Met Ocobar stond Dijkshoorn in Den Haag op de Parade met de voorstelling ‘Fijn Gruis’. “Het ging lekker, we hadden negen keer succes. Louis Behre van Crossing Border zag ons en was er zo over te spreken dat hij besloot zichzelf te trakteren op nog een voorstelling. Op zijn eigen festival.”

 

Donderdagavond in Enschede, zaterdagavond in het Haagse Heartbeat Hotel (Nationaal Toneel Gebouw) mag Dijkshoorn er in een programma van bijna een uur het dak vanaf spelen. Met als special guest Wilfried de Jong die ook zijn muzikale kant zal tonen. “Wilfried vertelt een prachtig verhaal over Miles Davis, waarbij hij zelf bast. Ocobar en ik verzorgen de muziek eronder.” ‘Fijn Gruis’ is een bijzondere voorstelling, geen vrije improvisatie, maar veeleer een soort toneelstuk. “Natuurlijk kan er gelachen worden, maar de ondertoon is vrij treurig en hakt er wel een beetje in. Over alle vijfenvijftig minuten is nagedacht. Het is een hermetisch opgebouwd muziektheaterstuk, waarin een tribute aan Lou Reed natuurlijk niet mag ontbreken.”

 

“Veelzijdig? Ach, ik doe alles zo goed mogelijk, een beetje. Waarom zou ik alleen schrijven of alleen muziek maken als ik het allebei buitengewoon graag doe? Vanaf het begin ging de combinatie als vanzelf: het is geen bedacht model. Gewoon muziek maken, teksten voorlezen en daarbij mijn vrienden meenemen. Wel zo gezellig op het podium.” Johnny van Doorn (1944-1991) behoort voor hem tot de beste schrijvers van Nederland. “Zo niet dé beste. Johnny van Doorn kon als geen ander zijn eigen teksten voor het voetlicht brengen. Hij maakte op weergaloze wijze duidelijk dat je op een podium niet naar je schoenen moet gaan staren. Er niet moet staan als een in zichzelf gekeerde neuzelaar of als een godsgeschenk aan de mensheid. Mensen betalen behoorlijk wat geld voor een kaartje en daarvoor wil ik me op concerten gedurende twee uur met alle liefde helemaal leegspelen.” Diezelfde instelling ervaart hij bij collega-auteurs Giphart en De Jong en bij muzikanten Daniel Lohues en Tim Knol, om er maar enkele te noemen met wie hij regelmatig het podium deelt. “Je vraagt ze en ze komen langs, zonder verdere afspraken of contracten.”

 

Het BN’er-schap kan hem gestolen worden. Hij is aan zijn haren ‘de televisie op gesleept’. “Het is nooit mijn ambitie geweest om een bekende kop te hebben. DWDD brengt mij zeer veel, daar niet van, maar het draait voor mij om schrijven en muziek maken.” We zullen hem dan ook niet in spelletjesprogramma’s tegenkomen. Tijdens signeersessies en in mailverkeer merkt hij dat veel twintigers met schrijfambities er niet zozeer van dromen om gelezen te worden, maar: “Ze willen vooral bekend worden.”

 

Zaterdagavond doet hij in Den Haag wat hij het liefste doet. Muziek maken en vertellen. “Ik ben ontzettend trots dat we er staan. Crossing Border is een belangrijk festival, er treden alleen maar mensen op die ik bewonder. (met een lachje:) Ja, dan voelt het wel goed om daar op uitnodiging te mogen staan. We hebben alweer een paar keer geoefend. Afgelopen zondag een aantal uur met Wilfried de oefenruimte in geweest en ik kan je vertellen: het wordt supertof. Helemaal te gek.”