Country, musical, jazzy, jaren twintig, cabaret, chanson en singer/songwriter songs. Het komt allemaal voorbij op ‘Up North’. Een muzikale reis voor de gevorderde luisteraar. Wie de website van de band bezoekt leest dat surrealistische schilderijen voor inspiratie hebben gezorgd bij enkele songs. Logisch dat Salvador Dalí wordt genoemd. Maar de songs op ‘Up North’ zijn verre van surrealistisch. Ondanks dat het geen echt geheel vormt, zijn de veertien nummers op dit album zo helder als water in een zwembad op zondagochtend.
Achter de composities gaan Karin Camerik en Dick Zuilhof schuil. Zuilhof kennen we als een veelzijdig en vindingrijk gitarist die creativiteit hoog in het vaandel heeft staan. Hij maakte furore met onder meer De Ideale Schoonzonen en Smutfish. Muzikaal wordt hij terzijde gestaan door drummer Bert Fonderie (ex-Tuesday Child, -Smutfish, -Kinkster en -Snake Charming) en Rob Langendijk op contrabas. Zangeres Camerik en Marion van Gils maken dit vijftal compleet. Van Gils is de spreekwoordelijke alleskunner: mocht de band een theatertour op poten zetten, dan krijgt deze dame alle lachers op haar hand en verlaat zonder twijfel elke bezoeker na afloop de zaal als fan van Van Gils.
Een ander geheim wapen is het gebruik van koortjes die het album doorsijpelen. Songs als ‘Listen’, ‘Jimbo’, ‘Dignity’ en ‘Stream of desire’ zouden lang niet zo sterk zijn zonder de samenzang. Vocaal doet Karin Camerik in de meer theatrale stukken denken aan Jasperina de Jong (voor het publiek onder de veertig: Jasperina was de Grand Lady van het theater en de musicals in de jaren zeventig en tachtig). In het uptempo countryachtig repertoire is de toon van deze Grand Lady daarentegen nauwelijks aanwezig. In de Nederlandstalige declamatie van Camerik in ‘Nowhere line’ is de link wel weer snel gelegd.
Een groot arsenaal aan stijlen komt de herkenbaarheid en ons hokjesdenken niet ten goede. De verrassing is groot als na de rootsopener ‘Dignity’ het jaren twintig jazzy en naar oud stof riekende titelnummer ‘Up North’ volgt. ‘See the sun over yonder’ neemt je mee op de golven van de zee op een zwoele zomeravond. De prettige zang van Camerik zorgt ervoor dat je wordt ingepakt. Terwijl in het volgende nummer ‘We’re going down’, diezelfde Camerik klinkt als Judy Garland in A Star is Born.
‘Go to him’ en ‘3/4’ zijn andere uitschieters. Eerstgenoemde klinkt eigentijds en laat horen hoe sterk de productie van deze plaat is. Net genoeg galm en output om een compleet resultaat te bereiken. Alain Labrie zat aan de knoppen tijdens de opnames afgelopen januari voor ‘Up North’. Gezegd mag worden dat deze man cum laude is geslaagd met dit complete album. Oorspronkelijk is Labrie flamencogitarist maar als engineer geen verkeerde keus.
De plaat kent echter ook een minpuntje: het duurt te lang. Er staan te veel nummers op. Minder is meer. Door de hoeveelheid aan stijlen, die in elkaars verlengde liggen begint na driekwart plaat de sleet in het geheel te komen en is het moeilijk om de aandacht vast te houden. Kortom, muzikaal is ‘Up North’ compleet, maar een uur is te lang.