Om de klamme zaal op temperatuur te brengen is het Britse trio Gemma Ray meegebracht. Een warm sfeertje weten ze in elk geval te creëren: Gemma ontlokt zuchtzingend woestijnachtige klanken aan haar semiakoestische jazzbak, bendt en twangt de regen uit je broekspijpen. Minstens zo prominent is de ritmesectie, waarvan de drummer later op de avond nog voor een verrassing zou zorgen. Het levert een aangenaam Calexico-achtig geheel op maar de nummers missen spanning in de opbouw en duren daardoor wat lang. Het opgewonden pratende publiek geeft Gemma niet helemaal de shine die ze verdient, maar het lijkt meer voorpret dan desinteresse; de zaal kan niet wachten tot Steve zijn plek inneemt.
Seasick Steve geeft schuurfeest met een lach en een traan
Openhartig en onverminderd goed optreden van Sint Steve
Dat anno 2013 elfhonderd Hagenaren dertig euro zouden neertellen voor een uurtje met een bejaarde man en een paar zelfgeknutselde gitaren, had Steven Gene Wold niet kunnen bedenken toen hij nog dakloos rondzwierf. Ook nog niet toen hij als 65-jarige zijn debuutalbum uitbracht. Maar net als de Alpha tent afgelopen zomer op Lowlands, was het Paard van Troje afgeladen vol op zondag 13 oktober. Iedereen hunkerend naar een avondje Seasick Steve, die nooit teleurstelt; ook vanavond niet.
Zijn Sinterklaasstoel staat klaar, hij gaat zitten en dan galmt Steve’s stem geruststellend over de hoofden. Het is alsof een collectieve opa de zaal bemoedigend toezingt dat alles goed is. Een paar akkoorden en zijn stem, meer is opener ‘Treasures’ niet en je kunt een speld horen vallen in de aandachtig luisterende zaal. Dan haalt hij zijn flessenhals tevoorschijn en showcaset zijn talent om een opzwepende bluesgroove uit de grond te stampen met één voet en zijn gitaarspel. Stilte slaat om in luidruchtige admiratie. “We love you Steve!” Een lachje vanonder de pet. Het gejoel neemt verder toe als drummer-legende Dan Magnusson het podium opkomt, ook wel The Dude achter het drumstel. Onder begeleiding van zijn stoomtreinpercussie verandert het Paard nu in een schuurfeest.
Tussen de recht-door-zee bluesrocknummers door leveren Steve’s praatjes mooie momenten op. "Thank you for coming out here on Monday night!" onthaalt Steve ons op deze zondag. Voor ‘Walkin’ man’ begint hij over Lowlands te vertellen: “Best festival I went all year”. Er was daar een meisje, zij en haar vrienden namen hem mee de camping op, het was haar verjaardag, Steve kreeg scones. Hij wil hen bedanken voor de Dutch hospitality: ze blijken aan de rand van het podium te zitten en ‘Walkin’ Man’ speelt hij vanavond voor haar.
Onder de aanwezige Lowlandsgangers wekt dit de discussie op: was dit Het Meisje? Het Meisje met het Groene Shirtje voor wie hij de ballade ook op Lowlands speelde, toen met Led Zeppelin’s John Paul Jones? Steve’s uitleg biedt geen uitsluitsel, en het zicht op de dame in kwestie is niet optimaal met de volle bak die het Paard vanavond is. Fotograaf Stephan Kaffa zweert dat ze het is, schrijver dezes is zeker van het tegenovergestelde. Hoe het ook zij, was u erbij in het Paard en in de Alpha: verlos ons en oordeel zelf in de comments. Het liedje was weer ontroerend mooi in elk geval.
De nestor laat uiteraard zijn knutselwerkjes zien: het sigarenkissie, de wieldopgitaar, het blok hout met de Chevrolet deurknop. Hij heeft de bijbehorende anekdotes al tig keer verteld maar de zaal hangt aan zijn lippen. Gemma Ray’s drummer Andy Zammit wordt er ook bij gehaald, want dit is de man die het aandurfde Steve’s doorbraakalbum uit te brengen en hem bij Jools Holland aan het grote publiek heeft voorgesteld. Kortom, het is aan Andy te danken dat we hier vanavond staan en om dit te vieren zet Steve, inmiddels aan het einde van de set gekomen, het pittige ‘Keep on keepin’ on’ in.
De toegift levert nog een aangrijpend moment op. Steve vraagt of we de short of de long story willen horen. Long natuurlijk. Het verhaal wat er vervolgens uitkomt, maakt de zaal voor het eerst sinds het openingsnummer weer muisstil. Een relaas over een agressieve stiefvader, glasscherven, een trekker die niet overgehaald wordt en een 13-jarige Steve die ervoor kiest om alleen verder te gaan. “I’d pick my guitar, put a hat out for spare change. Now I’m getting some pretty big change” zingt hij elfhonderd mensen tegemoet die alle elfhonderd de opluchting en gerechtigheid voelen dat de man uit het verhaal vanavond op het podium staat. Handenschuddend neemt Seasick Steve afscheid. Hij is weer een hoop kleinkinderen rijker.