De zon schijnt nog fel als de avond net is begonnen. Royal Harp Battle mag in de laatste zonnestralen het startsein geven op De Plaats. Een plein waarop het publiek van zo goed als geen mensen al snel uitgroeit tot een paar honderd man. Niet dat de avond wordt begonnen met harpen. Het zijn juist drie mannen die op hun mondharmonica spelen - wat in het Engels een ‘harp’ heet. Deze zogenaamde battle is echter eigenlijk geen battle. Big Pete, Kim Snelten en Bas Kleine – begeleid door hun band - spelen juist met z’n drieën als een goed geoliede machine waarin geen spatje concurrentie te bespeuren is. Midden in het optreden krijgt ieder wel een solo maar samen staan ze toch sterker. Als je de ogen dicht zou doen, zou je soms bijna denken dat er drie mannen op snoeiende gitaren staan te rammen, maar het geluid komt toch echt voort uit mondharmonica’s. De fijne samenwerking tussen de heren draait vandaag echter niet om hen, het optreden is opgedragen aan de ‘beste mondharmonicaspeler van Nederland’, John Lagrand, vooral bekend uit Livin’ Blues en Cuby + the Blizzards. Een mooie ode. (TB)
Verslag Life I Live Festival 2013; De Plaats
Met Mister and Mississippi, Reverend Peyton's Big Damn Band, Ed Struijlaart en meer
Tussen de Hofvijver en de Gevangenpoort ligt de Plaats, tijdens het Life I Live Festival dé plek voor de liefhebbers van blues, roots en folk in allerlei vormen. Met Mister and Mississippi had het festival een grote publiekstrekker in huis, maar ook Reverend Peyton's Big Damn Band, The Horse Company, Ed Struijlaart en de Royal Harp Battle konden rekenen op een vol plein.
Dé band van dit moment is wel het Utrechtse Mister and Mississippi. Hun eerste single 'Northern sky' wordt grijsgedraaid en onlangs won het kwartet nog een 3FM Award in de categorie 'Beste Nieuwkomer'. De Plaats staat volgepakt op het moment dat het viertal het podium beklimt. Folky klanken galmen over het plein naast de Gevangenpoort en de toon is gezet. De timing van de band is perfect. Steeds als je denkt dat er even wat meer pit in mag gooien ze er wat harder gitaarwerk of een extra roffel doorheen. Bij vlagen doet de band aan de oude Fleetwood Mac denken, maar dan met een vleugje Bon Iver en Sigur Rós. Hoogtepunten van vanavond zijn 'Northern sky' en de tweede single 'Same room, different house', waarvan het refrein een goede meezinger blijkt te zijn. De hooggespannen verwachtingen door de hype rondom deze band worden vanavond volledig waargemaakt. (MP)
Voor Ed Struijlaart gaat er vanavond een jongensdroom in vervulling, optreden tijdens de Koninginnenacht. Wat volgt is een relaxt en technisch uitstekend optreden. Een fijne act om langzaam warm te draaien voor een Haags feest, of voor een dagje later bij de inhuldiging van de nieuwe Koning. Helaas is het geluid niet geweldig, de decibellimiet had iets omhoog gemogen. Ed is moeilijk te verstaan als hij tussen de liedjes door praat en hierdoor komen de songs ook niet altijd even spannend over. Dat is toch zonde, want Struijlaart en bandgenoten spelen verder prima. De suggestie van Ed om in plaats van heel luid maar eens heel erg stil te zijn komt ook niet helemaal over. Wat wel goed over komt is het laatste nummer van de set, zijn versie van het nummer ‘Viva la vida’ van Coldplay. Van deze cover moet je wel vrolijk en enthousiast worden, zeker met het bijna 20-koppige koor Dario Fo erbij. (JT)
The Horse Company doet op De Plaats zijn best om in de smaak te vallen bij het Koninginnenachtpubliek met een mix van folk- en countryrock. Helaas laat de reactie op de Zwolse band vanuit de menigte te wensen over: vooraan staan wat enthousiastelingen, maar op de rest van het plein wordt vooral geouwehoerd en gedronken. Zelfs na de laatste noot van ieder nummer krijgt het publiek met moeite de handen op elkaar, wat een ‘dank jullie wel’ van de band een beetje overbodig maakt. Zeker in het begin van de set lijkt de band hierdoor wat onzeker en klinken de nummers weinig overtuigend. Gelukkig hervinden de broers Arjen en Vincent Hilberdink zichzelf na een tijdje en wordt het publiek toch nog voorzichtig bij de show betrokken. De sterke rockriffs en schitterende stemkleuren van de frontmannen, plus een stevige, solide ritmesectie, zetten echter geen zoden aan de dijk en zorgen ervoor dat het optreden vóór het laatste nummer eigenlijk al vergeten is. Conclusie: een luisterband als The Horse Company komt waarschijnlijk vele malen beter tot zijn recht in een kleinere setting of op een plek waar vooral roots-liefhebbers zich verenigen. (TvdZ)
De afsluitende act op De Plaats is Reverend Peyton's Big Damn Band. Het programmaboekje belooft ‘fenomenaal slide-fingerpicking’, ‘een duivels wasbordspel’ en ‘razend ritmische klappen van Aaron Persinger’ door een ‘hitsig Amerikaans trio’. Nadat de band door René Bom wordt aangekondigd, barst inderdaad binnen no-time een feest van gejaagde countryblues los. Frontman Josh ‘The Reverend’ Peyton laat de Koninginnenachtvierders meeklappen, -stampen en -schreeuwen en dat al vanaf de allereerste minuut. Zijn vrouw Breezy bewerkt het wasbord als een moordmachine en zet deze op een zeker moment zelfs in de fik! Het publiek vindt het prachtig, want dit is waar men voor gekomen is: om te dansen, te hossen, bij elkaar in te haken en met bier te gooien. Simpele, ordinaire feestmuziek maakt Peyton's Big Damn Band echter niet: de nummers zijn herkenbaar, zitten muzikaal goed in elkaar en bieden om elke hoek een verrassing. Tel daar een sympathiek karakter bij op en je begrijpt waarom het publiek deze afsluiter onder luid gejuich op het podium van De Plaats terug laat komen voor een toegift. (TvdZ)