Verstilde punkmomentjes op Blank Generation

Midlife punk-dichters bieden een avondje vlijmscherpe humor en nostalgie

Lesley Arp ,

Blank Generation profileert zichzelf als een gloednieuw platform voor punk, proza en poëzie. De eerste editie op donderdag 14 februari, met oude punklegendes Attila the Stockbroker en Patrik Fitzgerald, maakt je absoluut nieuwsgierig naar toekomstige avonden onder deze noemer. Ten eerste omdat de avond een interessant inkijkje biedt in de levens van ‘punkers van middelbare leeftijd’, die ondanks de fysieke veroudering trouw zijn gebleven aan het punkethos. Ten tweede omdat Blank Generation radicaal afrekent met het idee dat punk niet meer is dan boze takkeherrie. Want ondanks - of misschien juist dankzij - de venijnige teksten die door de ouwe punkrotten gespuwd worden, kun je gedurende de avond geregeld een speld horen vallen in De Vinger.

Stil is het vooral wanneer Attila the Stockbroker met rauwe, beschadigde stem zijn gedichten voordraagt. Attila heeft de timing van een komiek en biedt met zijn poëzie een hilarische blik op actuele gebeurtenissen. Zo schetst hij in ‘Fugazi, Cliff Richard and Me’ hoe de muziekwereld eruit zou zien als hier de anti-dopingmentaliteit van de wielerwereld zou gelden. In een relaas over het uitsterven van de schaamluis zegt hij “even the goths and Feyenoord-fans are scrubbing it away”. Maar het is niet alleen lachen, gieren, brullen met Attila. Persoonlijk wordt hij in gedichten over de kwaaltjes die gepaard gaan met zijn leeftijd en de stroeve relatie met zijn vader die na zevenendertig jaar verandert wanneer Attila’s moeder Alzheimer krijgt. 
 
Waar het optreden van Attila (zowel tijdens zijn satirische als meer persoonlijke gedichten) behoorlijk ‘in your face’ is, kun je in de dwergachtige Patrik Fitzgerald nou niet direct de punkfactor herkennen. Hoewel er in zijn teksten hier en daar een maatschappijkritisch randje te ontdekken is, zit er weinig pit in zijn optreden en maakt hij een houterige en ietwat verdwaalde indruk. Tijdens zijn eerste performance van de avond werkt hij ook nog eens met een knullige backing track met synthesizerdeuntjes, waardoor het meteen wat rumoeriger wordt in de zaal. Jammer van die karige uitvoering, want Fitzgerald kan niet onverdienstelijk zingen.
 

Voordat Attila en Fitzgerald voor de tweede keer het podium mogen betreden worden de bezoekers van Blank Generation getrakteerd op een Haags intermezzo. Onze ex-stadsdichter Harry Zevenbergen brengt een eerbetoon aan de vorig jaar overleden Adriaan Bontebal, door zijn Nederlandse vertaling van Attila’s ‘The Russians are Running the DHSS’ (‘De Russen Beheersen de Sociale Dienst’) voor te dragen. En ook Zevenbergen’s eigen gedichten over de paranoia jegens moslims en zijn ervaringen als postbode vormen een prima tussendoortje. Vervolgens doet Cor Gout nog even een grabbel uit de oude doos met een aardig uitgevoerd Velvet Underground-covertje, alhoewel hij dit echt niet had hoeven inleiden met een Don Leo Blokhuis-achtig college (we zijn immers nog maar net bekomen van al het Top 2000-geweld). 

Tijdens het tweede deel van de avond gaat Attila, zichzelf begeleidend met een mandola, nog even flink tekeer tegen de bankiers en al het andere kapitalistische schuim der aarde. En wanneer Fitzgerald (godzijdank) de begeleidings-cd heeft opgeborgen en zijn gitaar heeft gevonden, weet hij zijn draai toch nog een beetje te vinden met puntige nummers als ‘Little fishes’ en ‘Safety pin stuck in my heart’. Hoewel met name Fitzgerald niet altijd weet te boeien en soms flets afsteekt tegenover de imposante Attila, zijn complimenten voor Blank Generation zeker op zijn plaats. Zowel conceptueel als organisatorisch kun je spreken van een strakke avond. En natuurlijk hopen we dat de bedenkers van Blank Generation in de toekomst nog meer interessante poëtische punkdinosaurussen (John Cooper Clarke? Patti Smith?) naar Den Haag weten te lokken.