Iain Matthews en Egbert Derix imponeren in Theater in de Steeg

Acoustic Alley eindigt echter met treurig slotakkoord

Tess van der Zwet | Foto’s: Jan Piet Hartman ,

Boze tongen beweren wel eens dat er vandaag de dag, in vergelijking met vroeger, veel minder muziek te vinden is in Den Haag. En dat bandjes en artiesten van buiten Den Haag, die geen grote zalen uitverkopen, weinig kans krijgen om zich hier in de kijker te spelen. Onzin, vinden wij. Je moet als bezoeker alleen even uit je comfortzone en je ogen openen. Doe je dat, dan kun je terecht komen bij de Acoustic Alley-avonden in Theater in de Steeg.

Acoustic Alley werd in 2003 in het leven geroepen om singer-songwriters en americana-artiesten een podium te bieden in Den Haag. Het kleine, intieme Theater in de Steeg bleek de perfecte locatie; centraal gelegen, doch net buiten de drukte van de binnenstad, makkelijk bereikbaar en vooral heel erg knus. Waar de concerten aanvankelijk alleen op zondagmiddag werden georganiseerd, is sinds vorig jaar gekozen om deze te verplaatsen naar de vrijdagavond. Sindsdien maakten onder andere Fay Lovsky, Het Zesde Metaal en Bruno Deneckere hun opwachting in het theater. Dit keer staan Iain Matthews (bekend van o.a. Fairport Convention) en Egbert Derix op het programma; piano, gitaar en een schitterend rafelige mannenstem.

Er staan zo’n 60 stoelen opgesteld in het kleine theaterzaaltje. Bijna alle stoelen zijn bezet en er moet bij late binnenkomst even goed gezocht worden naar een plekje. Als het licht dooft worden we even te woord gestaan door de organisator die de musici op enthousiaste en dankbare wijze introduceert. Wanneer zij het podium betreden en hun handen de instrument beroeren, voltrekt zich in de zaal echter een onverwachte situatie: een van de bezoekers wordt onwel. De organisatie reageert accuraat door alle aanwezigen naar foyer te leiden. De gebeurtenis laat niemand onberoerd en de sfeer slaat om in onrustige ongerustheid. Nadat de ambulancebroeders langs zijn geweest, vraagt iedereen zich af of er nog zal worden gespeeld. Welke keuze er ook gemaakt zal worden: iedereen zal het begrijpen. 

Uiteindelijk besluiten Matthews en Derix tóch te spelen, zij het een verkorte set. Het publiek wandelt terug naar de zaal, waar toch duidelijk iets is veranderd is in de atmosfeer. De heren op het podium spelen echter vol overgave. De twee zijn duidelijk op elkaar ingespeeld. Dat kan ook bijna niet anders: nadat Matthews 28 jaar lang in de Verenigde Staten woonde, keerde hij terug naar Europa waar hij in Horst de liefde van zijn leven vond. Dat was niet Egbert Derix, maar het scheelde niet veel: wel er was een enorme muzikale klik. Jazzpianist Derix speelt de sterren van de hemel in (neo-)klassieke en jazzy composities die op prachtige wijze kleuren met de americana-slag van Matthews. Laatstgenoemde is in het begin nog voorzichtig met grappen, maar raakt naarmate de setlist vordert in vorm en weet de op dat moment heersende bedrukte ambiance van luchtige toon te voorzien. In de zaal zitten duidelijk enkele kenners, die na elke eerste noot van een nieuw nummer een kreet van herkenning slaan. De interactie met het publiek is optimaal; het grote voordeel van zo’n bescheiden ruimte. 

Toch heerst er iets wat de avond hoogdrempeliger maakt dan een gemiddeld singer-songwriter optreden in het Paardcafé, Lokaal Vredebreuk of een ander cafeetje. Ten eerste is de entree aan de hoge kant: van 15 euro kun je immers toch weer een paar dagen boodschappen halen. De gemiddelde leeftijd ligt wat hoger, veel van de aanwezigen lijken vaste gasten te zijn en het seated karakter van de avond maakt dat niemand eigenlijk écht op de durft te staan om naar het toilet te gaan. Als iemand per ongeluk zijn biertje omschopt, kan die daad rekenen op een paar gefrustreerde zuchten. Ook het camerageklik van de fotograaf is voor velen een reden om afkeurend de tong van het verhemelte los te laten schieten. Toch kan geconcludeerd worden dat de setting de artiesten eer aan doet. We krijgen zowaar het gevoel zowel de spraakzame Matthews als de stille Derix te hebben leren kennen en laten ons meeslepen in de country- en folkliedjes die zich begeleid zien door klassieke piano met een eigen wil. 
 
Deze editie van Acoustic Alley is om meerdere reden aangrijpend en imponerend. Theater in de Steeg blijkt het perfecte podium voor de kleine songs van Iain Matthews en Egbert Derix, die zich op eerbare wijze  hebben gepresenteerd. De muziek heeft haar werk gedaan; zij heeft verbroederd en verbonden. Het besef dat niet iedereen de avond afsluit zoals zou moeten, geeft deze vrijdagavond echter een treurig, terneergeslagen slotakkoord.