'Een, twee, drie, za-ng-er Jon!' blèren tientallen kinderen voor podium 1 als de frontman van Hippe Gasten het podium op komt gelopen. Even voelt het alsof je in een Disney-serie zit gevangen waarbij om iedere conversatie een liedje wordt gemaakt. Het gaat van springen op een stip – ‘Ik wil, ik wil op die stip, hij wil op die stip’ gaat de zang – tot de o zo sterke Pippi Langkous. “Als je dit nummer hoort, mag je je vinger omhoog steken en aan het rad draaien,” zegt zanget Jon, wijzend naar een rad van twee meter met oude, bekende nummers erop. “Dan zingen we dat liedje.” Hoe erg het ook voor kinderen bedoeld is, de ouders genieten en zingen uitbundig mee bij de oude vertrouwde kinderliedjes. Dit is misschien wel de beste manier om je kind kennis te laten maken met snoeiende gitaren. Aan het einde van de set springt zanger Jon het podium af en loopt door het publiek, zoekende naar papa’s en mama’s die niet aan het dansen zijn. Twee worden er uitgekozen die een zogenaamd saxofoon-wedstrijdje moeten houden. Die van de vader is echt, die van de moeder is maar een bandje. Maar ze doet alsof het haar eigen geluid is met de charme van Candy Dulfer. Hoe grappig het ook was om te zien, als het afgelopen is, kunnen we haast niet anders dan een beetje opgelucht te zijn. Drie kwartier is voor ons net iets te lang voor alleen maar kinderliedjes. (TB)
Verslag Waterpop 2013: Middag
Met o.a. Sunday Sun, Tessa Rose Jackson, traumahelikopter
De zon was vaak nergens te bekennen afgelopen zaterdag maar dat maakte niets uit want Waterpop was er om je te troosten. Op de zesendertigste editie was het weer ouderwets gezellig in het Hofpark in Wateringen. Zowel voor kleine kinderen als voor de wat ouderen was er genoeg te zien. Niet een regenbui, wel veel muziek.
Wolken trekken weg. De heldere blauwe lucht laat voor het eerst vandaag zijn gezicht zien. Zonnestralen spieken door de laatste verdikkingen in de lucht en vallen op het meterslange hoofdpodium waar Jon Tarifa en co. net komen opgelopen. Hij staat in zijn half lange broek, zijn twee achtergrondzangeressen in de meest schattige zomerjurkjes en de rest in soepele augustuskleding. Het publiek wordt gekenmerkt door grote open gaten maar dat neemt niet weg dat Jon Tarifa zijn beste beentje voorzet. Wat wil je dan ook nog meer naast relaxte muziek, een biertje en het zonnetje. Misschien een zitzak voor het ultieme effect, maar de zomerse groovy rap van Tarifa is al goed genoeg. Langzaam ontwaakt Wateringen en raakt het veld steeds meer gevuld. Maar de gaten verdwijnen niet, dus vraagt Tarifa of iedereen dichterbij wil komen. Een rijtje meisjes staat alle nummers woord voor woord mee te zingen. De laatste tien minuten van de set zijn aangebroken als achtergrondzangeres Nadja Freeman achter haar microfoon vandaan komt. “We didn’t rehearse this so he can be a bit confused,” zegt ze kijkend naar Jon Tarifa. Vandaag is hij dertig geworden en speciaal daarvoor hebben ze confettikanonnen, kartonnen hoedjes en een leuk deuntje. De Albaniër turned Hagenees kijkt verrast om zich heen. “You know I love you, guys,” zegt hij tegen zijn band waarbij de liefde er vanaf spat. Nog geen uur later is de zon weer verdwenen en heeft de blauwe lucht plek gemaakt voor lichtgrijze wolken. (TB)
De eerste minuut had net zo goed de reünie van Oasis kunnen zijn. Daarna klinkt Sunday Sun toch meer als The Beach Boys die een kind heeft gekregen met Noel Gallagher’s High Flying Birds en ‘m heeft opgevoed met de mannen van The Beatles. Het klinkt als de ochtendzon die op een zondag door de gordijnen komt gluren en het romantisch witte dekbed verlicht. Zo een moment dat je haast alleen in films ziet. Hoe lieflijk de nummers soms ook kunnen klinken, de goedgebekte mannen klinken tussen de nummers door iets minder romantisch. “Als alle cameramannen en fotografen nou allemaal bij elkaar gaan staan, dan lijkt het net of wij heel beroemd zijn,” roept zanger Koen-Willem Toering naar de mensen vlak voor zijn neus. Je kan haast niet anders dan een glimlach op je gezicht krijgen van de lol die de vier mannen onderling hebben. Het perfecte zwijmelnummer in de hele set is toch wel ‘Don’t wanna los you now’. Het begint met jeuk in de vingers en groeit uit tot drang om de meest dichtstbijzijnde persoon – maakt niet uit of je ‘m kent of niet – bij de arm te grijpen om mee te knuffelen. Als het laatste nummer is aangebroken, zegt Toering: “Ik wil dat als wij dit nummer inzetten dat jullie gillen alsof we The Beatles zijn… of One Direction, dat mag ook…” En het werkt ook nog eens. (TB)
Als Jungle by Night het podium betreedt, lijkt het alsof Waterpop de plaatselijke schoolband heeft uitgenodigd. Maar dan wel een uit de kluiten gewassen variant want het podium staat overvol met muzikanten. Het spel en de beweeglijkheid van de Amsterdamse jongens begint allemaal wat braafjes. Nadat ze het publiek met 'Hidden' hebben laten proeven waartoe ze in staat zijn, vertellen ze blij te zijn om weer in Nederland op te treden. Ze hebben namelijk net een tour door Duitsland, Engeland en Rusland achter de rug. Tijdens 'Cyclin'' eet het Hofparkpubliek inmiddels uit hun hand en worden zelfs de eh's en oh's op commando meegezongen. De vaart komt erin en de afrobeat meets jazz, funk en rock zorgt ervoor dat Jungle By Night nu zelf ook de voeten van de vloer gooit. Dit resulteert in een synchroon dansje door de bandleden tijdens 'Kiwi'. Je moet je absoluut niet op het verkeerde been laten zetten door hun jeugdige uiterlijk, het spel wordt perfect uitgevoerd en het swingt als een klok. De jongens zorgen voor een bewegelijke podiumact en hebben zichtbaar plezier. Het enige minpuntje aan het optreden is dat de swingende, zomerse klanken wat meer echte zonneschijn hebben verdiend om het geheel meer tot zijn recht te laten komen. Maar de weergoden zijn ons tijdens het optreden helaas niet gezind en zorgen voor een herfstachtige lucht. (AE)
Het onderste uit de kan, het tweede album van Hausmagger ligt sinds april op de planken. Daarom is het hoog tijd voor de ene Rembo - van Rembo en Rembo - om een reeks optredens te geven, zo ook op Waterpop, op het tot sommigen omgedoopte herriepodium. Hausmagger moet je niet al te serieus nemen. Het was en het is bagger, maar mede door de ludieke teksten en poëzie krijgt men in elk geval de lachers op de hand. We doen een poging. Band op het podium. Band op het podium. Er staat een band op het podium. Met een eigenwijze zanger op het podium. Band op het podium. Een bassiste met een politiepet op op het podium. Een 010er met een lelijke 020 trui aan op het podium. Band op het podium. Band op het podium. Zingen over vriendschap, vrouwen en alles kut en kloten op het podium. 'Es gibt ein Zeit von kommen, und es gibt ein Zeit von gehen' is een Duits rijmverhaal waar Hausmagger mee afsluit. Muzikaal heeft het allemaal weinig te betekenen maar redelijk wat publiek is enthousiast en blèrt nog wat van de gevatte schunnige poëzie na. (JT)
Er lijkt een ware singer-songwriter hype aan de gang en dus kan deze ook niet ontbreken op Waterpop. Het Hofpark heeft gekozen voor Tessa Rose Jackson; een Amsterdamse van 20 jaar en van Engelse komaf. Ze heeft in Londen op de Brit School gestudeerd en doet dit nu aan het conservatorium. In april kwam haar debuutplaat 'Songs from the Sandbox' uit. Bij aanvang vertelt ze het Waterpoppubliek dat er vandaag een videoclipje geschoten gaat worden. De bandleden filmen zelf ook vaak op het podium met hun smartphone, wat nogal chaotisch overkomt. Het veelvuldig wisselen van instrumenten onder de bandleden geeft eveneens een druk beeld voor het oog. Met onder andere 'Lost & Found', 'Mr. Carpenter' en 'Again & Again' laat de singer-songwriter zien dat ze sterke liedjes kan schrijven. Helaas wordt Tessa vaak overschaduwd door haar achtergrondzangeres qua stem en podiumpresentatie. De cover 'Limit to your Love' van Feist wordt mooi en ingetogen uitgevoerd. Het tempo van de nummers wordt, naarmate het optreden duurt, gelukkig wat opgevoerd. De complete set doet af en toe wat truttig aan door de klap- en ohwowow-koortjes. De plaatselijk bellenblazende dorpsgek - die er wel meer lijken rond te lopen op het Waterpopterein - verstoort het gehele optreden. Toch weet Tessa het publiek aardig bij het concert te betrekken en dat is wat het publiek wil op een festival, geëntertaind worden. (AE)
Traumahelikopter timmert sinds eind vorig jaar aardig aan de weg. Sinds de bekroning van hun debuutplaat in januari, gaat het hard met het Groningse trio. Mark, Daan en Roel maken beukende garagerock met een nostalgisch tintje. Geen ingewikkelde teksten, maar recht voor zijn raap muziek. Bijzonder is dat de drummer speelt zonder bassdrum en zelfs zonder kruk, maar het wel wil laten klinken als een volledig drumstel. Ook de basgitaar ontbreekt want het trio heeft twee gitaristen. Het Waterpoppubliek staat in grote getalen klaar om de opgevoerde sneltrein met furieuze rockmuziek over zich heen te laten denderen. En een sneltrein is het zeker, al zakt het tempo bij 'Wolf' wat in - een nummer waarbij ze als echte wolven huilen. De snelle, korte nummers volgen elkaar in sneltreinvaart op, al wordt er vaak een drinkpauze of 'effe-mijn instrument-oplappen' momentje ingelast, waardoor het even lijkt of we met een Fyra te maken hebben. Het trio speelt met een enorme drive en energie, het klinkt losjes en toch melodieus. Er ontstaat een onwijs grote pit in het Hofpark. Zoals het beukt op het podium zo beukt het ook in het publiek. De Waterpoppers halen de smartphones te voorschijn om de pit te filmen. Voldaan gooit frontman Mark Lada een blik bier naar een man met een blauwe bandana om hem te bedanken voor zijn beukende enthousiasme. Ook hier wordt de plaatselijke bellen blazende dorpsgek gesignaleerd, maar de band moedigt dit alleen maar aan. Na een klein halfuurtje komt de compleet ontspoorde trein tot stilstand, het was een fijne, energieke reis. Op naar station Groningen-Noord! (AE)