Voor het ontwerp van de hoes is de Zweedse Ane Bang ingeschakeld met als resultaat een kek houten doosje - allicht een verwijzing naar de zes plankjes waartussen wij allen uiteindelijk aan de kevers zullen worden opgediend. Het contrast met de muziek kan niet groter zijn: het is namelijk louter levenslust wat er uit de speakers schalt.

 

We weten (gelukkig) niet hoe hij het gedaan heeft, maar de stem van Martijn Baak klinkt alsof hij er sinds het vorige album dagelijks met de schuurmachine overheen is gegaan. Dit is een pluspunt en maakt het nieuwe album van Trenchcoat rauwer en donkerder dan het debuut, dat alweer zeven jaar geleden verscheen. De nummers gaan over drank, drugs, moeilijke vrouwen en rokerige kroegen, in tijden dat drank nog illegaal en de piano’s nog vals waren. Dat van die valse piano is meer om de sfeer weer te geven dan het geluid, want daar is qua zuiverheid niets op aan te merken. Het swingt. De nummers zijn dynamisch - al gaat het eerder in een hogere versnelling dan een lagere, de oversteek naar klezmer komt vaak akelig dichtbij maar uiteindelijk blijven we toch in die rokerige kroeg hangen. Een stijlvaste plaat.

 

In het eerste nummer mag al gelijk op de tafels gedanst worden en die lijn wordt het hele album vastgehouden. Het derde nummer zorgt voor een adempauze met een ingehouden swingend basintro - een (bewust?) eerbetoon aan de jaren '30 klassieker 'Sing, sing, sing'. Het leeuwendeel van de plaat komt echter vol gas het gehoor binnendenderen. Het is geen achtergrondmuziek: de plaat daagt je uit om de boordeknoopjes los te maken, af en toe een barkruk door de kamer te smijten en je beste honkytonk-moves te laten zien. Naarmate de plaat vordert kan de luisteraar daardoor een beetje swing-moe worden, maar deze muziek is op het podium nou eenmaal beter op zijn plek dan in de huiskamer.

 

Het thema van de nummers past perfect bij het geluid - van ruige liederen zoals ‘Jane Cocaine’ en ‘Whorehouse jazz daddy’ is niet te hopen dat de bandleden uit eigen ervaring putten. De luisteraar krijgt daardoor niet het idee rechtstreeks door te dringen tot de ziel van de muzikant, maar het levert wel leuke nummers op. Conclusie: de Leidse jazzcats wekken met deze energieke plaat een lang vergeten kroeggevoel tot leven, in een aanstekelijke uitvoering van een originele muziekstijl. Extra punten voor het beeldschone hoesje.

Het album 'Balloons At Your Funeral' van Trenchcoat is te beluisteren in de Haagse YouBox. Op vrijdag 1 februari is de band te zien tijdens Club 3voor12 Den Haag #29 in het Paardcafé.