Tourverslag THISSFest in Liverpool

JARA, Some Kind of Fire Rose en Merlijn Nash in de moederstad van The Beatles

Jara Holdert | Foto’s: Richard Morris, Merlijn Nash, Gijs Hietkamp en Jara Holdert ,

De Haagse singer-songwriter Jara Holdert (JARA) tourde van 21 tot en met 24 maart samen met Some Kind of Fire Rose en Merlijn Nash naar Liverpool met de THISSfest Roadshow. Deze korte tour werd georganiseerd door Richard Morris en mede mogelijk gemaakt door The Hague Music Export (THME). Hier kun je het tourverslag lezen dat Jara voor 3voor12 Den Haag maakte.

Liverpool is koud. De wind blaast de gitaarkoffer bijna uit mijn handen als we onderweg zijn naar de volgende gig - en toch staan ze daar overal, dapper tokkelend met koude vingers, de buskers (straatartiesten, red.). Op een straathoek ontmoeten we Jonny Walker met een semi-elektrische set-up en een loopstation, in een ander portiek blaast een man beatboxend op een mondharmonica en verderop komen we een jonge gitarist tegen die onversterkt het winkelend publiek toezingt. We nodigen hem uit om te komen spelen in het Lomax, en hij vraagt ons mee te komen jammen in een bar verderop. Dat is Liverpool, home of The Beatles - overal klinkt muziek.

In het weekend van 21 tot 24 maart tourde ik met een delegatie van THISSfest naar Liverpool, om de Britten te laten horen hoe Den Haag klinkt. THISSfest, voor degenen die dit fenomeen nog niet kennen, is het The Hague International Singer Songwriter festival dat afgelopen zomer werd opgezet door muziekliefhebber, schrijver, songwriter en alleskunner Richard Morris. Het festival begon oorspronkelijk als een klein feestje voor bevriende muzikanten, maar groeide uit tot een festival dat gedurende meerdere dagen meerdere bars in het centrum van Den Haag in beslag nam. Songwriters uit binnen- en buitenland kwamen naar Den Haag om hun liedjes te laten horen - en ook ik, Jara, speelde daar, net als Merlijn Nash en Some Kind of Fire Rose. (Dit jaar gaat Richard nationaal - THISSfest staat nu voor The Holland International Singer Songwriter festival, met meerdere venues in Rotterdam, Leiden, Amsterdam en Utrecht).

Ergens in november vorig jaar stuurde Richard een mailtje - hij was weer aan het broeden op een nieuw plan. Een internationale toer met een kleine delegatie THISSfest-artiesten - allereerst naar Liverpool. En of ik meewilde? Natuurlijk! We zouden op een aantal plekken in en rond Liverpool optreden, in samenwerking met lokale singer-songwriters. Hij had vijf gigs geregeld; drie in Liverpool, met als hoogtepunt het optreden zaterdagavond in het Lomax Theatre, één in Chester en één in Southport.
 
Het Lomax, een prachtig oud poppodium in het centrum van de stad, heeft een hoofdpodium boven en beneden een tweede, kleiner café met een hoekpodium waar iedereen op elk moment van de avond zijn of haar gitaar kan inpluggen en een lied mag zingen. De mannen van het Lomax bepalen zaterdagavond mijn beeld van de Liverpoolse bevolking: Ze zijn ontzettend gastvrij en hartelijk, zien eruit als oude, vriendelijke piraten, en roepen enthousiast vanachter de bar dingen terug als je tussen nummers door iets tegen het publiek zegt. En dan geven ze je na het spelen een pintglas vol met wijn, of vertellen ze uitgebreid over de lekkerste whiskey. (Een van de programmeurs had nog een mooie tip voor mij - ik kon mijn EP ‘Sky Collector’ nog beter aan de man brengen als ik naar de Isle of Skye zou gaan en een stukje steen zou meenemen, dan kon ik ook nog zeggen dat ik een ‘Skye collector’ was.)
 

De avond in het Lomax wordt gepresenteerd door de prachtige Helen Keeler - een ontzettend mooie, sprankelende comédienne die de acts vlot aan elkaar praat en zichtbaar geniet van de muziek. Met haar blanke huid, donkere korte haren en perfect rode lippenstift lijkt ze een ‘flapper’ weggelopen uit een wild feestje in de jaren ‘20. De eerste vier acts die zaterdagavond zijn ‘locals’ - maar niet écht, want twee van hen komen eigenlijk uit Nederland en wonen nu in Liverpool. Dat zijn de jonge, getalenteerde Anne Groen, die nu een tussenjaar studeert aan het Liverpool Institute for Performing Arts, en Bonne Bras, een muzikant uit Hoorn die van de ene op de andere dag zijn baan opzegde en met gitaar naar Liverpool vertrok. In Liverpool speelt hij onder de naam Bob Jonson - hij komt toevallig langs in de Lomax die avond, en wordt spontaan aan de line-up toegevoegd. Anne Groen heeft een prachtige stem en speelde kwetsbare, originele liedjes - als ze terug is in Nederland gaan we nog veel van haar horen. 

Indrukwekkend is ook Jonny Walker, een professionele busker die na de hele dag op straat gespeeld te hebben ook op het Lomax podium met zijn loopstation mooie, simpele, maar hele groovy songs zingt - over de liefde, maar ook over de oude vrouw die altijd langskomt bij de straathoek waar hij speelt en hem dan een muntje geeft. Ik dacht bij mezelf: zó steady kan je alleen spelen als je jarenlang dag in, dag uit tegen de wind in hebt moeten zingen. Onze eigen THISSfest line-up bestaat uit het duo Some Kind of Fire Rose, Merlijn Nash (singer-songwriter op piano) en ikzelf, singer-songwriter met gitaar. Gedurende de tour leer ik hun liedjes natuurlijk goed kennen en overal zijn ze mooi, maar misschien geldt voor ons allen dat het die zaterdagavond in het Lomax op z’n mooist was. 

Gijs Hietkamp en Lisette van Zwieten, samen Some Kind of Fire Rose, zingen mooie tweestemmige liedjes in het Nederlands en Engels - steady en straightforward, met akkoorden en samenzang die doen denken aan Crosby, Stills & Nash. Op zondag spelen ze onderweg naar Chester in de trein twee nieuwe nummers waar de hele coupé stil van wordt. Merlijn Nash is een waanzinnige pianist die originele melodieën en harmonieën koppelt aan een gepassioneerde stem die gaat van grommend laag naar smekend hoog. Hij speelt en zingt vanuit het hart, is kwetsbaar en temperamentvol op het podium én in het echt. 
 
Na onze optredens drinken we met de crew van het Lomax nog meer whiskey en luisteren naar het Liverpoolse talent dat in het benedencafé op het kleine podium staat. Eén jongen viel me op (had ik maar zijn naam gevraagd!) die met een heel simpel maar waanzinnig doeltreffend gitaarriffje een lied zingt waarvan je meteen weet dat het een hit zou zijn - met een klagende Jake Bugg-stem, waanzinnige timing en de eenvoud van de riff speelt hij de zaak plat. Pfffff, Liverpool.
 
In Chester, een middeleeuws Engels dorpje met een lange oude stadsmuur, speelt de volgende dag Sally Crosby met ons. Zij speelde ooit viool, is overgestapt naar gitaar en tokkelt zachte, eenvoudige akkoorden waar ze haar grappige en mooie teksten haast overheen fluistert. Met melodieën die als een toevallige bijkomstigheid met de woorden mee vloeiden. Ik zit als betoverd te luisteren en ruil achteraf met haar een EP’tje. Alweer onder de indruk. 
 
Overal waar we komen nodigen we de muzikanten uit naar Den Haag te komen voor THISSfest - want dat is eigenlijk wat THISSfest is; spelen en luisteren, andere songwriters leren kennen, samen spelen en geïnspireerd raken door die openheid - iedereen laat wat zien. Het Canadese duo April Moon, dat ook in Southport kwam spelen, is zelfs al ingeschreven voor THISSfest dit jaar. Sally Crosby komt ook, tot mijn vreugde.
 
Naast het vele spelen proeven we verder zoveel mogelijk van Liverpool; scones met clotted cream, fish and chips, ale, en het ongeëvenaarde English Breakfast zoals dat in ons hotel wordt geserveerd. Nooit had ik verwacht dat ik zo kon genieten van bruine bonen en worst bij het ontbijt. Toen Merlijn en ik vrijdagavond na een lange dag samen nog whiskey gingen drinken in de hotelbar raakten we in gesprek met de security guard. Hij had heel lang in het Britse leger gezeten, en vertelde ons dat ná landverraad het allerhoogste vergrijp in het Britse leger is het ontbijt te missen. Alle andere maaltijden mag je als soldaat overslaan, maar een English Breakfast is de verplichte start van elke dag. Hij drukte ons dan ook op het hart op tijd op te staan voor het ontbijtbuffet.
 
Na drie nachten Liverpool komen we maandagavond uitgeput en gelukkig thuis. Muziek nog in de oren, wind nog in de haren, en Liverpool in het hart.