Als de avond van start gaat met het Leidse Snowburner, is het nog rustig in de zaal. Pas rond een uur of negen stroomt het langzaam vol in het oude gebouw, waar iedereen deze avond nog even extra in de rondte kijkt. Opvallend druk is het aan het begin van de avond op de zolder. Hier vinden doorgaans kleinere, intieme optredens plaats als extraatje of om overgangen in het programma op te vullen. Vandaag is er een foto-expositie te zien. Fotograaf en metalliefhebber Wouter Keuris heeft een reeks langharige, mannelijke metalheads op de gevoelige plaat vastgelegd. Van ieder model zijn twee foto’s gemaakt: één in zijn ‘metalgedaante’ en één in zijn dagelijks leven. De tentoonstelling mag dan gebouwd zijn op stereotypen, het geeft een prachtig beeld van de veelzijdigheid van de metalscene, die toch vaak over het hoofd gezien wordt. Tussen de foto’s verscherpen het zwart en de lange haren van metalliefhebbers uit de regio het beeld en hangt een echt ‘ons kent ons’-sfeertje.
Doomsday Celebration kondigt einde van memorabel tijdperk aan
Nog één laatste keer knallen
Eigenlijk is het een afscheid. Het LVC, volgens eigen bewoordingen hét centrum voor popcultuur in Leiden en omgeving, moet binnenkort de deuren van het pand aan de Breestraat sluiten. Van een onverwachtse gebeurtenis is geen sprake, en van een definitief afscheid evenmin. Al jaren staat vast dat het LVC uiteindelijk een nieuw onderkomen zal vinden in het Nobelcomplex op de Aalmarkt. Toch is het voor veel muziekliefhebbers uit de Leidse omgeving even slikken: het gebouw waarin veel van hen onvergetelijke muzikale herinneringen hebben liggen, wordt met de grond gelijk gemaakt. Reden genoeg om nog één keer te knallen, vond de Leidse metalscene. Op vrijdag 15 en zaterdag 16 maart was het daarom tijd voor Doomsday Celebration. De Leidse metalheads nemen geen afscheid, maar víeren vooral het einde van een memorabel tijdperk.
De tweede band die op het programma stond, was oorspronkelijk Angus. Slechts enkele dagen voor het festival werd bekend dat deze band uit elkaar is in verband met gezondheidsproblemen van de drummer. Het optreden op Doomsday Celebration gaat daarom ook niet door. De frontman van Angus, Nico Perreijn, is tevens het gezicht van coverband Maid of Iron. Deze vertolker van nummers van Iron Maiden bleek daarom de ideale vervanger voor Angus. De band heeft er, zelfs ondanks de status als vervanger, weinig moeite mee om enthousiasme in het publiek los te krijgen. Met name het grote gevoel voor entertainment van de frontman heeft een meeslepend effect op de zaal vol metalfans. Op de website werd Perreijn al aangekondigd als de ‘heavy metal godfather of Leiden’. Tijdens het optreden wordt maar al te duidelijk waar hij deze naam aan te danken heeft. Het optreden drijft op de energie van deze doorgewinterde metalliefhebber. Zijn hilarische verkleedacts en totale bezieling zijn allesbepalend voor de indruk die de band achterlaat.
Waar het optreden van Maid of Iron vooral vermakelijk was, weet de Vlaamse formatie Bliksem juist de nodige muzikale originaliteit in te zetten. Een lange instrumentele intro geeft het publiek het sein dat het tijd is om te switchen van pure entertainment naar een onvervalst metaloptreden. Als zangeres Peggy Meeussen het podium betreedt, krijgt het verwachtingspatroon van de aanwezigen opnieuw een slinger. Waar de frontvrouw in haar korte zwarte jurk onbewust de verwachting van hoge zang oproept, begint zij ineens te brullen op een manier waar menig frontman nog wat van kan leren. Hard en snel zijn vervolgens een optreden lang de kernwoorden. De muziek is meer hard dan complex, maar het muzikale geweld grijpt het publiek en laat dit de rest van het optreden niet meer los. Merkwaardig is het dat ondanks de combinatie van knalhard muzikaal geschut en enthousiasme in het publiek pas bij het laatste nummer een pit ontstaat.
Muzikaal is Vanderbuyst zonder meer de beste band van de avond. De muziek zit strak in elkaar, en de show ook. Iets te strak, kan er misschien wel gezegd worden. Waar de bezieling van Maid of Iron en het rauwe geknal van Bliksem het publiek direct wisten te raken, kost het Vanderbuyst wat langer de tijd het publiek mee te krijgen. De wat nettere hardrock met rock ‘n roll-invloeden lijkt hierdoor nogal braaf en wat minder aan te sluiten bij het duistere imago dat Doomsday Celebration heeft gecreëerd. De show wekt bovendien de indruk dat iedere seconde zorgvuldig is vastgelegd. Doordacht roept zanger Jochem Jonkman tussendoor op een overdreven, maar bij het imago van de band horende, manier dat het de laatste dag is dat er “in dit pand harde muziek gespeeld wordt”. Het komt weinig oprecht over. In de zaal is het inmiddels wat leger geworden. Toch is een aanzienlijke groep overgebleven die uiteindelijk wel vol enthousiasme meedoet met Vanderbuyst. En het is niet te ontkennen: de show mag er zijn, al was deze misschien meer tot z’n recht gekomen in een andere omgeving.