De openingsact op Westerpop is de Noorse progressieve metalformatie Les Dynamic. Wakker worden! Helaas zijn er nog niet heel veel mensen gearriveerd, maar het zonnetje breekt door en de eerste tekenen van een geslaagd festival worden getoond. De progressieve- en metalstroming is groots in Scandinavië. Denk maar aan bands als Opeth, In Flames, Meshuggah, Pain of Salvation en ook het Noorse Arcturus, welke duidelijk inspiratiemateriaal voor deze jonge Vikingen zijn. Wat volgt is voor het genre redelijk standaard, maar een eerste aanzet tot een Stage Europe Network met een aantal bands van hoog niveau. Les Dynamic is inderdaad af en toe dynamisch met veel progressief spel en overgangen van metal naar andere rockstromingen. Een goede afwisseling tussen clean vocals en hier en daar een goed geplaatste grunt. (JT)
Verslag Westerpop 2013 - de zaterdagmiddag
Met Handsome Poets, Treetop Flyers, The Hoax en meer
Ook op de tweede dag van Westerpop zijn de weergoden het Delftse festival goed gezind. Het zeer gevarieerde programma bevat bands uit alle Europese windstreken en biedt zo voor ieder wat wils. Tenzij je voor singer-songwriters komt, want zoals festivalpromotor René Steijger eerder via een persbericht aangaf, zijn die stelselmatig van de podia van Westerpop geweerd. Geen getormenteerde zielen met enkel een gitaar of piano dus. En dat, in combinatie met het lekkere weer, draagt positief bij aan de feeststemming.
Vorig jaar stond de band nog op het kleine podium van Westerpop en dit jaar wordt het programma op de zaterdag de opde Main Stage geopend. Dat alles omdat Playyard vorig jaar de Peter Tetteroo Bokaal heeft gewonnen. Erg storm loopt het alleen niet. Er is maar een handjevol mensen aanwezig, maar het zijn wel stuk voor stuk mensen die speciaal eerder zijn gekomen om deze band te zien spelen. Stiekem bewegen er een paar lippen mee met de hardrock van Playyard. Er valt niet te ontkennen dat de muziek iets weg heeft van Limp Bizkit. Iets harder en met iets minder rap, maar het is wel het eerste dat in je opkomt als je de band hoort en ziet spelen. Een overweldigende performance die je dagen bij blijft is het echter niet. De uithalen van zanger Erol Yenicekaya zijn niet altijd even overtuigend en de energie die de band uitstraalt is ook niet verpletterend. (TB)
Presentator Gideon Rozendaal kondigt het Franse trio A.JAM aan met de vraag wie er verliefd is. Wanneer het gezelschap uit Nice het podium heeft verlaten, kan hij zijn gevoelens niet onderdrukken. A.Jam zal vandaag wel meer harten hebben gestolen. Hier speelde een van de hoogtepunten van deze editie van Westerpop. Met name het spelplezier spat van het podium af, heerlijk om te zien. Het Franse accent van frontvrouw Joséphine Schütte is in het begin wat jammer en een beetje aandoenlijk, maar slaat al heel snel om naar een Soko-esque charme. Deze band kun je op heel veel plaatsen boeken en het publiek gaat los. De electrobeats worden uitstekend gecombineerd met soul, r&b, hiphop en funk. A.Jam covert ook ‘No diggity’ van Blackstreet. Hoewel de zangeres de teksten nog eens goed moet doorlezen kun je beter je schouders ophalen en tegen jezelf zeggen.. on va danser! (wij zullen dansen). Ook het eigen materiaal slaat aardig aan. Er wordt een sample van Ginuwine (‘Pony’) geleend, en ook dit voegt toe aan de vibe. Speciale credit ook nog voor de bassist, met speels gemak staat hij uitstekend te bassen. Vive la France! (JT)
Engelsen genoeg vandaag op de line up van Westerpop, maar de eerste Engelse band die het publiek mag testen is Treetop Flyers. Presentator René Steijger - volledig in cowboypak - meldt alvast van tevoren dat het “vandaag niet mooier wordt dan dit”. En slechts een paar minuten later, al bij de eerste noten die worden gespeeld, merk je meteen dat hij gelijk heeft. Het doet denken aan een mix tussen Crosby, Stills and Nash, Mumford & Sons en Paolo Nutini. Pak een stoel of gebruik gewoon het gras (zoals het eigenlijk hoort bij deze muziek), leun achterover, voel de zon branden op je gezicht en geniet van de muziek, maar ook alles om je heen. Neem even een momentje voor jezelf. Laten we het daarom momentjesmuziek noemen. Naarmate het optreden vordert bedenken steeds meer menden dat het een goed idee is om te zitten in het gras en te genieten van de rustige, gevoelige muziek die Treetop Flyers maakt. Enorme libelles zoeven laag over de hoofden heen en het gras lijkt met de minuut groener te worden. Als ze nog een keer spelen, grijp je kans, want mooier is het vandaag echt niet geworden. (TB)
Vök komt uit IJsland. Met zo´n naam denk je van tevoren aan een ietwat occult bebaard gezelschap wat met snerpende gitaren, knalharde basdrums en oergrunts het Westerpark op haar grondvesten doet schudden waar menigeen metalliefhebber de naam Slayer doorstreept en voortaan tijdens ieder metalconcert Vöööök roept. Niets is minder waar, als hier twee jonge IJslanders het podium betreden. Zanger Andri heeft wel wat moeite met het podiumgeluid, zijn microfoon staat niet ideaal afgesteld en de saxofoon is niet goed hoorbaar. Het duo heeft hier wel iets last van, maar een smet op het optreden geeft het niet. Ze hadden dit liever iets anders gezien, maar zijn tevreden over het optreden en kijken terug op een geslaagd festival. Zangeres Margrét lijkt af en toe iets de sound van IJslands bekendste zangeres Björk te willen opzoeken, maar voor een band die pas zes maanden bij elkaar is, wordt er al een prima sound gekweekt. Wellicht bij vlagen een beetje eentonig, maar ook zeker bij vlagen betoverend. (JT)
Met een beetje hulp van de NOS, die 'Sky on fire' bombardeerde tot het anthem van de Olympische Spelen, werd 2012 een topjaar voor Handsome Poets. De muziek laat zich het best omschrijven als frisse, upbeat indiepop. En het is blij, heel blij. Net als zanger Tim van Esch overigens. Vanaf de eerste klanken van startnummer 'Be where you are' stuitert hij over het Westerpoppodium en is de smile niet meer van zijn gezicht te krijgen. Het zou bijna irritant zijn, ware het niet dat zijn enthousiasme heel aanstekelijk werkt. Er wordt meegedanst, -gezongen en elk verzoek om mee te klappen en met jazzhandjes in de lucht te wapperen wordt door de Delftenaren gretig beantwoord. Van Esch is niet de beste zanger die er is, maar in het publiek bespelen is hij inmiddels een meester geworden. Zelfs wanneer hij tijdens 'Blinded' al huppelend over één van de speakers struikelt vertrekt hij geen spier en zingt hij door. Westerpop zou Westerpop niet zijn als er geen toeters en bellen uit de kast worden getrokken. Tijdens 'Dance (The war is over)' regent het glitterconfetti en de afsluiter 'Sky on fire' wordt natuurlijk opgesierd door levensecht vuur. (MP)
Na het blije optreden van de Handsome Poets op het hoofdpodium mag het Poolse trio Enchanted Hunters het Stage Europe Network podium onveilig maken. Helaas voor de heren staan er geen twee “sletlana's” op het podium, maar twee alternatieve bosnimfen vergezeld door grumpy de boskabouter. Wat de naam van de band al doet vermoeden, het trio maakt mysterieuze, folky, donkere muziek. Het optreden start met wat technische problemen, maar de band moet opschieten anders loopt het programma van Westerpop uit. De band wisselt voortdurend van instrumenten en zo zien we onder andere een xylofoon, dwarsfluit, bas en viool voorbij komen. De leadzangeres kijkt constant naar boven in plaats van contact te maken met het publiek en de gitarist staat erbij als een lulletje rozenwater. De slaapliedjes komen nauwelijks uit boven de soundcheck van het hoofdpodium en het gezellige geklets van de Westerpoppers. Het trio overlegd veel tussen de nummers door en het is overduidelijk van hun gezichten af te lezen dat het optreden niet naar wens verloopt. Was het eerst nog gigantisch druk bij het kleine podium, langzaam aan druppelen de bezoekers weg van dit waterige optreden. Het valse kattengejank gaat dan ook door merg en been. Abrupt eindigt het optreden. Men noemt deze muziek droomfolk, maar het lijkt alsof de Westerpoppers uit een ware nachtmerrie ontwaakt zijn. De band zal zonder technische problemen beter tot zijn recht komen op een fantasy festival. (AvE)
In 1996 stond The Hoax ook al in de Haagse omgeving. Parkpop speelden ze plat met hun vuige bluesrock voordat Robbie Williams het podium besteeg. Drie jaar later viel de band uit elkaar. Maar de vraag naar de band bleef bestaan. Na drie reünie optredens in Nederland, zo'n 10 jaar later, is de band weer bij elkaar. René Steijger kondigt de band vol enthousiasme aan: “Dit is muziek die je moet voelen in je heart and soul!” Al na de eerste tonen van ‘Give me’ hebben de heren het Westerpop-publiek op hun hand. Er staat een band die er meteen vol voor gaat. Iets té vol soms, lijkt het bij de zanger die als een stuiterbal op speed gigantisch opgefokt de eerste vier nummers vertolkt. De frontman zakt wat in naarmate het optreden vordert. Het publiek houdt van hem als hij wat Nederlandse woordjes tussen de nummers door gooit. Ondanks de energie weet hij wat er speelt: hij meldt dat een “draak” van het animatieteam zijn staart heeft verloren en de gehele band is constant afgeleid door de paaldanseressen op het VIP-dek. Niet vol bewondering, maar puur ongeloof is van het vijftal af te lezen als ze kijken naar de dames met totaal geen ritmegevoel en zonder lekker lijf, die letterlijk en figuurlijk voor paal staan. Dat vinden de bluesrockers uitermate lollig! Muzikaal gezien is er niets aan de band op te merken, ze zijn gewoon goed. Ook het nummer ‘Hipslicker’, van het nieuwe album dat gefinancierd is door de fans, kan op volle waardering van het festivalpubliek rekenen, wat nu even uit wat oudere muziekliefhebbers lijkt te bestaan. Na een flinke smeekbede van Mr. Westerpop himself geven ze nog een toegift. Niet alleen de heer Steiger is onder de indruk. De Westerpoppers zijn duidelijk vrolijk geworden door de normaal gesproken deprimerende bluesklanken en energieke show. (AvE)