REWIRE 2013; Evenwichtige line-up op nieuwe locaties
Succesvolle derde editie
De derde editie van REWIRE zit er alweer op. Vrijdag 8 en zaterdag 9 november stond in het teken van muziek, kunst, film en architectuur. Wij focusten ons uiteraard vooral op het muziekaanbod dat meer uitgestrekt beloofde te zijn door de invloeden van nordic jazz, indie classical en chamber pop. De organisatie benadrukte dat het programma dit jaar draait om elektronische producers die het pad van vocalisten betreden. Met namen als Holly Herndon, Baths, Julia Holter en Lucrecia Dalt maakt de organisatie zijn belofte waar om uitgebreider dan ooit tevoren te zijn. De angst dat het festival aan sfeer moest inleveren op de nieuwe locaties bleek gelukkig ongegrond en zo kan er worden teruggekeken op een succesvolle derde editie.
REWIRE Festival; de vrijdag
Zowel het start- als eindschot van de vrijdagnacht wordt gegeven door Haagse natives die allebei op hun eigen manier aan de weg timmeren. Still Serious Nic (nee niet de plaat van Detroit-veteraan Omar-S) van BAKK, ‘een organisatie die dingen doet’, mag een uur vullen. Het is een lekker uurtje die je goed opwarmt voor iets groters dat komen gaat. Nic flirt in het uurtje met veel genres zonder al te veel fouten te maken. De grote zaal van Paard van Troje begint lekker vol te stromen als 751, een andere dj van Haagse bodem, zich klaarmaakt om zijn eerste set van één uur te doen. Het eerste uurtje van 751 is melodieus. Hier en daar zijn danspasjes te zien die niet zouden misstaan in een discosetting met rolschaatsende dames.
De aandacht van het publiek gaat rond 02.00 uur uit naar de grote scherm achter de stage, waarop contouren van de maan langzaam zichtbaar worden onder begeleiding van zware en mysterieuze geluiden. Dit is het werk van het Duitse Pfadfinderei, die namen als Paul Kalkbrenner, Ellen Allien en Boys Noize visueel bijstaat tijdens optredens. Modeselektor, de grootste act van REWIRE 2013, behoort inmiddels ook in dat rijtje. Er is dan sprake van twee verschillende soorten publiek; het publiek dat het stampwerk levert en het publiek dat aandachtig naar het grote scherm kijkt. Het is hoe dan ook een prettige afwisseling waarbij zowel de trommelvliezen als de netvliezen aan het werk worden gezet. Nadat de kleine zaal om half vier dicht gaat, is er nauwelijks ruimte voor het stampwerk. Toch blijft het duo olie op het vuur gooien door te smijten met harde basslines en via de microfoon woord bij geluid te voegen. Het is een totaal andere Modeselektor dan die met Apparat samen heeft gewerkt op het album ‘II’ van augustus dit jaar. Geen pop-invloeden, maar droge knallers. Geen doordachte diepe melodieën, maar oppervlakkig in elkaar gezette stukjes aan elkaar geplakt die moeilijk bij te houden zijn als je enkel beroep doet op je lichaam.
REWIRE Festival; de zaterdag
Dag twee gaat om 20.00 uur heel intiem van start. Tot 23.00 uur is het genieten van achtereenvolgend Lucrecia Dalt, Valgeir Sigurðsson, Julia Holter en Seams. De Teresia van Avilakerk is even het domein van vrouwelijke vocalisten die de toegevoegde waarde van elektronische apparatuur goed weten te benutten. Lucrecia Dalt is een ingetogen jonge vrouw uit Colombia die met behulp van een basgitaar en de overweldigende ambiance van de kerk, een kleine honderd man weet te raken. De drummachine is in combinatie met haar zachte stem ook duidelijk aanwezig, vooral in de opvoering van ‘Mirage’, een nummer van haar meest recente plaat ‘Syzygy’ die nu te beluisteren is via de Luisterpaal.
Na Lucrecia Dalt is het haasten naar Prins27, waar Valgeir Sigurðsson in een even intieme locatie bijna hetzelfde doet als Dalt. Het grote verschil is dat de IJslander zijn stukken opvoert met een piano en niets met vocalen doet. Hoewel de toonmeester al ruim twintig jaar in het vak zit, heeft hij pas drie albums op zijn naam staan. Als producer heeft hij wél een waslijst van releases waaronder de IJslandse klassieker ‘Finally We Are No One’ van Múm. Na elk stuk komt er een bedankje richting het publiek dat hem vervolgens trakteert op een luid applaus.
Na Sigurðsson is het wederom haasten naar de kerk, waar Julia Holter een uur lang zal spelen. Dat Holter geliefd is bij het REWIRE-publiek is te merken; er zijn geen zitplaatsen meer over waardoor veel bezoekers plaats nemen op de vloer en zelfs vlak voor het podium. Dit creëert een heel intiem sfeertje en doet je even vergeten dat je in een overvolle kerk zit. Begeleid door een violist, cellist, drummer en saxofonist neemt de CalArts graduate het publiek mee door haar nieuwe album ‘Loud City Song’. Ze heeft heel veel respect voor het publiek, maar is tegelijk vol van zelfvertrouwen. Zo nu en dan spot ze met god en vraagt ze het publiek of ze bang zijn voor haar duistere kant.
Het is inmiddels tegen middernacht als de overgang van intieme lo-fi acts naar acts die het dansgehalte omhoog moeten brengen moet plaatsvinden. Baths is dan de aangewezen act die dat voor elkaar kan krijgen. Met zijn lichte stem en opzwepende producties krijgt hij het publiek aan het bewegen. Eind mei van dit jaar bracht de Amerikaan (echte naam Will Wiesenfeld) zijn derde soloplaat ‘Obsidian’ uit. De vibe van deze plaat is ook te voelen in de grote zaal van Paard van Troje, al is de hoge stem van Wiesenfeld veel te nadrukkelijk aanwezig zoals tijdens het nummer ‘No past lives’.
Na een korte onderbreking en een uitstapje naar James Ferraro in de kleine zaal, is Seams aan de beurt om de nacht voort te zetten. Synthesizers zijn het handelsmerk van de Brit die de kunst van het produceren verder verfijnde in Berlijn met als eindresultaat de plaat ‘Quarters’. Van iedereen in de zaal gaat hij zelf het hardst uit zijn dak. Dat is niet vreemd aangezien het heel erg moeilijk is om jezelf te controleren bij nummers ‘Iceblerg’ en ‘Rilo’.
De tweede grote naam van REWIRE 2013 is Nathan Fake, die bekend staat om zijn donkere en gestoorde producties. De set is zwaar; het wakkert het pessimisme in de mens aan en zorgt ervoor dat je jezelf zorgen gaat maken over de toekomst. De Brit die zijn platen voornamelijk uitbrengt via Border Community, lijkt hier allerminst last van te hebben. De bezoekers zijn bekend met het recept van de Brit en aangezien de grote zaal heel goed gevuld is, kunnen we stellen dat de organisatie de behoefte van de bezoekers goed heeft weten in te schatten door een evenwichtige line up neer te zetten.
Traxx mag het slotakkoord geven met een ruim drie uur durende set. Na een moeizame start komt de Amerikaan langzaam in zijn element; een selectie van meeslepende platen afgewisseld met eigen werk en creatief gebruik van bekende vocalen die het publiek langzaam naar het warme climax brengt. Al met al is de organisatie van REWIRE erin geslaagd het festival professioneler neer te zetten en zodoende langzaam uit de schaduw van festivals als TodaysArt te kruipen.