Na een paar eigen nummers klinkt ineens een bekend lied door de zaal. Het is ‘Video games’ van Lana del Rey. “Het is tijd voor een cover”, vermeldt Leon, de zanger van The Lucky Ones. Het van origine rustige nummer wordt omgebouwd tot een waar rock-‘n’-roll spektakel. Met een rustige opbouw, ingeluid door de drums en gitaar, loopt het over van zacht, naar iets harder, en blijft het hard. Tot het plots ophoudt, en de rust terugkeert. Er is terrein gemaakt voor de zang. Leon, die niet alleen debuteert met de band maar tevens voor de eerste keer frontman is, zingt beheerst - maar met pit - de tekst. Het geheel wordt afgerond met een puike gitaarsolo. Het nummer zit structureel goed in elkaar, de instrumenten denderen niet allemaal door elkaar heen maar geven elkaar de ruimte. Hierdoor ontstaat een mooie dynamiek: zacht en hard wordt goed afgewisseld.
The Lucky Ones debuteert in vol Paardcafé
Ouderwets tekeer gaan op rock-‘n’-roll
The Lucky Ones: een nieuwe Haagse rockband. Op woensdag 15 mei mocht de formatie debuteren in het Paardcafé te Den Haag. Samen met The Gypsy Liars, die eveneens die avond speelde, beloofde het een mooie psychedelische rockavond te worden.
Die dynamiek is in de eigen nummers van de band minder aanwezig. Zo hard als de drums klinken, zo luid klinkt de gitaar en daar bovenuit moet minimaal net zo hard gezongen worden. Een lastige klus voor zanger Leon. Waarom moet alles zo maximaal? Rock hoeft niet altijd vol gas, het moet gedoseerd blijven. Een paar nummers zijn de drums dusdanig aanwezig dat de rest een beetje in het niet valt. Zo ook wanneer een gitaarsolo wordt verzorgd; psychedelische klanken worden belemmerd door het gedrum van Richie. Op de momenten waarop dit juist niet gebeurd, wordt het publiek getrakteerd op het heerlijke spel van Mike: zweverige gitaarsolo’s met gekke effecten en een lekkere galm.
De mannen van The Lucky Ones ogen alsof ze vanuit de jaren ’70 rechtstreeks in het heden zijn gedeponeerd, het is een aantrekkelijk collectief om te zien en dat geldt eveneens voor hun muziek. Echter, waar zij zichzelf beschrijven als bluesrock, is het etiket psychedelische rock beter op zijn plaats. Hoe dan ook, het zijn rockers die er een feest van maken. Tijdens een toespraak naar het volgende nummer moet zanger Leon tot vijfmaal toe zijn bril een stukje hoger op zijn neus duwen. Heel veel zin heeft dit niet, want wanneer de mannen beginnen met spelen vertikt de bril te blijven rusten op de neus van Leon.
Waar de muziek van The Lucky Ones soms chaotisch lijkt, klinkt de muziek van The Gypsy Liars doordacht. De dynamiek van de band is geweldig en de formatie speelt als een hecht collectief. De leden luisteren naar elkanders spel en geven elkaar de ruimte om op de voorgrond te treden. De nummers zijn goed gecomponeerd: hard, zacht, gitaar- en keyboardsolo’s wisselen elkaar goed af en de vijf kunnen evengoed tezamen vol pit spelen. De rol van zangers Natousch mag niet onderschat worden. Zij weet het publiek te prikkelen met haar gecontroleerde zang en sexappeal. Alles wat ze zingt, straalt ze uit.
Na een heerlijk begin van de debuterende band, is de avond nog beter afgesloten door The Gypsy Liars. De toehoorders hebben gekregen waar ze op hoopten: een ouderwetse avond vol rock. Deze bands verdienen het een deur naar rechts te gaan, aan de andere kant van het Paard. Daar waar de grote zalen zijn.