Voor John Gulay, de huidige eigenaar van O'Casey's, is de avond een letterlijke dream come true. Het idee achter het jubileumconcert is de bands te laten optreden waar hij als tiener zijn eerste drie platen van kocht. En zo staan vanavond ABC en Spandau Ballet op het podium van het Paard van Troje. De derde band, U2, heeft nooit gereageerd op de uitnodiging. Het resultaat is een unieke programmering waar geen enkele popzaal zich op eigen kosten aan zal wagen, maar waar getuige het grote aantal bezoekers wel degelijk een markt voor is. Het Engelse Rewind festival programmeert al jaren succesvol popbands uit de jaren tachtig en is daar heel succesvol mee. Dat een commerciële partij een popzaal afhuurt om een dergelijke line-up neer te zetten is lovenswaardig, en getuige de opkomst, voor herhaling vatbaar.
ABC en Spandau Ballet op verjaardagsfeest O'Casey's
Heel veel covers op New Romantics avondje in Paard van Troje
De Haagse Ierse pub O'Casey's bestaat twintig jaar en daar hoort een feestje bij. Op 4 oktober pakte de pub groots uit in het Paard van Troje met een line-up bestaande uit twee voorprogramma's (Owen Paul en Mick Wilson) en de twee hoofdacts die allen hun roots hebben in de Britse popscene van de jaren tachtig.
Even voorstellen
De aankondigingen rondom het evenement - en de titel van dit artikel - zijn enigszins verwarrend. Noch ABC, noch Spandau Ballet spelen vanavond in het Paard van Troje. De oorspronkelijke zangers van de twee bands zijn er wel. Met nieuwe bandleden om zich heen verzorgen ze optredens die de sfeer van de hoogtijdagen van het new romantics-tijdperk benaderen. En zolang de hits voorbij komen maakt het natuurlijk helemaal niet uit of ABC mede-oprichter Mark White gitaar speelt of ene Matt Backer. In de tijd dat bands als ABC en Spandau Ballet grote namen zijn, speelt het uiterlijk van de zanger een grotere rol dan de liedjes, dus de heren Fry en Hadley komen makkelijk weg met hun kruising tussen tribute- en coverband.
Mick Wilson komt halverewge de jaren negentig als percussionist en zanger de zoveelste reïncarnatie van 10cc versterken. Hij ontwikkelt zich tot de nieuwe zanger van de band, al is er nog nooit een album van 10cc uitgekomen waarop hij te horen is. Owen Paul tenslotte heeft één hit op zijn eigen naam staan ('My favorite waste of time') en was eerder dit jaar nog in Den Haag te zien op het bevrijdingsfestival als zanger van XSM (Ex-Simple Minds).
Covers, covers en nog eens covers
Wie op het aangekondigde aanvangstijdstip het Paard van Troje binnen loopt, heeft de helft van de set van Owen Paul al gemist. Hij trakteert de bezoekers op een rijtje covers en sluit af met zijn eigen 'Favorite waste of time'. Paul is solo een stuk beter in zijn element dan als zanger van XSM en heeft duidelijk plezier in zijn optreden. Het lijkt voor de vrolijke Schot niet uit te maken of hij in een kroeg als O'Casey's in een hoekje staat te spelen of op het grote podium van het Paard van Troje.
Ook Mick Wilson grossiert in covers, waarbij zijn versies van de 10cc-hits 'I'm not in love' en 'Dreadlock holiday' ook in dat rijtje geschaard mogen worden. Daarnaast een versie van 'Kiss', die meer aan de white soul versie van Hue & Cry doet denken dan aan het origineel van Prince en een handjevol eigen nummers. Wilson legt uit dat hij pas 's middags voor het eerst gespeeld heeft met de muzikanten die hem begeleiden. Onder hen drummer Ron van Elswijk (die ook Owen Paul op cajón begeleide) uit Naaldwijk. De inwisselbaarheid van de muzikanten begint door te dringen, en als later blijkt dat de halve bezetting van de Tony Hadleyband ook in ABC speelt, benadrukt dat nog maar eens dat alles om de zangers draait vanavond.
The Look of Love
De goed geconserveerde Martin Fry is de belichaming van de New Romantics-stroming. Strak gekleed, alles in de plooi en met een tikkeltje geveinsde arrogantie, pakt de man in een groen maatpak de zaal moeiteloos in. Met zijn incarnatie van ABC heeft hij als enige vanavond genoeg aan zijn eigen materiaal. In een klein uur blijkt ABC meer hits te hebben gehad dan in het geheugen zijn opgeslagen en dat maakt het feest der herkenning alleen maar groter. 'King without a crown', 'Be near me' en 'How to be a millionaire' zijn, naast 'When smokey sings', 'Poison arrow' en afsluiter 'The look of love', allemaal nummers die de tand des tijds verrassend goed hebben doorstaan. De band speelt de nummers vrij letterlijk na en door de wat afstandelijke gentlemanstyle van Fry komt het geheel wat statisch over. ABC is dan ook allesbehalve een feestband, maar wel erg leuk om eens live te zien en te horen.
In de jaren tachtig is Tony Hadley van Spandau Ballet voor veel meisjes de vleesgeworden look of love. De fans van toen staan ook nu vooraan bij het podium om hun idool van weleer in levende lijve terug te zien. Maar net als de fans, is de hunk zelf ook een dagje ouder geworden. Bij opener 'Feeling good', een cover van Nina Simone, is het even slikken: stem en mimiek doen denken aan een vadsig uitgevallen Gerard Joling die zich bedient van de gebaartjes van Lee Towers. Naast luchtgitaar, speelt Hadley luchtdrumstel, luchtbas, luchtpiano en luchtsaxofoon. Hij wijst naar een bandlid, roept iets onverstaanbaars, schiet in de lach, draait zich om en gaat weer verder. De hele show lang. Hadley is een showman, met een ijzersterke stem, maar het hoge Las Vegas-gehalte maakt het moeilijk om hem serieus te nemen. Dat Hadley wordt bijgestaan door een zingende percussioniste in een bizarre cowgirloutfit helpt ook niet.
Fans die een Spandau Balletconcert verwachten worden teleurgesteld. Ruim de helft van de set bestaat uit covers, waarbij het alle kanten opgaat. Speciaal voor Gulay speelt Hadley 'With or without you', maar op 'Somebody told me' van The Killers of 'Rio' van Duran Duran zit niemand te wachten. Bij het Spandau Balletrepertoire beperkt Hadley zich tot de zoete megahits ('True', 'Gold', 'Through the barricades') en gaat daarmee voorbij aan de muzikaal veel interessantere beginperiode van de band. Met 'Muscle bound' of 'Chant number 1' als toegift had de show een mooi einde gehad, maar in plaats daarvan kiest Hadley voor 'I predict a riot' van Kaiser Chiefs, wat bij veel aanwezigen geen enkel belletje laat rinkelen. Eén fan stormt het podium op en vliegt Hadley om zijn nek, maar de beveiliging is er snel bij om aan deze riot een eind te maken.
De artiesten en een deel van het publiek maakt zich vervolgens klaar voor de afterparty bij O'Casey's, waar het feest nog tot in de vroege uurtjes doorgaat.