Terwijl de ijsverkoper blijft hopen op een zonnetje, kan het publiek zich binnen opwarmen met een energiek optreden van rockformatie Mullet. Als winnaar van het Your Stage Festival heeft de band een plaatsje verdiend op zowel Kaderock als Parkpop. Mullet gaat knallend van start met het nummer ‘Separation’. Zanger Timon laat een staaltje ADHD-fanatisme zien en springt schreeuwend over het podium. Hoewel in het begin niet alle tonen even zuiver klinken, weet zijn krachtige stem de inhoud goed over te brengen. Timon gedraagt zich als een echte frontman, maar trekt de andere bandleden letterlijk naar de voorgrond tijdens instrumentale gedeeltes. De band doet zijn best een goed optreden neer te zetten voor het publiek, maar krijgt minder respons dan ze verdient. Zelfs een leuke cover van System Of A Down’s ‘Toxicity’ weet het lauwe publiek niet te ontdooien. Toch volgen er enthousiaste geluiden als Mullet ‘stiekem’ een extra nummer speelt, omdat de organisator een minuutje is weggelopen. Het vijftal zou waarschijnlijk beter uit de verf zijn gekomen op een later tijdstip.
Verslag Kaderock 2013; de middag
Het is in elk geval droog gebleven
Op 1 juni was de Soestdijksekade weer afgezet voor de 18de editie van Kaderock, een intiem festival bij muziekcentrum Musicon. Ondanks de kou kwam een bonte collectie aan mensen genieten van de gezellige sfeer. Voor de kleintjes was er een springkussen en de wat grotere kleintjes konden zich uitleven in een gitaargevecht, op een karaoke rodeovarken of glijdend richting een modderbad. Daarnaast vond ‘s middags de Popgroup Olympics plaats, waarin bands de strijd met elkaar aangingen voor wat speeltijd op het hoofdpodium. De meeste aandacht ging echter uit naar de afwisselende acts die op het binnen- en buitenpodium te bewonderen waren.
Terwijl buiten coverband Sass Who! de oudere generatie op klassieke rockcovers trakteert, verschijnt op het binnenpodium wederom een winnaar. Crystal Water versloeg meer dan tien andere acts tijdens de finale van Kunstbende 2013. De in het geel-groen geklede dames van The Sissies kondigen het trio aan als heuse britpop en zo ziet Crystal Water er ook uit. Vanwege de jonge leeftijd ligt de verwachting aanvankelijk niet zo hoog, maar dat blijkt onterecht. Zanger Pijke produceert een stemgeluid dat niet onder doet voor dat van een Liam Gallagher (ex-Oasis) of Alex Turner (Arctic Monkeys). Deze wordt vergezeld door aanstekelijke melodieën en stabiele, begeleidende drums. Het geheel is niet bijzonder ingewikkeld, maar biedt de nodige uitschieters in instrumentaal samenspel. Hier zoeken de bandleden elkaar op en laten ze ook meer enthousiasme zien. Met het publiek zelf is er weinig interactie. Pas bij het voorlaatste nummer richt Crystal Water zich tot de zaal: “Als je nog niet gedanst hebt, is dit je kans.” Zo krijgt de band toch de voetjes van de vloer, vooral die van wat jonge meiden.
Waar Crystal Water al enigszins afstandelijk was, geeft rockband Doghouse een nieuwe betekenis aan het woord. De vier jongens gaan volledig op in hun muziek en lijken contact met het publiek eerder te vermijden. Meer binding met de zaal zou dit een indrukwekkend optreden hebben gemaakt, want de vette stonerrock zit goed in elkaar. De stevige drums en vloeiende gitaarriffs vormen een hecht geheel. Hoewel Doghouse in principe een instrumenteel repertoire heeft, staan er een paar microfoons op het podium. Deze blijken vooral te zijn neergezet voor wat verdwaalde kreten. Als dan een nummer volgt met iets dat als zang kan worden gedefinieerd, lopen er een aantal mensen de zaal uit. Vocalen zijn niet het sterkste punt van deze band en voegen weinig toe aan het verder uitstekende materiaal. Richting het einde verliest het viertal de strakke structuur door een komisch voorval. Wanneer de gitarist van instrument wil wisselen, blijkt zijn andere gitaar achter het gesloten deurtje te staan. Doghouse houdt de muziek gaande, terwijl het snaarinstument erbij wordt gehaald. De jongens ronden het optreden vervolgens op kenmerkende wijze af: ze stoppen abrupt met spelen en taaien af.
Na de vrolijke reggae-in-de-kou van Offshore is op het hoofdpodium de tijd aangebroken om stuk te gaan. Veteranenband Bullerslug (tegenwoordig zonder gitaristen Elle Bandita en Thomas Sciarone) komt Kaderock onveilig maken met haar mix van garagerock en metalcore. Zanger Bastiaan, bekend van Aux Raus, trekt een smerig gezicht, ontdoet zich van zijn shirt en verliest al springend zijn broek. De toon is gezet. De festivalgangers moeten duidelijk even wennen aan deze omslag, maar Bastiaan probeert ze er steeds bij te betrekken en babbelt er vriendelijk op los. Een groot verschil met de muziek, waarbij de beukende gitaren en drums door je hele lichaam dreunen. De zanger beschikt over een enorme hoeveelheid energie en knalt van het podium af. Met strakgespannen spieren en een knalrode kop lukt het hem boven de instrumenten uit te komen. Het is dan ook geheel aan Bastiaan te danken dat het publiek van een statische massa verandert in groepjes bewegende, headbangende mensen. De overige bandleden staan er wat rustig bij en laten het zware werk aan de zanger over. Bullerslug zet een prima optreden neer, maar de grote circlepit op het eind is de verdienste van slechts één man.
Kaderock sluit de middag af met de stonerrock van I Saw The Deep. De band brengt lekkere rockmuziek met hier en daar hypnotiserende klanken, terwijl de rauwe stem van zanger Darell eerder in het grungegenre thuishoort. Een bijzondere combinatie met een interessant resultaat. Maar I Saw The Deep heeft het vandaag niet getroffen. Al vanaf het begin gaat er van alles mis met het geluid en drummer Yuheng blijft het hele optreden ontevreden over zijn drumstel. Dit lijkt irritaties op te roepen die invloed hebben op het optreden. Het gaat allemaal niet van harte. De heren blijven steevast op dezelfde plaats staan en het publiek dwaalt af. Een rustig zangstuk, dat bedoeld is als intens moment, mist zijn doel doordat stemmen uit de zaal beter te horen zijn dan de zanger. Met een paar indrukwekkende bas- en gitaarpartijen krijgt I Saw The Deep de aandacht weer terug, maar de tijd zit er bijna op. Wat een knallend optreden had kunnen zijn, lijkt te zijn opgeslokt in irritaties.