Een avond bescheiden genialiteit met Jerôme Hol

ProJazz presenteert ‘Electric Guitar Heroes’

Leonie Hazelhorst | Foto’s: Jan Piet Hartman ,

Op woensdag 13 februari presenteerde de organisatie ProJazz een avond jazz, rock en blues in het Paardcafé. De avond is er een uit de serie ‘Electric guitar heroes’ waarbij gitaargrootheden worden uitgenodigd hun kunsten te laten horen. Deze winterse woensdagavond was het Jerôme Hol, die met zijn indrukwekkende trio bestaande uit bassist Harry Emmery en drummer Erik Kooger, het publiek in vervoering bracht met zijn eigenzinnige gitaarspel.

De cv’s van de avond zijn indrukwekkend. De drie speelden samen met namen als Michiel Borstlap, Dick de Graaf en Hans Dulfer. De verwachtingen liggen dus hoog. Een publiek van jazz- en bluesliefhebbers vult het Paardcafé. Zij staan opgewonden te wachten en voorafgaand aan de show heeft iedereen het al over de genialiteit van dit trio, maar wat voor muziek ze nou precies maken? Dat kan niemand echt definiëren. De verwachtingen worden waar gemaakt. Het trio opent met ‘You'll hear it’ om ieder meteen volledig in de war te brengen. Melodieuze jazz? Gevoelige rock? Soulfull blues? Elk instrument voegt op elk moment een van de elementen toe. Alles klinkt als pure perfectie, ondanks het doffe geluid wat het Paardcafé helaas produceert. Elk nummer voelt als vijftig nummers in één, maar in tegenstelling tot een gecompliceerd jazzarrangement waar zelfs de meest geoefende jazzliefhebber het maar tien minuten uithoud, blijft dit nummer interessant. Het publiek wordt met elke maat vrolijker en duidelijk uitzinniger.

Geweldige muziek, een knappe leadzanger of een hele dikke show. Eén van de drie heb je minimaal nodig om een zaal aan je te binden. Nou zit deze zaal gebakken met een van de fijnste muzikale hoogstandjes die ze de komende tijd live gaan meemaken. Het is voor te stellen dat er wat vrouwen wild worden van het iconische 70s kapsel van gitarist Jerôme Hol, maar aan het showelement mag nog gewerkt worden, als we dan écht wat moeten noemen. Het showelement is gelijk aan een avondje open podium op een basisschool. De mannen voelen zich duidelijk meer thuis in het uitbuiten van hun muzikale talent. Nummers worden een beetje ongemakkelijk aangekondigd, en dat de microfoon ter hoogte van z’n middel komt maakt het er allemaal niet soepeler op.
 
Voor het publiek lijkt het allemaal niet uit te maken, groot gelijk. Zo min mogelijk praten en zo snel mogelijk de ruimte weer vullen met al het moois wat de mannen uit de instrumenten kunnen laten vloeien. Bij 'Full of stuff' lijkt de slow jazz er een zwoele avond van te maken. De sfeer in het nummer is er een van staren en wiegen met een rood wijntje in je hand met af en toe wat gemoedelijk gebabbel. Het wat zwoelere nummer ‘I know it’ brengt zelfs de stijfste harken in het publiek aan het heupwiegen. Een fijne ontwikkeling, zo vlak voor Valentijnsdag.
 

De tweede set knalt er wat harder in en krijgt elke artiest ruimte voor wat indrukwekkende solo’s. De drumsolo tijdens het nummer ‘Spacehunt’ maakt nog de meeste indruk. De drummer is een keurige beheerste man in een lichtblauw overhemd en lijkt zelfs nauwelijks te bewegen tijdens zijn ruim vijf minuten durende solo, maar hij is zonder twijfel de meest virtuoze, intrigerende, strakste en waanzinnige drummer die Den Haag in lange tijd heeft gezien. Het tekent de avond, achter dit bescheiden trio met een bescheiden show schuilt enorme muzikale kwaliteit en eigenzinnig jazzgeluid. Het publiek kan de hele avond alleen maar ademloos genieten.