is, blijkt wel wanneer hij een Spaanstalig nummer ten gehore brengt. "Soms borrelt dat Spaanse bloed met deze temperaturen op”, grapt de sympathieke half Spaanse singer-songwriter. Na een paar nummers alleen gedaan te hebben introduceert hij zangeres Sabina Hendriks. Het tweetal stond zeven jaar geleden ook al op Schollenpop. Vooral het laatste nummer grijpt je naar de keel. Fabian maakte het in de week dat de slachtoffers van de MH17 vliegramp terug in Nederland kwamen. Na dit intieme optreden volgt er opzwepende Rock ’n Roll van het Rijnsburgse bandje Six Foot Leaping. Hoewel het meer Rock is dan Roll krijgen de heren het publiek goed mee. Vooral de meegekomen fanbase gaat behoorlijk uit zijn dak. Ook de bezoekers die net nog zo van de intieme gitaarmuziek van Fabian genoten, kunnen deze op The Doors/Queens of the Stone Age geinspireerde rock goed waarderen. Tot een echt hoogtepunt komt het niet, maar de mannen zetten wel degelijk iets neer. (HV)
De Nederlands-Finse band Town of Saints is er om 15.30 uur helemaal klaar voor om het publiek mee te voeren in zijn sfeervolle indie folkpop. Tromgeroffel luidt het eerste nummer in. Een stuwende bas, een melodieuze viool, keyboard en een energieke en sympatieke zanger (Harmen Ridderbos), ziedaar het vijftal dat het publiek zo’n drie kwartier meer dan vermaakt. Harmen is een gedreven muzikant die makkelijk communiceert met zijn publiek. De coole bassist Jukka speelt wijdbeens en zonder naar zijn bas te kijken effectieve riffs, keyboardspeler annex slaggitarist Arwin van der Ploeg blijkt tevens over een prachtige tweede stem te beschikken. De nummers zijn gevarieerd, harde en zachte passages wisselen elkaar soepel af. Eenstemmig gezongen coupletten worden gevolgd door twee- of driestemmig gezongen refreinen. De door drums, bas en toetsen gelegde hechte basis biedt Harmen en violiste Heta Salkolahti de mogelijkheid om helemaal los te gaan, af en toe musicerend met de ogen gesloten, het hoofd schuin omhoog naar de hemel gericht, alsof ze tegelijkertijd contact maken met een punt hoog boven de toeschouwers waarvandaan de prachtige muziek naar planeet Aarde wordt gezonden. (HS)
Naarmate de middag vordert nemen de bezoekersaantallen drastisch toe. Het gaat blijkbaar toch niet stormen, dus waarom niet even Schollenpoppen? Een terechte vraag, want er staat nog zoveel leuks op de planning. Bier vloeit rijkelijk, waar ook niemand lang op hoeft te wachten door het enorme leger aan enthousiaste vrijwilligers. De zon schijnt hevig, oververhitte mensen en de echte zeeminners nemen regelmatig een duik, kinderen verzamelen hoge torens aan lege bekers en het muzikale verwennen blijft maar door gaan. (RS)
De Suburbs. Kent u ze nog? In 1997 wonnen ze de Grote Prijs van Nederland en daarna speelden ze door heel het land met als één van de hoogtepunten het Parkpopoptreden in 1998. En bijna altijd op Schollenpop, waardoor ze ook wel de 'Schollenpop huisband' worden genoemd. En als je dan na een lange periode van stilte een doorstart maakt doe je dat natuurlijk op 'jouw' festival. Op Schollenpop dus. Het is om 16.00 uur nog vrij rustig voor de podia maar voor deze Scheveningse band komt er toch nog aardig wat publiek naar voren. De mannen zijn wat ouder, en het is jammer dat er van de originele bezetting alleen Eriq (drums) en Arie (zang en bas) meedoen, maar het klinkt toch wel weer lekker. Minder jong en onbezonnen als toen, en vooral de energieke zang van Johan ter Schegget wordt echt gemist. Na een aantal nieuwe liedjes sluit de band af met een viertal 'golden oldies'; 'Timemachine', 'Indifference', 'Sweet memories' en natuurlijk de geijkte afsluiter 'Forever'. Tien jaar geleden had het strand vol gestaan met meezingend en vooral dansend en springend publiek. Nu is dat helaas niet zo. Een prima optreden maar de vraag is wel of het momentum nu niet echt voorbij is. (RK)
Middels een komisch intro muziekje (eurodance hit ‘Ecuador’ van Sash) weet The Charm the Fury in eerste instantie de toegestroomde metalliefhebbers nog op een verkeerd been te zetten. Maar zodra frontmeid Caroline Westendorp haar immense grunt capaciteiten laat horen lijkt het net alsof de vooraf voorspelde onweerstorm vanaf het hoofdpodium losbarst. Mede hierdoor is om klokslag vijf uur de eerste pit op Schollenpop al een feit. De nummers die de Amsterdamse metalband vandaag op Haags grondgebied laat horen zijn voornamelijk afkomstig van de debuutplaat “A Shade Of My Former Self”. Met deze op zak én optredens in binnen- en buitenland zijn de dame en vier heren inmiddels goed op weg om meer naamsbekendheid te verwerven. Ondanks het succes blijkt de flink getatoeëerde zangeres tevens over een zachtere kant te beschikken, wanneer zij liefelijk haar vader in het publiek aanwijst en bedankt. Om vervolgens niet al te soft over te komen wordt tijdens het volgende nummer de toeschouwers gevraagd om een heuse wall of death te vormen. Iedereen beukt, springt en duwt er vervolgens weer fanatiek op los, na afloop is er tenminste altijd nog de zee om in af te koelen. (NvdB)
De zon blijft koppig doorschijnen, al steekt de wind zo nu en dan op en laten vele mensen zien dat ze voorbereid zijn op eventuele regen, door regelmatig hun wegwerp poncho’s te laten zien. Een klein groepje B-Brave fangirls kwelen met vocaal geweld en gedrang de hekken rondom het backstage-gedeelte bijna omver en laten een zichtbaar slakkenspoor achter, aldus een grijnzend toeschouwende Schollenpop steward. De rijen hongerige Schollenpoppers leggen een bierbodem bij de snackhokken en backstage gooit men ook een heerlijk lekkerbekje met friet of zilte harinkjes naar binnen. Op naar een tweede helft van een zeer gezellig Schollenpop. (RS)