Vreugdeverhogend zijn bizarre elementen als de alien-autopsietafel, capriolen op een fiets-em-erin-vehikel en mensen in zwembroek op weg van en naar de hottub. DJ’s voorzien het festival de ganse dag van dansbare tunes, maar het muzikale programma gaat officieel van start met The Westcoast Closeout: een experimentele en, tja, vormeloze combinatie van teveel muziekstijlen om op te noemen. Het rommelige resultaat oogst meer verwarring dan bewondering, maar naar het schijnt was dit het eerste optreden ooit van de band; misschien dat er in de toekomst wel chocola van te maken is.
Schransen, headbangen en klappertanden op Besturingsfest
Ateliercomplex De Besturing kan terugkijken op een koude maar geslaagde eerste editie
Zaterdag 25 mei vond het Besturingsfest plaats: de eerste editie van een zelfgeorganiseerd festival van Haags ateliercomplex De Besturing. Het druilerige weer en de Spartaanse faciliteiten op het gebied van licht, geluid en verwarming vormden op deze locatie een uitdaging, maar het Besturingsfest excelleerde op een aantal andere gebieden: uitstekende koek en zopie, een kunstmarkt, goede sfeer en een programmering die een fietstochtje naar de Binckhaven meer dan de moeite waard maakten.
De tweede act, Horsehound, gooit echter de turbo erin. Met de toch al niet optimale akoestiek in de loods hadden de gainknoppen misschien niet helemaal open gehoeven en de feedback jaagt je soms de tent uit, maar de garagerock van Horsehound blijft overeind. Wat een lekker bandje is dit. Opgejut door een drummer die niet weet waar hij het zoeken moet van percussiepassie, zwenken ze hard en heavy tussen punk- en hardrock. ‘Loud enough?’ vraagt de zanger retorisch, alvorens een tweede gitarist op het podium gehaald wordt voor het klapstuk, een cover van het Noorse Turbonegro. Met deze punkrockknaller laten ze de Besturingsfest bezoekers in complete verbijstering achter, piep in de oren, glimlach op het gezicht.
Wie nog niet aan het bier begonnen was, lust er na deze vette show wel eentje. Bijkomend aan de bar worden de geteisterde trommelvliezen aangenaam tot leven gezongen door Shireen, die zichzelf begeleidt op ukelele. Haar heldere stem is een waar genoegen. Shireens nummers zijn een zoetgevooisde aanklacht tegen het systeem: ze gaan over het vluchtelingenbeleid en makkers in de strijd. Naast eigen liedjes maakt ze bewerkingen van bestaande folkliedjes zoals ‘Silver dagger’, bekend van Joan Baez en meer recent de Fleet Foxes. Protestsongs op een ukelele dus, gebracht met een dosis positiviteit en schoonheid die je gemoed omhooghaalt.
Het loopt inmiddels tegen etenstijd en op dit ongemakkelijke tijdstip staat Melle de Boer geprogrammeerd. Hij is hier duidelijk onder vrienden en brengt zijn tijd op het podium voornamelijk door met grapjes maken, gerommel met papieren en een paar verwoede -en vergeefse- pogingen tot publieksparticipatie. De schaarse momenten dat hij zich ertoe zet werkelijk een nummer te spelen zijn, zoals we van hem gewend zijn, een zegen: hier staat onze eigen Neil Young van achter de duinen, de americana-held van Den Haag. Ook al speelt hij maar een liedje of drie.
We gaan verder met Postmodem, de grungy band van Kevin Miller en hee, kennen we die bassist niet van de Silhouettes? Terwijl een groot deel van de bezoekers zich bezighoudt met de tien meter lange barbecue die buiten staat te braaien, maken de drie jongens in de loods noisy rammelrock alsof hun leven ervan afhangt. Postmodem doet met zijn prominente rollende baslijnen en eenvoudige noiserockliedjes een beetje denken aan de Breeders zonder de zusjes Deal. Hoewel veel bezoekers enthousiast zijn over de plaat, komt de simplistische shoegaze in deze minimalistische livesetting niet echt uit de verf. De nummers komen wat ongearticuleerd en eentonig over, waarbij koude vingers en het niet optimale geluid zeker een rol zullen hebben gespeeld.
Shaking Godspeed heeft duidelijk meer ervaring met spelen in alles wat op een loods of schuur lijkt. Er wordt zorgvuldig opgebouwd, de AC/DC versterker uit hometown Aalten wordt uit het vet gehaald en ha, een orgel! Het trio is een nieuwe bassist/toetsenist rijker die vandaag zijn vuurdoop heeft. En met succes. Wat een show zetten ze hier neer. Een superdynamische set bluesrockkneiters om van te smullen, meesterlijk van opbouw en met passie gebracht. De achterhooks, de solo’s, de spannende breaks: Besturingsfest staat nu massaal te genieten. Vooral de maniakale drummer is een schouwspel op zich: je voelt je bijna een voyeur als je ziet hoe hij zijn drumstel te lijf gaat. De stokken vliegen je om de oren. Tijdens het laatste nummer gaan we met zijn allen headbangend ten onder en verrek: we hebben het er warm van gekregen!
En dan moet Haagse rocksensatie Orange Sunshine nog komen. De duisternis is ingetreden en het staat nu stampvol. Met de schaarse belichting waan je je in de Titty Twister als de drums en sexy baslijnen de broekspijpen in beweging brengen. De rauwe strot van drummer/zanger Guy Tavares maakt dat er massaal mee-geheadbangd wordt. Hoe lieflijker verpletterd te worden aan het eind van dit festival dan door de motorblues van deze Haagse band? Als uitsmijter storten ze nog een hypnotiserende stonerversie van ‘Gimme shelter’ over de bezoekers uit, waarna de nacht in handen is van een legertje DJ’s. Want warme voeten, die regel je zelf op Besturingsfest.