Voor aanvang van het concert is er al jazz te horen in de foyer van het Paard, apart maar lekker. In de zaal is er inmiddels een klassiek stuk te horen voor de wachtende bezoekers. Dat wordt weer gevolgd door een hiphopnummer en vervolgens weer verder met jazz. Het is eigenlijk al een waarschuwing voor wat komen gaat vanavond. Duidelijk is dat niet alleen de muziek vanavond zeer afwisselend is, maar ook het publiek. De leeftijd varieert van 13-14 jaar tot 55+. Na de opkomst van het koor en het inzetten van de muziek wordt de sfeer in de zaal anders. Met een klassiek, bombastisch stuk voorzien van prachtige verstilde passages wordt het concert in een flinke hoeveelheid rook geopend. Opvallend is, en dat blijft heel de avond zo, dat tijdens de vele verstilde momenten het publiek nagenoeg muisstil is in het Paard. Vallende bekers worden voorzien van ‘ssst’-geluiden door andere bezoekers.
The Kyteman Orchestra onnavolgbaar in uitverkocht Paard
Zegetocht Colin Benders dendert voort
Colin Benders, beter bekend als de jonge getalenteerde muzikant Kyteman, moet, naast zeer creatief, bijna muzikaal schizofreen zijn. Benders wist op donderdag 14 maart in een uitverkocht Paard van Troje een concert neer te zetten dat van klassieke muziek feilloos overschakelt naar pittige hiphop en dan weer een 180 graden draai maakt naar softe jazz zonder smooth te worden. Het smijt je als bezoeker van het ene been op het andere, en dat alles uitgevoerd als een perfect geoliede machine.
Vanavond staat Kyteman met zijn Orchestra voor de tweede dag op rij in een uitverkocht Paard van Troje en laat het massaal toegestroomde publiek genieten van stukken als ‘Take one’. Eigenlijk een klassiek stuk, maar dan geschreven door een zeer jonge componist, wat overgaat in hiphop waarbij twee rappers het podium opkomen en de zaal opzwepen. Halverwege slaat het om naar verstilde jazz waarbij, zoals al eerder aangehaald, het publiek muisstil is. Pas bij het derde stuk pakt Kyteman zijn trompet, maar laat dan ook gelijk horen hoe hij onder de bezielende leiding van onder andere Eric Vloeimans geleerd heeft te spelen. Onnavolgbaar.
De afwisseling in muziekstijl gaat de hele avond door, de ene keer in het Engels en dan weer in het Frans. Constant weet men het publiek te boeien. Na een dikke vijf kwartier is er ineens het moment dat Colin de microfoon grijpt en aangeeft dat het bijna over is. Het publiek is daar duidelijk nog niet aan toe, maar de twee beloofde slotnummers zijn het meer dan waard. Als toegift wordt er een jamsessie gestart. Met drie fantastische stukken is het dan inmiddels alweer drie kwartier later. Het Orchestra stopt, ze moeten de bus in naar Berlijn, want ook daar willen ze van dit fenomeen genieten. Is het dan allemaal positief? Nou nee, het is zo vol in het Paard dat veel mensen nauwelijks een glimp op kunnen vangen van het optreden. Wellicht dat een paar schermen op dit soort momenten uitkomst kan bieden.