The Dillinger Escape Plan stuurt je met PTSS weer naar huis

Eén grote sausage-party

Jorgen van de Burgt ,

Dinsdagavond is geen normale avond voor een gezellig avondje stappen. Gelukkig dus maar dat het bij Dillinger Escape Plan sowieso nooit echt gezellig wordt. Ook niet dinsdag 29 oktober jongstleden, toen de heren Paard van Troje onveilig maakten. Wilt u dus ook een keer het gevoel krijgen in elkaar geslagen te zijn, terwijl er een bak grafherrie over u wordt uitgestort? Zorgt dat u er de volgende keer bij bent!

In het rijtje Bob Dylan, The Beatles, Queen en Coldplay mag één naam niet ontbreken: The Dillinger Escape Plan. U kent het niet? Het zijn de vaders… neen, de GROOTvaders van hun eigen briljante muziekstroming luisterend naar de welluidende naam “mathcore”. Mathcore werd eens geboren toen een drummer niet echt goed ritme kon houden maar wel heel hard op zijn drumstel sloeg, en zijn band van deze nood een deugd maakte door maar gewoon met zijn onbedoelde “polyritmes” mee te spelen. Praktisch.
 
Hoe groot de naam DEP ook is, bij binnenkomst in Paard van Troje fluistert echter het gerucht rond dat er slechts 300 kaarten zijn verkocht voor The Dillinger Escape Plan vanavond. Het grote DEP krijgt de zaal vanavond dus waarschijnlijk niet vol. Niet erg. Dat voorspelt een lekker rustig luisteravondje, denken wij. De niet zo massaal toegestroomde menigte bestaat voor de rest voor 97% uit heren. Ok, om heel eerlijk te zijn is Dillinger misschien geen muziek voor zoetsappig geknuffel en schattige meisje-meisjes. Alhoewel veel nummers wel over de liefde gaan... Denken we. Er was werkelijk geen zak van te verstaan…
 

Enfin, de aftrap van de avond komt voor rekening van een charmant Belgisch gezelschap met de gezellige naam Stake Number Eight. Het klinkt ons een beetje als Deftones in de oren, maar dan alleen tijdens de stukken waarop door Chino Moreno wordt gekrijst. Zang laat de band wijselijk achterwege. Op andere momenten klinken in sommige nummers wat sludge invloeden en betrappen we de heren zelfs op een beetje grunge. Interessante keuze als voorprogramma.

Als tweede staat het Engelse Maybeshewill op de bühne. Een verschil van dag en nacht met Stake Number Eight. De band maakt namelijk post-rock. Met een keyboard. Dit heeft wel wat weg van And So I Watch You From Afar, alleen al omdat ze fijne instrumentale deuntjes maken. Het lijkt het publiek niet erg te kunnen boeien en tegen het einde van de wat te lange set, beginnen sommige ogen al wat dicht te vallen. Spreekwoordelijk dan. Niet heel gek, als je bedenkt wat een complete anarchie hierna op het podium zal gaan plaatsvinden. 

De zaal is zowaar wat voller geworden op deze dinsdagavond. Na twee uur het genot te hebben uitgesteld is de catharsis des te groter wanneer eindelijk The Dillinger Escape Plan het podium betreedt. Op de verschillende social media was door menigeen al gekeken naar recente video’s van optredens van de band, waaronder één waarop de zanger letterlijk over de hoofden loopt van zijn fans, en dat zorgt er nu voor dat de pit nu is bezet door alleen de aller-allerstoersten. 
 
Dillinger is een showband. Niet om de muziek te bagatelliseren, maar het concert draait voor vijftig procent op het spektakel, de circusact op het podium. Frontman Greg Puciato heeft een bewonderenswaardige krijs en grom in zijn mars, maar als hij probeert te zingen valt hij soms toch wat tegen. Voor een leek is er werkelijk geen touw vast te knopen aan de complexe tracks, maar de trouwe fanbase krijst elke track woordelijk mee. De gitarist is al snel op het balkon aan de zijkant van de zaal geklommen, en haalt daar fratsen uit waar Eddie Vedder nog een puntje aan kan zuigen.
 
Geduw en getrek maken van het geheel een multi-sensorische ervaring. Het geluid staat bovendien gruwelijk hard, en de bassen schudden je nog verder door elkaar. Je ouders zouden het niet goedkeuren als je hier zonder dempende oordoppen naar toe zou gaan, willen we maar zeggen. Ogen en oren schieten zelfs ook aldus beschermd te kort om alle input te verwerken, laat staan er de volgende dag een recensie over te kunnen schrijven.
 
DEP heeft zelf genoeg platen om uit te putten en pas in de encore horen we een cover: ‘Come to daddy’ van Aphex Twin. Kort daarna volgt als afsluiter publieksfavoriet ‘43% burnt’. De fratsen van het begin zijn over. Zelfs voor de topsporters op het podium is dit geen sprint meer maar een marathon en aan het eind moeten ze daarom hun energie sparen. Dit was misschien wel één van de meest extreme optredens in het Paard van Troje. Zo strak, zo technisch, zo’n spektakel. Het flitslicht, het geluid, de lichamelijke en geestelijke verwondingen. Het is alsof we in een oorlogsgebied hebben gelopen, en met een lichte vorm van PTSS duiken we ons bed in.