Tourverslag No Reply in Frankrijk (deel 1)

Aankomst in Aix en Provence

Floortje van der Kooij (No Reply) ,

De dag na de EP-presentatie, zaterdag 15 juni, vertrok No Reply naar Frankrijk voor het Stage Europe Network project. Daar gaat de band samen met muzikanten uit verschillende Europese landen een week lang muziek maken. De week wordt afgesloten met een optreden op het festival Class'Eurock in Aix en Provence. Eerder deden ook de Haagse bands Fexet en Starcatcher mee aan Stage Europe Network. No Reply zal speciaal voor 3voor12 Den Haag een tourverslag bijhouden. Hier deel 1.

Dag 1; zaterdag 15 juni
De avond voordat we vertrekken hebben we onze EP release in de SuperMarkt. De nachtrust is er flink bij ingeschoten en gammel gaan we naar Schiphol. Tijdens een twee uur durende vliegtuigreis wordt mijn hoofd gepijnigd door een voorhoofdsholteontsteking, wat vooral bij het landen geen pleziertje is. Eenmaal aangekomen in  Marseille gaan we met de bus naar de jeugdherberg. Jep, een jeugdherberg. Niet een bungalowpark met eigen bungalow en zwembad zoals Fexet had. Neen, meer een Cubaans staatshotel waar ik een kamer moet delen van plus minus vier vierkante meter met een IJslands meisje. Pepijn, Douwe en Oropo delen gezellig een kamer met z'n drieën. Het idee om een kamer te delen met iemand die ik niet ken, vindt ik niet al te prettig, maar Douwe, Oropo en Pepijn zijn heel lief want ik mag wel bij hun komen slapen als ik dat wil, ze hebben toch een bed over. Achteraf blijkt het meisje erg aardig te zijn. Wat niet te merken is toen ze de kamer rond een uur of 2 's nachts binnen kwam stampen. En na 5 minuten weer weg is na een harde klap van de deur. De enige momenten waarop we samen in de kamer zijn, is als we slapen. Dus het is allemaal prima.
 
We hebben een "showcase" met de verschillende bands, maar het is niet echt denderend. Het niveau van de bands ligt toch lager dan ik had verwacht. De Duitse band vindt ik opvallen en de Polen is ook oké. De band uit Marokko is niet heel erg goed, maar wel erg leuk. Ze speelden traditionele muziek en proberen hier en daar moderne invloeden te gebruiken, wat niet helemaal goed uit de verf komt omdat de drum en gitaar skills nog te wensen overlaten. Ik ben enigszins verbaasd dat verschillende bandjes ook covers spelen vanavond. En niet alles is even zuiver, maar wel leuk. Ja toch niet dan?
 
Dag 2; zondag 16 juni
De volgende dag worden de bandleden gemixt. De bedoeling is dan dat je een liedje schrijft met de muzikanten uit de andere landen onder het mom van elkaar beter leren kennen en een kijkje te nemen in de muzikale keuken van de andere culturen. Na ongeveer een uur regelen, onderhandelen en ongelooflijk veel gedoe zijn alle bandjes gevormd. Pepijn en ik zitten in een bandje met een toetsenist uit Polen, een drummer uit Marokko en een violiste uit Noorwegen. Het is vrij snel duidelijk welke stijl we gaan spelen. De toetsenist doet voorkomen of hij overal voor open staat, maar als eenmaal puntje bij paaltje komt, gaat het toch anders dan we hadden verwacht. De toetsenist blijkt een zeer kwetsbaar ego te hebben, want hij kan alleen muziek spelen die zijn ego niet zal beschadigen. Schijnbaar kan hij nummers al denkend schrijven, zonder enig instrument aan te raken. En als wij met ideeën aankomen, blijkt zijn gevoelige ego in de weg te zitten.
 
Zo gaat het nog wel even door, totdat uiteindelijk toch een popliedje wordt geboren. Met alle oe'tjes en aatjes van dien. Over het algemeen heb ik niet al te veel positieve reacties gehoord over de mixed bands. Vaak waren de muzieksmaken toch te verschillend, of dat er één iemand zo erg de leiding neemt dat het niet leuk meer is voor de rest. Douwe zit in een band met een Marokkaanse rapper/zanger, die een erg grappige tekst heeft bedacht. Douwe heeft het ook voor ons gezongen. De tekst is zoiets als "Willie willie vet money." Elke keer als we de Marokkaan tegen komen, wordt die tekst gezongen, de jongen gaat lachen en zingt vrolijk mee. Oropo zit in een band met de Duitse bassist. Hij vertelt dat de bassist al snel de leiding heeft genomen en goed is in liedjes schrijven. Ze zijn ingedeeld bij rock/metal, dat vindt Oropo wel leuk volgens mij.
 
Dag 3; maandag 17 juni
De dag begint goed met de masterclasses die onhandig verspreid zijn door de hele stad. De drummers en de basissten zitten bij elkaar en de vocalisten en gitaristen zitten samen op eenzelfde locatie. Oropo en ik gaan samen met de andere drummers en bassisten naar het centrum van Aix en Provence. We krijgen een korte introductie hoe het een en ander in z' n werk zal gaan. Het is allemaal een beetje vaag en onduidelijk, maar alles is hier een beetje vaag en onduidelijk. De Franse slag noemen ze dat.
 
In tegenstelling tot wat ik verwachte, is de masterclass wel heel leerzaam. De basleraar is een hele goede jazzbassist. Hij weet veel en benadert de muziek op een totaal andere manier dan ik gewend ben. Wat ook erg interessant is, is dat iedereen dwars door elkaar heen speelt en zich niets aantrekken van wat de basleraar uitlegt of voordoet. Gewoon totaal andere dingen. Very interesting. Oropo vindt zijn drumleraar heel nice. Het is een goede drummer die alles goed uit kan leggen. De bassist van de Noorse band Moo zit ook bij de masterclass drummen, omdat hij dat ook wel kan. Blijkt hij een sicke drummer te zijn, volgens Oropo. Pepijn en Douwe liggen al vrij snel in de knoop met hun gitaarleraar omdat hij andere theorieën heeft dan die Pepijn en Douwe kennen. Wat ook erg fijn is, is dat er genoeg mannen rondlopen die graag mijn veel te zware bas willen dragen. Ik begin me toch af te vragen waarom ik in godsnaam zo'n belachelijk zwaar instrument gekozen heb. De blaren zitten op m'n handen van het dragen. Zo chill!
 
Na alle masterclasses en mixed bands, gaan we naar een restaurantje/bar om daar te eten en te spelen. Het eten is weer van een bedenkelijk niveau, de Franse keuken doet z'n naam geen eer aan. Met frisse tegenzin heb ik toch m'n bordje leeggegeten. De showcase is erg leuk, vooral omdat we elkaar wat beter hebben leren kennen. Iedereen is een stuk meer geïnteresseerd. We hebben toen ook voor het eerst de IJslandse en de Noorse band gehoord, waar we allemaal erg van onder de indruk waren. Van de Noorse band weet ik zeker dat die binnen twee jaar op Lowlands staat.  Ze waren echt geweldig!
 
Iedereen is erg enthousiast over ons optreden. Ze vinden de muziek heel cool en ook de performance vinden ze erg goed. Ik spreek later die avond met een jongeman, hij vond het optreden heel vet en hij heeft helemaal een outfit uitgedacht voor mij om te dragen. Het moest een jurk zijn dat helemaal op maat gemaakt was en een beetje met glitters en zo. Ik zal het overwegen… Eenmaal terug in ons superdeluxe hostel, wordt er flink wat muziek gemaakt, wat uiteindelijk overgaat naar een groot feest op het balkon van de kamer van de Duitsers. Na 5 minuten staat er een meisje huilend voor de deur met het verzoek of het allemaal alsjeblieft wat zachter kan, omdat ze haar slaap erg hard nodig heeft. Helaas voor het meisje wordt dat idee afgeslagen. Het feest duurt minstens tot een uur of 5 's ochtends.
 
Dag 4; dinsdag 18 juni
De dag begint hetzelfde als de vorige dag. Eerst masterclasses en daarna de mixed bands. Om 9.00 uur moeten we vertrekken voor de masterclasses. Vol goede moed voor de nieuwe dag, met onze veel te zware gitaarkoffers in de hand en een tas over onze schouders, lopen we met z'n allen naar de bus. Na een wandeling van 5 minuten, die voelt als een half uur omdat het zo belachelijk warm is en we een heuvel op moeten lopen, komen we eindelijk aan bij de bushalte. Na een half uur wachten beginnen we ons af te vragen of de bus wel zou rijden. Niemand besluit nog om actie te ondernemen, dus blijven we allemaal rustig zitten. Er zijn wel wat mensen die het toch erg jammer vinden dat de bus maar niet komt, omdat ze dan nog even in bed hadden kunnen liggen. De nacht was kort geweest. Na nog een half uur wachten rijdt er een auto voorbij die stopt bij de halte. Er stapte een man uit en begint tegen het meisje uit Tunesië te praten. Hij vertelt dat de bus vandaag niet rijdt en dat we een andere moesten nemen. Daar gaat onze goede moed. Een uur zitten wachten op een bus die niet zal komen. Uiteindelijk komt er wel een andere bus, die we ook kunnen nemen. Al moeten we dan wel een paar keer overstappen. Toch besluiten we deze te nemen. Met alle koffers en rotzooi die jan en alleman bij zich hebben, stappen we de al aardig volle bus in. De lokale Fransozen zijn niet erg gecharmeerd van ons, en kijken ons behoorlijk vuil aan.
 
Na tien minuten moeten we de bus alweer uit om over te stappen op een andere bus. Ook deze bus is weer erg druk en ook deze Fransoosjes vinden het niet al te prettig dat wij ook met de bus meewillen. Gelukkig is het een korte busreis. Na ongeveer 5 minuten zijn we in het centrum. De rest gaan we lopen. Na een wandeling langs allemaal leuke tentjes, winkeltjes en marktjes zijn we anderhalf uur te laat voor onze masterclass. Desalniettemin hebben we toch nog erg veel plezier in de masterclass en hebben we weer veel geleerd. 's Avonds is het plan om uit te gaan, maar helaas rijdt er nu geen enkele bus meer. Dus weer terug naar ons Cubaans staatshotel waar we gezellig gaan pingpongen. De rest van de groep is ergens in een parkje gaan zitten om daar een beetje muziek te maken. Al met al was het weer een gezellige dag in Frankrijk.